Beyaz Yalanlar

Ormandaki Kulübe

Lainey

Eğer bu uçak düşerse, en azından layıkıyla ölecektim.
RJ, bir kadının yaptığı işte dikkatini dağıtmasına ve neredeyse kendini kendi fularıyla boğmasına neden olacak kadar çekiciydi.

Uzun boylu ve yapılıydı, ensesinde kıvrılan siyah saçları, koyu yeşille çevrelenmiş ela gözleri ve içimi sızlatan bir gülümsemesi vardı.

Onun yanına sıkışmıştım, kolu koltuğun arkası boyunca uzandı, parmakları omzumun etrafında kıvrılarak beni iyi ve güvende tuttu. RJ’in kolu bir ağaç gövdesi gibi çok sağlam, güçlü ve kalındı. Ayrıca harika kokuyordu, taze çamaşırlar ve biraz da nane gibiydi, muhtemelen ağzımın tadını değiştirmem için bana verdiği sakızdandı.

Kusmuk torbamın icabına bakmıştı ve bu hem mide bu­landırıcı hem de delicesine tatlıydı. En azından fularla kısmen boğulma ben kusmadan önce olmuştu. Şu anda bir elimle eşof­man üstünü kavramıştım ve diğer elimle eldivenlerimi göğsüme bastırıyordum. Ayrıca yüzümü koltuk altına gömmeye çalışıyor­dum. Seattledan uzun uçuşuna ve bu uçaktaki küçük, sıkışık yere rağmen, yine de deodorant gibi kokabiliyordu.
Elini eşofman üstünü kavrayan elimin üzerine koydu.

“Özür dilerim.” Parmaklarımı yumuşak kumaştan çektim ama elimi kendi vücuduma yaklaştırmadan, parmaklarını par­ maklarıma geçirdi. Bu beklenmedik bir yakınlıktı.

“Birkaç dakika daha, sonra tekrar yerde olacağız,” diye güven­ ce verdi bana.
Uçak inerken elini sıktım ve tekerler yere değdiğinde, endi­ şeyle ciyaklayıp yüzümü RJ’in göğsüne gömdüm.
Sonunda, piste indiğimizi anlayınca yukarı baktım.
RJ bana sırıtıyordu, dizlerimin bağını çözecek kadar cezbediciydi.

“Atlattık.”
Pencereden sağımda yükselen dağlara, solumdaki suya bak­tım.

“Atlattık.” Artık yerde olduğumuz için, utançtan tekrar yerin dibine girdim.

“Özel destekçim ve insan oyuncak ayım olduğun için teşekkürler.”
RJ daha da genişçe gülümsedi

. “Dürüst olmak gerekirse, be­nim için zevkti.”

“İçimin dışına çıkışını izlemek birine ne kadar zevk verir bil­ mem ama bu kadar nazik olduğun için teşekkürler.” Çantamı ve eldivenlerimi aldım ve inmeden önce bir şey unuttum mu diye kontrol ettim. Valizlerimiz bizi pistte bekliyordu. Sudan gelen so­ ğuk hava beni ürpertti, muhtemelen son bir saattir parkamın için­ de kavrulduğum içindi.
Eldivenlerimi giydim, saçımı yüzümden çekmeye çalıştım şiddetli rüzgâr nedeniyle pek bir işe yaramadı.

“Sana yardım edeyim,” diye teklif etti RJ, mücadelemi görün­ce. Kocaman spor çantasını omzuna atıp valizimin kulpunu tut­ tu ve gelen yolcu terminalinin sıcaklığına ve güvenliğine doğru yola çıktık. Uzun adımlarına yetişmek için acele ediyordum.

İçeri girdiğimizde artık rüzgâr problemi yoktu, eldivenleri­ mi çantama koydum ve dışarı çıktığımda yine sorun çıkarmasın diye saçlarımı hızlıca ördüm. Araç kiralama bankosuna geldiği­ mizde RJ durdu.

“Buradan nereye gidiyorsun?”

“Kodiak’ın merkezinden on beş kilometre uzakta bir kulübe kiraladım. Suyun üstünde olması gerekiyordu. Gerçek Alaska deneyimi yaşamak istiyorum.”
Havaalanından kulübeye giden yol için harita çıktısı çantamdaydı.

“Kiralık arabaya ihtiyacın var, o zaman?” RJ bankoyu işaret etti.

“Ben bir araç seçeceğim. İstersen seni Kodiak’ın merkezine götürebilirim, sen de oradan gidersin havaalanı vergileri olma­dan çok daha ucuza gelir.”
Utanarak örgümün ucuyla oynadım.