Love Made In Sweden

Bang Bang

Δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση με τον Μάγκνους αυτή τη στιγμή. Ξέρω οτι έχει δίκιο, αλλά το κεφάλι μου είναι ζαλισμένο και νομίζω οτι μόνο χειρότερα θα τα κάνω όλα αν συνεχίσω οποιαδήποτε συζήτηση απόψε.  Ανάβω κι άλλο τσιγάρο. Κλείνω τα μάτια, καταπίνω τον καπνό αργά... 

Καταπίνω τα λόγια μου, καταπίνω τις σκέψεις μου, καταπίνω το πόσο πονάω.

 Ακούω βήματα να πλησιάζουν από πίσω μου μα δε γυρίζω να κοιτάξω. Σύντομα με προσπερνούν ο Αλέξανδρος και η άλλη. Την κρατάει από τη μέση, δεν νομίζω να με είδαν καν...Μπαίνουν στο αυτοκίνητό του. Σηκώνομαι, πετάω το τσιγάρο και μπαίνω στο κλαμπ. 

Σε λίγο θα τη φιλάει, θα της βγάλει τα ρούχα και θα κάνουν έρωτα. Θα είναι τρυφερός, δοτικός, κυριαρχικός... θα είναι ακαταμάχητος. Θα φροντίσει ώστε εκείνη να νιώθει η πιο επιθυμητή γυναίκα του κόσμου. Η πιο ξεχωριστή. Θα την κάνει να τελειώσει σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, σαν να έχει φτιαχτεί μόνο και μόνο για να το καταφέρει. 

Και εκείνη θα "κολλήσει" μαζί του. Γιατί αυτός είναι ο στόχος. Ο στόχος είναι η καρδιά, κι όταν ο Αλέξανδρος αποφασίσει να πετύχει το στόχο, δεν ξέρω πώς μπορεί να αστοχήσει. 

Και μετά...

----

Είναι 4 τα ξημερώματα. Δεν έχω πολλή ώρα που ξάπλωσα και δεν μου ''κολλάει'' ύπνος. Έχω τη ζαλάδα από το αλκοόλ που ακόμα ρέει στο αίμα μου και βλέπω μια σειρά στο κινητό για να διώξει λίγο τις σκέψεις από το κεφάλι μου. Ξαφνικά ακούω χτυπήματα στην πόρτα μου και σηκώνομαι περίεργη και αναστατωμένη για να δω τί εχει συμβεί.

Ανοίγω και βλέπω τον Αλέξανδρο που στηρίζεται με το ένα χέρι στην κάσα της πόρτας. Τον κοιτάζω έκπληκτη. 

-Να μπω?  Ρωτάει απόλυτα σοβαρός.

-Μπες... Κάνω στην άκρη και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

Δεν μιλάει, με περιεργάζεται με ένα απροσδιόριστο ύφος, σαν να με "μετράει" με κάποιο τρόπο. Και νιώθω περίεργα, άβολα. Οπότε, σπάω εγώ τη σιωπή:

-Πώς και μόνος? Έφυγες με παρέα από το κλαμπ...

-Είναι 4 η ωρα...

-Εγώ το ξέρω..Εσυ πώς και άφησες την παρέα σου?

- Όχι οτι είναι δουλειά σου, μιας και είπες οτι δεν χρωστάμε εξηγήσεις ο ένας στον άλλο, αλλά πέρασα  όσο χρόνο χρειαζόταν με την... παρέα μου.

Από όλες τις γλώσσες που μιλάω, το να μεταφράζω τα λόγια του Αλέξανδρου είναι αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο. Αλλά...μαθαίνω. Η ελεύθερη μετάφραση με λίγα λόγια είναι : "Την πήδηξα και έφυγα."

- Μάλιστα...

- Ζηλεύεις. Δηλώνει σαν να κατέληξε σε αυτό που έψαχνε να βρει τόση ώρα.

- Χα! Εγω σε χώρισα αν θυμάσαι... 

Ξέρω οτι είναι βλακεία επιχείρημα αλλά κατι πρέπει να πω προς υπεράσπισή μου. Νιώθω πολύ στριμωγμένη.

- Ζή-λε-ψες. (Λέει πιο αργά και γεμάτος σιγουριά.) Μου τα είπε όλα η Ντολόρες...αυτά που της είπες.

- Ωραία...Και εδώ τί κάνεις τώρα?

- Ήρθα να σου πω οτι σταμάτησα να παίζω με κοριτσάκια σαν εσένα. Αλήθεια, νόμιζες οτι θα τρέξω να σε κυνηγήσω? Έπαιξες κι έχασες αν νόμιζες οτι θα παίξεις εσύ μαζί μου.

- Εννοείς... οτι όσα σου είπα στην παραλία ήταν μία μπλόφα, αυτό κατάλαβες?

- Ελενάκι...έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα για να γίνω το παιχνίδι της οποιασδήποτε- πόσο μάλλον δικό σου. Είσαι πολύ λίγη, να στο πω απλά,...για να με καψουρέψεις τάχα έτσι.

- Θέλω. να. φύγεις. Σε άκουσα. Τώρα, φύγε.

- Καλά θα κάνεις να σταματήσεις να φέρεσαι σαν έφηβη. Δεν σου πάει. 

Ανοίγω την πόρτα, κοιτάζω έξω και απλά περιμένω να φύγει. Δε μιλά κανείς μας. 

Νιώθω οτι περνά ένας αιώνας μέχρι να δω τελικά την πλάτη του.

Κλείνω την πόρτα, και στηρίζομαι πάνω της με τα χέρια μου. Πρώτα τρέμουν οι ώμοι μου. Νιώθω ένα λυγμό να δραπετεύει από μέσα μου. 

Ύστερα τρέμω ολόκληρη. 

My baby shot me down.