Love Made In Sweden

Χορεύοντας Μόνη

Μετά το λίγο...γκαζωμένο γεύμα μας, η Κέλλυ ζητάει να πάμε για ποτό στο beach bar που δουλεύει ο Μιχάλης (το νέο αμόρε) και δεν της χαλάμε χατίρι. 

Η Μίνα με παραμερίζει λίγο και μου μιλάει για τον Αλέξανδρο. Της φαίνεται οτι δεν χωνεύει τον Μάγκνους και οτι του 'τη λέει' υπερβολικά πολύ και μου ζητάει να του μιλήσω λίγο για αυτό. Της υπόσχομαι πως θα το κάνω.

 Μου λέει οτι ο Μάγκνους χθες είχε τρομερά ανήσυχο ύπνο και πως εκείνη φοβάται μην ξαναπάρει κάτι, αλλά την καθησυχάζω οτι θα τον προσέχω κι εγώ. Της υπόσχομαι οτι θα τους κάνω παρέα στο χορό πιο πολύ να τον έχουμε και οι 2 το νου μας. 

 Ο Αλέξανδρος, που είχε πάει σπίτι να ταΐσει τον σκύλο και να τον βγάλει βόλτα, κάνει γκράντε εμφάνιση με μια ψηλή κοκκινομάλλα καλλονή. Ο Μάγκνους με βλέπει που κοιτάζω τον Αλέξανδρο με τη συνοδό του και μετά πίνω από το τζιν τόνικ μου σαν να πίνω νερό. Μου σηκώνει το ποτήρι του. Κάνω το ίδιο. Τίποτα δε χάνει κι αυτός!

Πιάνω το κινητό μου και σκρολάρω τα σόσιαλ μου, να μην τον βλέπω να σαλιαρίζει. Αλλά δεν μπορώ να μην κοιτάζω. Στα μάτια μου μπροστά χαζογελάνε. Στα μάτια μου μπροστά του πιάνει το μπράτσο. Θα ουρλιάξω. Δεν με σέβεται. Μόλις χθες μου λεγε οτι δεν άντεχε να με ακουμπάει άλλος. Μόλις χθες βράδι. Αφού είχε πηδήξει άλλη το πρωί κατά πάσα πιθανότητα. Και τώρα...αυτό. Βουρκώνουν τα μάτια μου. Τόσο πολύ δεν κρατιέται μου την έφερε στα μούτρα μου! Αλλά δεν θα του κάνω σκηνή. Όχι, δεν είμαι τέτοια εγώ. Θα δει...

Πετάω το κινητό στην τσάντα και πάω να χορέψω. Η Μίνα και ο Μάγκνους ακολουθούν. Η Κέλλυ το ίδιο. 

Η Κέλλυ μου χαϊδεύει το χέρι. Ξέρει πώς νιώθω, η φίλη μου με συμπονά. Αλλά δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Δεν θέλω να ακούσω πόσο χαζή είμαι που το δέχτηκα όλο αυτό... Και σαν να το καταλαβαίνει, δεν λέει κάτι. Απλά χορεύει μαζί μου. Γινόμαστε ένα με τον κόσμο που χορεύει, επισκέπτες από όλο τον κόσμο, ένα ωραίο χαρμάνι που αναμοχλεύεται, κινείται στο ρυθμό της μουσικής. 

Και ανάμεσά τους ο Μάγκνους..τόσο...τόσο εντυπωσιακός. Με έναν αέρα που θυμίζει Χολιγουντιανό σταρ, είναι άνετος, είναι τόσο...κουλ...τόσο σίγουρος για τον εαυτό του αλλά με έναν τρόπο απλό, χωρίς φανφάρες. Δεν το φωνάζει...είναι απλός και μετρημένος όπως κάθε τί από τα μέρη του. Όλα πάνω του έχουν την αίσθηση του μέτρου. Θα ήθελα τόσο πολύ να τον νιώσω να με αγκαλιάζει.. θα ήθελα- μα τί σκέψεις κάνω. Ντρέπομαι για μένα. 

Πρέπει να βγω έξω να με φυσήξει το μελτέμι, πρέπει. 

Πιάνω τα τσιγάρα και το ποτό μου και βγαίνω.  Ο Αλέξανδρος δεν φαίνεται πουθενά.

Το αεράκι όντως βοηθά να ηρεμήσει το μυαλό μου. Κάνω το τσιγάρο μου και μπαίνω πάλι μέσα. Παίρνω κι άλλο ποτό και πάω στους φίλους μου. Δεν κοιτάζω τον Μάγκνους. Αν δεν τον κοιτάζω, δεν θα μου μπαίνουν σκέψεις. Μερικές μέρες είναι...δεν θα τον πολυκοιτάζω και...θα μου φύγουν οι σκέψεις μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές. 

Ξαφνικά, κάνει την εμφάνισή του ο Αλέξανδρος. Μόνος. Και, είναι δυνατόν... έρχεται να χορέψει?? Αυτός που δεν χορεύει ποτέ? Έρχεται στο πλάι μου. Πάω από την άλλη μεριά, βάζω την Κέλλυ ανάμεσά μας. Η Κέλλυ τον απασχολεί. Κάτι του λέει, δεν ακούω. Και χορεύει μαζί του. Νομίζω το κάνει για να μη χορέψω εγώ. 

Η Μίνα μπαίνει στο νόημα και έρχονται και εκείνη με τον Μάγκνους, και οι 3 μαζί φτιάχνουν κάτι σαν προστατευτικό κλοιο ώστε να μην είμαστε ποτέ ιδιαίτερα κοντά εγώ με εκείνον. Όμως το βλέμμα του με ακολουθεί. Και με αρρωσταίνει. Κάνω τόσο μεγάλη υπομονή. Δεν θα κλάψω. Δεν θα κάνω σκηνή. Πίνω κι άλλο. Και χορεύω. Και δεν τον κοιτάζω κι ας το νιώθω πως με καρφώνει με τα πράσινα μάτια του- τις ματάρες του.

Πιάνω το χέρι της Κέλλυ και της λέω οτι θέλω να παω τουαλέτα. Γυρνάει και του κάνει νόημα να μην ακολουθήσει. Στην τουαλέτα κλαίω. Την αγκαλιάζω και κλαίω σα μωρό. Γιατί δεν με σεβάστηκε?

"Γιατί είναι μαλακας ρε φιλενάδα, γιατί είναι κοκόρι και του έθιξες τον εγωισμό με τον Γιάννη χθες. Τόλμησες και φλέρταρες  με άλλον και τώρα στο ξεπληρώνει."

"Θέλω να φύγω...Έλα μαζί μου ως το ξενοδοχείο σε παρακαλώ, μην έρθει αυτός"

Και έτσι γίνεται. Με πάει στο ξενοδοχείο και γυρίζει πίσω στον μπάρμαν της. 

Μισή ώρα μετά, χτυπάει η πόρτα μου. Ανοίγω λίγο και από τη σχισμή βλέπω τον Αλέξανδρο.

"Άνοιξε μου!"