Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Silahın ucundan çıkan kurşun ateşlendi ve çatışma başladı. Türkler yanlış yapanı affetmezdi. Eğer Türkleri biraz da olsa tanıyorlarsa onları buraya gömmeden buradan gitmeyeceğimizi bilmeleri lazımdı. O genç çocuklara uyuşturucu verip bağımlı yaparak kendisine bağlı kılan Zakkum kansızını buraya gömecektik. Hak eden hak ettiğini almadan bize dönüş yolu kapalıydı.
Zakkum tarih yazacağının hayalini kurarken tarih olacaktı. O çocuğu kendisine nasıl yalvarttıysa o da bize öyle yalvaracaktı. Hem de acı çeke çeke. Tarihin asıl sahibi Türklerdir diyoruz biz ona canım.
Acıma yoktu. Böylelerine acıma duygusu olamazdı. Çünkü bunlar insan bile değildi. İnsan dediğinde vicdan olurdu. Ama bunlar da vicdanı geçtim hiçbir insani duygu yoktu.
Alparslan'ın namlusundan çıkan kurşundan sonra sonra diğerleri de silahları ile hedef alıp ateşlemeye başladılar. Bir tarafımızda Agah, Fetih, Polat ve Çakır vardı. Diğer tarafımızda abim ve onun öncülüğündeki Polis özel harekatçılar vardı. Tam ortalarında ise Alparslan Yüzbaşı olarak öncülük ediyordu. Alparslan'ın sağ tarafında Savaş ve solunda ise ben vardım. Onunlaydım, tam yanında. Bende hemen silahımı elime alıp hedef aldım, tetiği çektim ve ateşledim. Sıktığım kurşun nokta atışı gibi birinin tam göğsüne geldi ve yere devrildi. İşte benim kızım.
