TEK GERÇEK

6.BÖLÜM-BEYAZ KAĞITLAR-

Merhabalar

Sınavlar ertelenmiş dedim hemen yazıp atayım

İyi yapmış mıyımmm?

Oyları arttırırsak çok iyi olur arkadaşlar.

Neyse iyi okumalar..

~~~~

Sol elim ile sol gözümden akan yaşı sildim.

"Anne?.." Sesim boşlukta kayboldu.

Bende kayboldum. N'olur duyun sesimi! Ses verin sessizliğime! Ses verin çaresizliğime!

"Baba?.." Kaya Sönmez?

Neredesiniz?!

Siz yokken çektiğim acılar da neredeydiniz?! Titreyen vücudumu durdurmak için niye kimse sarılmadı bana?! Neden sırtımı sıvazlamadınız?! Neden?!

Başımı ellerimin arasına alarak cenin pozisyonunu aldım.

Nefesim sıklaşmaya başladığında cebimden astım ilacını çıkardım. Onu sıktıktan sonra tekrardan gözlerimi kapattım.

Kendimi bildim bileli astım hastasıydım. Bunu bana o kadın sadece 'doğuştan' diyerek yutturmuştu. Ama şimdi gerçeği öğrenmiştim. Ben annem yüzünden hastaydım. Hayatım boyunca bu böyle gidecekti..

Gözlerimi daha sıkı kapattım. Uyumam lazımdı. Bunları unutmam için uyumam lazımdı. Hem uyuyunca geçerdi? Geçerdi dimi?

Kesintisiz ve bir o kadar uzun bir uyku. Bunu hak ediyordum.

Galiba?

~~~~

Zilin çalması ile çantamı hızla toplayarak sınıftan hızla dışarıya çıktım.

"Melih?" Arkamı dönerek bana seslenen kişiye baktım. Bir kız bana doğru geliyordu. "Melih'ti değil mi?"

"Evet." Ağzı kulaklarına varacak şekilde gülümsedi. Gülümsemesini görünce gözlerimi kaçırdım.

Bu bana o günü hatırlatmıştı..

Elindeki küçük beyaz kağıdı elime tutuşturdu. "Bunu oku!" El sallayarak uzaklaştığında kaşlarımı çattım. Bir süre arkasından gidişini izlesemde bakışlarım hemen beyaz kağıda döndü.

Şu beyaz kağıtlar hayatımda hep olacaktı galiba.. Kim bilir?

Açıp açmamak arasından kalsamda en son merakıma düşerek kağıdı yavaşça açtım.

Yer: Ay parkı
Saat: 14:45

Galiba kız ilan-ı aşk yapacaktı. Yoksa bunun başka bir açıklaması olamazdı. Ama daha beni tanımaya zorlanan bir kızın böyle bir şey yapacağını düşünmüyordum.

Dudağımı büzerek kağıda baktım. Gitsem mi? Gitmesem mi?

Kağıdı buruşturarak yanımdaki çöpe doğru fırlattım. Çantamdan kulaklığımı çıkartarak şarkı açtım. Eve gidene kadar şarkı dinleyecektim.

Çünkü neden olmasın?

Birkaç dakika sonra mahalleye yakın bir sokağa girince adımlarımı yavaşlattım. Eve girmek istemiyordum. Ama gidecek bir yerimde yoktu.

Hiçbir yere sığamıyordum..

Önümde yine-bu sefer iki tane- pahalı bir araba durduğunda göz devirdim. Tecrübelerim bu arabaların benimle ilgisi olduğunu söylüyordu.

Arabanın içinden koruma olduğu her halinden belli olan bir adam çıktı. Simsiyah bir giyimi vardı ve televizyonlarda gördüğüm o meşhur kulaklıklar da tam kulağında yer alıyordu.