Julie Weasley'in dilinden bir Hayran Kurgu kitabı.
"Dağınık, kuzgun karası saçlı, yemyeşil, parlak gözlü bir çocuk bir gün hayatıma girdi ve hayatım artık hiçbir zaman eskisi gibi olmadı. Ve olmayacak da..."
Birinci kat koridorundaydım, bizim yakalandığımız yer. Biraz araştırayım dedim, yazıya iyice yaklaştım.
Yok artık! Bu-bu kan!
Biraz daha inceledim. Yerde su vardı ve bu su da Kızlar Tuvaleti'nden çıkıyor gibi görünüyordu. Bir bakayım dedim, ne de olsa daha 2 saatim var, rahat davranabilirim. Tuvalete girdim. Her yer suyla kaplanmıştı, ayakkabımın tabanları ıslandı.
O sırada ağlamaklı bir ses geldi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eyvah! Unutmuşum, Mızmız Myrtle!
Hemen arkamı döndüm ve kapıya yöneldim. O sırada bir ses daha geldi. "Sen de onlardansın, bana Mızmız, mıymıntı, sivilceli, çirkin, mutsuz diyenlerden! Değil mi? Ne de olsa ben ölüyüm, değil mi?"
Birden ona acımıştım.
"Hayır, seni üzmek istemem, Myrtle ama ders saatim yaklaşıyor."
"Beni atlatmak için yapıyorsun, dün sen de onların yanındaydın, bana mızmız diyenlerin!"
"Onlar benim arkadaşım!"
"Tabii, siz hep onlarla iyi anlaşın zaten! Myrtle kim ki? Sıkıcı bir hayalet!"
"Bak, Myrtle, senden bir şey için özür dilemek istiyorum. Bunca yıldır diğerlerine inanıp senin Mızmız olduğunu düşündüğüm için... arkadaşlarımın da kusuruna bakma-"
"Tabii, sen de arkadaşlarını koru! Kötü olsalar, Myrtle'ı düşünmeseler bile herkes onları kollasın, değil mi?"
"Sen yaşarken senin arkadaşların da seni korumuyor muydu?" dedim, demez olaydım. Ben böyle deyince Myrtle birden ağlamaya başladı. Hıçkırarak:
"Be -hık!- benim, arkadaşlarım -hık!- yoktu! Herkes -hık!- bana Mızmız -hık!- Myrtle di-diyordu!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ah, Myrtle! Niyetim seni üzmek değildi!" dedim ve ona yaklaşıp elimi onun saydam omzuna koydum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Artık içten içe ona acımaya başladım. Arkadaşsız bir hayatın ne demek olduğunu şimdi anlıyordum. Ama aklıma birden bir fikir geldi: Ölmeden önce arkadaşı yoksa, öldükten sonra olacaktı!
"Benim adım Julie, Julie Molly Weasley. Ben de şu an seninle aynı durumdayım, tüm arkadaşlarım benden uzaklaştı. Dün yaşanan olayı ben yaptım sanıyorlar."
"Ama -hık!- senin yanında başkaları da vardı -hık!- ! Senin arkadaşların -hık!- !"
"Evet işte, hepimizi suçluyorlar. Onlar da benim arkadaşım, evet ama onların da işleri başından aşkın."
Uzun bir süre sessiz kaldıktan sonra konuştum:
"Myrtle, şimdi benim gitmem gerekiyor, ama yakında seni ziyarete gelirim."
"Peki, Julie. Ama gelmezsen çok üzülürüm!"
"Geleceğim, merak etme."
Sonra kapıdan çıktım. Artık böyle zamanlarda yanında olacağım bir arkadaşım vardı...
Şimdi biliyorum, tepkiler gelecek, "Mızmız Myrtle'la konuşulmaz bile" diyeceksiniz ama ben böyleyim, istersem Voldemort'u bile yolundan döndürebilirim (şaka yapıyorum, kalpsiz bir insana ne yapsan işe yaramaz).
