Love Made In Sweden

Έκλεψες το Αστέρι μου

Δεν έχω όρεξη να βγω, η αλήθεια είναι. Αλλά αφενός δεν θέλω να χαλάσω την παρέα και αφετέρου να κινήσω υποψίες- ειδικά μετά την απογευματινή φάση στο εστιατόριο με την καλή Σουηδέζα κυρία και τον (ευτυχώς όχι πολύ ξεκάθαρο) υπαινιγμό της. Ευτυχώς η Μίνα μετά από λίγο αποφάσισε οτι ο κόσμος τα έχει χαμένα τελικά και δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια μιας (φαινομενικά) παρανοϊκής ξένης.

Έτσι, ρίχνω πάνω μου ένα μαύρο φόρεμα να κομποζάρει με τη διάθεση μου, πιάνω και τα μαλλιά μια ψηλή αλογοουρά και ξενερωμένη συναντώ την Κέλλυ να πάμε μαζί στο κλαμπ που θα βρούμε και τους υπόλοιπους.

Τελικά φτάνουμε πρώτες. Μετά από λίγο καταφτάνει και το ζεύγος Μάγκνους και Μίνα. Τους χαιρετώ αποφεύγοντας τα πολλά πολλά με τον πρώτο (διαολεμένα όμορφος και απόψε, αλλά δεν θα τον κοιτάξω πάνω από 2 φορούλες, έτσι, στα μουλωχτά) και επικεντρώνομαι σε συζήτηση με την Κέλλυ. Η κουβέντα μας απορροφά και πίνουμε το ποτάκι μας στο μπαρ αρκετή ώρα στην ηρεμία μας...

Σε μία γωνία διακρίνω το λελέκι την κοκκινομάλλα που τις προάλλες συνόδευε τον Αλέξανδρο στο ίδιο μαγαζί, αλλά εκείνος ακόμα δεν έχει φανεί. Πόσο κουκλάρα είναι..! Έχει ξεχάσει βέβαια να ντυθεί, αφού το τοπάκι της φέρνει πιο πολύ σε μπικίνι και η φούστα της είναι προφανώς αγορασμένη από το ZARA kids -τόσο μικροσκοπική είναι! Απόψε έχει και ολόκληρη παρέα μάλιστα, με κάτι μελαχρινούς τύπους που δεν μοιάζουν να είναι Έλληνες αλλά φέρνουν σε λατινοαμερικάνοι.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και τον βλέπω να μπαίνει, με τον αέρα πρωταθλητή, φορώντας ένα αρκετά εφαρμοστό μπλε τι-σερτ και τζιν παντελόνι που είναι σαν να το έραψαν επάνω του. Μου κόβει λίγο την ανάσα...

Η κοκκινομάλλα αμέσως σηκώνει το χέρι της και του κάνει νόημα, και καταλαβαίνω οτι το έχουν κανονίσει να συναντηθούν. Αυτός πάει προς το μέρος της. Την αγκαλιάζει και φιλιούνται. Η Κέλλυ μου λέει "Θες να πάμε κάπου να μην τον βλέπεις?" , της γνέφω αρνητικά και παραγγέλνω το τρίτο ποτό της βραδιάς.

Τη φέρνει μαζί του στο μπαρ και παραγγέλνουν. "Α γεια!" μας χαιρετάει αφόρητα άνετος και μας τη συστήνει στα αγγλικά "Από δω η Ντολόρες, είναι από τη Βενεζουέλα" και τη χαϊδεύει στο μπράτσο, γιατί φυσικά δεν κρατιέται να μην τη χαϊδέψει την ώρα που μας τη συστήνει.

Και τότε, πάνω στη χειραψία με την αχώνευτη, νιώθω να γλιστράνε από το στόμα μου οι παρακάτω ισπανικές λέξεις, σαν πουλιά που δραπετεύουν από το κλουβί τους

- Καλή τύχη με το μαλάκα που έμπλεξες! (Μα τί έχω πάθει??)

- Παρακαλώ??

Γρανίτα η Μις Βενεζουέλα.

- Λέω...έμπλεξες με μαλάκα. Ξέρω τι σου λέω, είμαι η πρώην του. Τρέξε να σωθείς!

(Πόσο Κατίνα έγινα ξαφνικά? Το αλκοόλ φταίει που δεν ελέγχω το στόμα μου!!)

- Επειδή τα έκανες σκατά εσυ, πρέπει να το χαλάσεις και σε μενα?

(Απαντάει γεμάτη ειρωνία, ισάξια Κατίνα με μενα, αν οχι και περισσότερο!)

- Όπως θες...εγώ στα είπα γυναίκα προς γυναίκα...

Αδιαφορώ τελικά... αφού βλέπω οτι μυαλό δεν θα της βάλω της ηλίθιας.

- Με ζηλεύεις!

Λέει θριαμβευτικά.

Και στη στιγμή αρπάζει τον Αλέξανδρο (που δεν έχει καταλάβει λέξη από όσα λέγονται) και του κάνει μια εξέταση φάρυγγα με τη γλώσσα της.

Ξεράσαμε.

Αυτός δεν το κόβει, φουλ αγένεια αρχίζουν να μπαλαμουτιάζονται μπροστά στα μάτια μας. Τα χέρια του στο φουστάκι για 7χρονα, τα δικά της στο λαιμο του, στα μπράτσα του, εεεε οχι!!

"Παω να χορέψω!" Δηλώνω λες και χέστηκε κανείς, και ανεβαίνω στην πίστα σαν άγριο παγώνι! Αρπάζω Μάγκνους και Μίνα και αρχίζω τα χορευτικά μέχρι που ζαλίζομαι και δεν τους σκέφτομαι πια και δεν τους βλέπω και δεν θέλω να ξέρω και κανέναν. Η Μίνα μου φέρνει ένα ποτήρι νερό και το πίνω μονομιάς και η Κέλλυ μου προτείνει να πάω έξω λίγο, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ιδέας της βραδιάς.

Έξω αποφασίζω οτι έχει καλύτερη θέα. Κάθομαι μόνη σε ένα πεζούλι χαζεύοντας τη θάλασσα που απλώνεται ήρεμη απέναντι όταν βγαίνει ο Μάγκνους να καπνίσει μαζί μου.

Κάθεται στο πλάι μου.

- Δεν του αξίζεις....

Λέει σοβαρός, τραβώντας μια τζούρα χωρίς να με κοιτάζει. Καθόμαστε και κοιτάμε τη θάλασσα. Δεν λέω κάτι...και εκείνος συνεχίζει:

-....Δεν του αξίζουν όσα είσαι και όσα έχεις να δώσεις. Σου κλέβει τη λάμψη σου...

- Και τί μου αξίζει Μάγκνους?

- Σου αξίζει κάποιος που θα κάνει να φωτίζεται το πρόσωπό σου...

- Όπως... εσύ? Ξεχνάς οτι κοροϊδεύουμε έναν άνθρωπο?

Του λέω με πικρία, αυτή τη φορά κοιτώντας τον στα μάτια.

- Όχι, δεν το ξεχνάω. Σου λέω απλά πώς νιώθω.

Ξεφυσάει τον καπνό που έχει στο στόμα του, ρίχνει κάτω το τσιγάρο του νευρικά και το πατάει να σβήσει. Σηκώνεται με μιας να πάει μέσα.

- Περίμενε.

Τον σταματάω. Με κοιτάζει και συμπληρώνω:

- Δεν ήθελα να σε προσβάλλω. Είμαι το ίδιο υπεύθυνη όσο κι εσύ. Είναι που με πονάει αυτό που ζω...

Γυρίζει την πλάτη του σιωπηλός και μπαίνει πάλι μέσα.