YAŞAM ANLAŞMASI

16.SORGU

Keyifli Okumalar🤍🤍

MİRAY DİNÇER

Geçenlerde bir rüya görmüştüm.

Boğuluyordum.

Boğuluyordum boğulmasını da,ne bir denizdeydim ne bir okyanusta ne de herhangi bir akıntıda.

Alevler altındaydım,boğuluyordum.

Ve bana el uzatıp beni suya kavuşturan kişi ise Yamaç Emir Demireldi.Bu rüyadan sonra Yamaçın hayatımdaki yerini düşünmeye başladım.Sonrasında hemen vazgeçtim çünkü anlamsızdı.Hayatımdaydı,yerini kendisi seçerdi.

Nilay iyileştikten sonra direkt eve gittik.Bir sorun yoktu,gayet iyi durumdaydı ama bir psikoterapi seansına girmişti ve psikoterapist Nilay'ın Seniha Hanım ya da eşiyle görüşmesini kesinlikle yasaklamıştı.

"Çok sıkılıyorum böyle."

"Eskiden saçma saçma işlerle uğraşıyordun çünkü."

Hayatında gerilim olmadığı için sıkılmıyordu,korkuyordu bence.Ama Nilayı asla tam anlamıyla çözemezdiniz,kendi gelip açıklardı size kendini.

Ben Nilayın yanında yastık kılıfı değiştirirken kapı çaldı. "Ben bakıyorum."diyip kapıyı açtığımda Yamaçı gördüm.Upuzun boyu,kumral saçları,elinde çikolatalarıyla beni karşılıyordu. "Yamaç?"dedim sevinçle ama şaşırarak.Beklemiyordum gelmesini.

"Müsait miydin?"dedi.

"Hep."dediğimde bir anlık afalladım ve hemen çikolatalara kaydı gözüm. "Nilay için galiba.Alayım ben."diyerek çikolatalara uzandığımda geri çekildi. "Yok,Nilayın değil bu çikolatalar."

"Öyle mi?"dedim şaşırarak. "Kimin?"

"Senin."

"Benim mi!"diye bağırdığımda eliyle ağzımı kapattı her zamanki gibi. "Apartmanı ayağa kaldıracaksın Gamzeli!"

"Ama..."diyecek gibi olduğumda sözümü kesip devam etti. "Nilay'a geçmiş olsuna gelmedim buraya ben."

"Öyle mi?"dedim gene.Doğruydu,Nilay'a geçmiş olsun demişti hastanede. "Seni almak için geldim."diyerek sorumu cevaplamış oldu. Kalbim hızlı hızlı atmaya başladığında merakla sordum. "Neden ki?"

"Bir iyi,bir bok gibi haberim var da ondan."

"Yaa..."dedim ve arkamı dönüp Nilay'a baktım.Telefonuna bakıyordu. "Tamam Batuyu arayım,gelsin gelirim."Başıyla onayladı ve ben de onu içeri aldım. İçeri geçtiğinde gözleri bir şeyin üzerinde oyalandı.Ne olduğuna baktığımda eski bir fotoğraf makinesine baktığını gördüm.

"Bu makine kimin?"

"Benim."

Yüzünden bir hüzün geçti ve birden sevinçle bana döndü. "Miray!Bu fotoğraf makinesiyle fotoğraflar çekinelim mi?İlerde bakıp duygulanırız."

"Çok güzel...Evet çok güzel olur."Kamerayı aldım ve bize doğru çevirdim.  "İlk fotoğraf olsun."Tuşa bastığımda fotoğrafımız çekildi ve bende sevinçle Yamaça döndüm. "Aşırı hoş,"dedim. "Bundan sonra hep çekineceğiz."Başıyla onayladı ve fotoğrafımıza baktı. "Bir fotoğraf karesi..."Sonrasında ben devam ettim.

"Bir fotoğraf karesi,anılarımızın en güzel ispatı,mutluluğumuzun en büyük taşıyıcısı ve de yeri gelirse acılarımızın,gözyaşlarımızın en gerçek aynası."

"Bir fotoğraf karesi...Her şeydir Gamzeli."diyerek destekledi beni ve sonrasında fotoğraf makinesini alıp koltuğa koydu.Tam o sırada kapı çaldı ve ben kapıya doğru koştum.