Dile kolay olan bazı sözler kalp için de geçerli değilmiş . Ben bunu er ya da geç öğrenecektim. Şimdi bütün çıplaklığıyla bütün ihtişamıyla karşımda dikiliyordu . Boğazımı düğüm düğüm eden bu sancıya dayanabilmek için çok çaba sarf ediyordum. Dilim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalp atışlarımın sesini duymak içimi ürpertiyordu. Ufak bir davranışta bu denli çarpması hayra alamet değildi. Atmamalıydı, bu kadar hızlı atmamalıydı. Hiç kimse için iyi olmayacak şekilde atıyordu. Kalbime söz dinletmek tanımadığım ağlayan bir çocuğu susturmak kadar zordu. Ben binerim dediği an ensemden aşağıya doğru bir kıvılcım inmiş ve her yerime yayılmıştı. Ne düşündüğümü yansıtmamak adına bakışlarımı üzerinden çekmek istiyordum ama yapamıyordum.
Bütün dikkatin üzerine toplanmış olmasını umursadan, "Yanında biri olursa kendini kötü hisetmemiş olur." dedi.
Dediği biri kendisiydi ve o benim yanımda olduğu sürece hiçbir zaman kendimi kötü hissetmeyecek gibi hissediyordum. Hevesli gözükmemek için direkt olur demedim. Abimin gözüne daha çok batmak istemiyordum.
Abimin sessiz tavrı içimi yiyip bitirirken ilk başta sessiz kaldım. Çakır'daki bakışlarımı abime çevirdiğimde bakışlarındaki ökfe dolu çaresizliği gördüm. Adalet kulesine binebilecek kadar cesaretli olmadığı için bir de benim tek başıma binmemi istemediği için öfkelenmişti. Bu Çakır ile birlikte adalet kulesine binmeme mani olmayacağını gösteriyordu. Adalet kulesine bineceğim için ayrı Çakır'ın da bana eşlik edeceği için ayrı sevinmiştim.
"Kolumu kangren edip bindiğime pişman etmezsin inşallah." dedim hafiften dalga geçerek. İçten içe o yükseklikten bir anda düşeceğimiz için korkmuyorum desem yalan söylemiş olurum. Çakır bu sözlerimle aşağılayıcı bakışlar attı.
"Bu dediklerini unutma." dedi dudağının köşesi yukarı doğru kıvrılırken. Unuttum bile. Ne demiştim ki ben?
"Zaman kazanmak için beni oyalıyorsun ama ben yemem. Hadi gidelim." dedim ve ayaklarımı adalet kulesine doğru yönlendirdim. Peşimden geliyor mu diye omzumun üzerinden Çakır'a baktığımda iki elini cebine koymuş vaziyette peşimden geldiğini gördüm. Yüzünde asılı kalmış tebessüm ile bana baktığına şahit olmak bütün kanı yanaklarıma toplatmıştı. Önüme döndüğümde varla yok arası tebessüm dudaklarıma bulaştı. İnsanlar içine karışıp hevesle ilerledim adalet kulesine. Korkunç olduğu için pek bir sıra yoktu. En fazla birkaç dakika beklerdik. Sıranın en arkasına geçip sıranın bize gelmesini bekledim. Çakır yanımda yerini aldığında başını yukarı kaldırıp adalet kulesine göz ucuyla baktı.
Bu fırsatı beklermiş gibi, "Korktuysan söyle, bizimkilere tırsıp binmekten vazgeçtiğini söylemem." dedim fazlasıyla eğlenirken.
Başına bela almış gibi sıkıntılı bir nefes verdi dışarıya. Elleri hâlâ ceplerindeydi ve bu hâli bana çok karizmatik gelmişti. Gerçi her hâli öyleydi.
