ඞ
Merhaba, ben Esin Erdiv. Şu anda belli olmasa da belki de Karaca.
ඞ
Sadece bir gerçek aile kurgusu değil; Kargaşanın yarattığı öfke, kırgınlık ve mutsuzluğun yanı sıra dostluk, merhamet, sevgi ve şefkat ile de dolu bir hikaye.
Bu yolu Esin'le de...
Bu kadar erken vakitte attığımı gören ben şaşkın, ben şok cmwşmzspmds
Hadi iyi okumalaarr
ඞ
"Ne zaman çıkıyoruz?" Dediğinde gülümsedim. Hep beraber giderdik oraya. Beni hiç yalnız bırakmazdı. Erimle giderken bile. Çünkü biliyordu, Erim de beni anlamıyordu.
Ama bu sefer farklıydı. Gelmemesi gerekiyordu çünkü benim kapatmam gereken bir hesap vardı. Benim artık geride bırakmam gereken bir geçmişim vardı. Birilerine hak ettiği değeri vermem, bunun için de birileriyle daha doğrusu biriyle yüzleşmem gerekiyordu. Ve ben bunu yanımda birileri varken yapamazdım.
İçim tekrar ağlama isteğiyle dolmuştu. Annem belki de benim en savunmasız olduğum, psikolojimin en kötü olduğu zamanda gitmişti.
Ve ben hiçbir zaman bunu kabullenememiştim. Sokakta gördüğüm insanları benzetir yüzlerini iyice incelerdim bazen, 'acaba o mu?' diye diye. Her seferinde karşılaştığım sonuç kalbimi daha fazla kırıyordu.
Sonra o kişileri düşünürdüm. Gece yatağımda uzanırken yapacak en kötü ama aynı zamanda en güzel şeydi. Annemi düşünmek, o insanlarla benzerliklerini düşünmek...
Bazen kokusu gelirdi burnuma. Hoş, kokusunu pek hatırlamıyorum açıkçası. Sadece anne kokusunu ve bir de o soğuk havada eve geldiğinde ona koşup sarıldığımda aldığım o soğuk kokusunu, bütün kıyafetlerine işlemiş olan o soğuk kokuyu...
Annem çok çalışırdı. Erken saatlerde evden çıkar, geç vakitlere kadar çalışırdı. Hâliyle pek göremezdim onu. Yemek saatinde gelir, beraber yemek yerdik. Sonra ben ders çalışmaya, o da dinlenmeye geçerdi. Bazen beraber dizi izlerdik. Yorum yapar beraber gülerdim. Pazar günleri evde olurdu bir tek. O günleri de dinlenmek yerine bizimle eğlenerek harcardı. Lunapark, bu pateni, belki piknik, belki de normal bir park.
Tabii her zaman yapamazdık. Belli bir bütçemiz olurdu. Babam nafaka yatırmazdı. Annem bize tek başına bakmaya çalışırdı. Belli de babamdan nefret etmemin, ona hiçbir şey vermek istemememin en büyük nedeni buydu.
Her şeye rağmen annemle mutluydum. Evet, çok sorumluluk almak zorunda kalmıştım. Bir babam yoktu, annem çalışıyordu. Evde kendime, kendimden önce kardeşime bakmam gerekiyordu. Oysa aramızda çok bir yaş farkı da yoktu ama her zaman büyük olduğum söylenirdi. Ondan yardım istediğimde küçük o denirdi. Arada 1 yaş olmasına rağmen. Ama yine de mutlu olmaya çalışıyordum. Elimdekiyle yetinmeyi ben küçük yaşta öğrenmiştim.
Şimdiki çocukları sevmememin nedeni de buydu bence. İçimdeki o burukluk. Evet belki bencilce ama ben o olaydan sonra çocuklardan nefret etmeye başlamıştım. Yani kazadan sonra. Yoksa öncesinde çok severdim. Hatta annem neden kendimden küçüklerle oynadığımı sorardı hep. Gerçi onun olayı da başkaydı ya neyse.
Kaza olduktan sonra 7 yıldır görüşmediğim babamın yanına gitmek zorunda kaldım. Başka çocukları vardı, bize gerek yoktu. İstemiyordu da zaten. Sadece vicdanını rahatlatmak için yanına almıştı bizi. Vicdanını rahatlatmak için beni daha çok üzmüştü. Kardeşim içindeki baba özlemi yüzünden ne derse yapıyordu. Bu da bana bencilce gelmişti. Onca yılı hiçe sayıp onun peşinde kuyruktu resmen.
Böyle düşündüğüm için birçok kişi tarafından suçlandım. Ben de düşüncelerimi gizlemeye başladım.
Her neyse, oraya gittiğimde her gün ba- o adamın kızlarıyla, oğluyla nasıl zaman geçirdiğini, onları nasıl sevdiğini gördüm.
Sonra dedim ki kendi kendime, 'Belki de suç sende Esin.'
Tabi çok sürmedi bu düşünce. Büyüdüm ve anladım. Bir suçum yoktu. Küçük bir çocuğun ne suçu olabilirdi ki zaten? Bütün suç ondaydı.
Ben de geçmiş yılların acısını ondan çıkarmaya çalıştım. Şımarık davranmaya çalıştım. Para harcamaya, eve gelmemeye çalıştım. Ama onu da elime yüzüme bulaştırdım tabii.
Sonra tüm hedefim iyi bir üniversite kazanıp kurtulmaya çalışmak oldu. Ve çok şükür başardım da.
Yüzümde başarmış olmanın verdiği tatminlik sonucunda oluşan gülümsemeyle yere baktım. Sonra düşünce alemimden gerçek dünyaya döndüm. O an fark ettim gözlerim dalmıştı.
Evren'e baktığımda yüzünde buruk bir gülümsemeyle ayağa kalktı ve bana sarıldı.
" Hiçbir şey için yalnız değilsin bebeğim." Dediğinde gözümden bir damla yaş düşmüştü.
"Özür dilerim." Sesim çatallaşmıştı ve neredeyse kendim bile duyamamıştım. Daha sonra kendimi toparlayıp tekrar konuştum.
"Özür dilerim ama ben tek gitsem iyi olacak. Bakma öyle, olmaz. Bu sefer değil." Dediğimde başını burukça salladı. Yanımda olmak istiyordu ama eğer öyle olursa uzun kalamazdım orda. Sıkıca bana sarıldığında ben de kollarımı ona doladım. Bir süre öyle kaldıktan sonra kendime gelmeye çalışıp silkelendim.
Ayrıca Evren tam olarak iyileşmemişti daha. Dağa bayıra çıkamazdı öyle.
Dolaba yönelip siyah bir eşofman ve üstüne de siyah bir tişört ve siyah gri bir ceket alıp üstümü giyinmeye başladım. Akşamları hava serin oluyordu ve kaçta geleceğimi bilmiyordum. Ki hava şimdiden kapalıydı.
Bez çantalardan beyaz olanı alıp içine arabanın anahtarını, şarj aleti, kulaklık, cüzdan ve ıslak mendil'i alıp attım.
"Görüşürüz" diyip Evren'in yanağını öpüp yatağın altından da beyaz sporlarımı aldım.
Karşıya geçip teyzemlere haber vermem gerekiyordu. Ayakkabılarımı kapının önüne koyup içeri girdim. Teyzem çay içiyordu.
Ona seslendiğimde dalmış bakışları bana döndü.
"Efendim kızım? Bir yere mi gidiyorsun?"
"Evet, köye gidecektim de, eğer gidecek bir şey varsa götüreyim?"
" Yok, gidecek bir şey yok da sen bir şeyler yeseydin öyle giderdin?" Dediğinde gülümseyip başımı olumsuz anlamda salladım.
"Yok teyze sabah çok yedim. Çıkıyorum ben o zaman." Diyip kapıya yöneldim.
Ben ayakkabılarımı giyerken de teyzem nasihatlerini sıralıyordu.
"Dikkatli git gel kızım. Hızlı sürme. Yağmur yağacak gibi, gitmese miy-" derken yanağından öptüm.
" Olmaz bir şeycik teyzem, sen sakin ol." Diyip yanağını öptüm. Camdaki sinekliği açtım. Aşağı atladığımda ayaklarım sızlamıştı. Yüksek alçak fark etmiyor bir yerden direkt atladığımda böyle oluyordu.
Arabaya binip kemerimi taktıktan sonra arabayı çalıştırdım.
ඞ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
