O kadar çaresiz hissetmiştim ki dudaklarımdan "gitme benden" çıkmıştı.
Kocaman ellerini yüzüme koyup bilinçsizce akan göz yaşlarımı sildi.
"Asla" dedi güven veren sesiyle "gitmem senden" dudaklarımı öpmeden önce söylediği son sözlerdi. Ve ben buna t...
🦋🦋🦋 Keyifli okumalar dilerimm kelebeklerim. Yeni bölümle karşınızdayım.
Güven kırıklığına gebe olanlara...
🦋🦋🦋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aklınızın sınırını zorlayan şeyler daima hoş gelmiştir insana. Çünkü insan sınırını görmek ister. Öyle ya da böyle güneşin batış ve ay'ın doğuşu olduğu gibi. İnsanda yıkılır. Bazen düştüğü yerden kendisi kalkar bazen ise uzatılan bir el onun hayatı olur...
Gerçekten şu an beynimin sınırlarına kadar ulaşmış ve bir cevap alamamıştım. Hayrete düşmüş şekilde Vural'a bakmaya devam ettim.
Konuşmayacağımı anladığında, "Biraz akıl işi Çaylak." Dedi. "Sadece biraz mantıklı düşün burda sadece ağaçları görüyoruz ama sadece ağaçlar yok. İpucu ara, nereden yürünebilir onu düşün. Aklını dinle..." dedi ardından.
Aklımı dinlemek mi? Etrafıma boş gözlerle bakarak bir yol bulmayı umdum sonra bundan vazgeçip Vural'a döndüm.
"Yani şimdi ben mi götüreceğim bizi hiç görmediğim eğitim alanına?" Diye sordum Vural'a.
Vural başını aşağı yukarı salayarak beni onayladı.
"Peki hiç bulamazsam?" Başka bir soru daha sorunca Vural kaşlarını çatı.
"Öyle bir şey olmayacak." Dedi kendinden emin bir sesle.
Ben bile kendime güvenmiyorum. Adam tutmuş hiç görmediğim yeri hislerimle bulacağımı söylüyor.
Hassbinallah...
"İyi o zaman takip et bakalım beni bay Uyuz." Oyun oynamak istiyorsan , sana oyunun en güzelini oynayacağım.
Arkamı dönüp rastgele ağaçlık alanın içine girip, yürümeye başladım.
Göz ucuyla arkaya baktığımda Vural'ın gözlerini belertebelerte peşimden geldiğini gördüm.
Hadi bakalım Vural bey siz istediniz bunu.
Biraz ilerleyince durdum ben durunca Vural'ında ayak sesleri kesildi. Sağ tarafa dönüp biraz da o yöne yürümeye karar verdim. Hiç bir şekilde etrafa bakıp ipucu falan aramıyordum.
Arkamı dönüp Vural'a bakma zahmetine bile girmiyordum.
Biraz da o peşimden koşsun. Hıh
Bir süre böyle ilerleyince etraftaki kuş sesleri ve temiz havanın bana iyi geldiğini farkettim. Ama garip bir şekilde artık Vural'ın ayak seslerini duyamıyordum. İçimi saran korkuyla olduğum yerde durdum. Yutkunma ihtiyacı hissediyordum ama endişe dört bir yanımı sarmıştı.
