İhanetin Boyu

Hayata İnat Güçlüyüm

10 yıl önce

Gene babam bana durduk yere kızmış ve kapının önüne koymuştu.

Bu adam bana bunu hep yapıyordu.

Bir insan çocuğuna nasıl kıyardı.

Acaba herkez böylemiydi herkez çocuğuna böyle mi davranıyordu.

Belkide doğrusu budur belkide bana böyle davranması benim iyliğim içindir. Umarım öyledir.

Sokakta bu gün her günkinden çok daha fazla ses vardı. Ve buraya gittikçe yaklaşıyorlardı. En son beni içeri alması için yalvardığım da beni öldüresiye dövmüştü bu gene olmicak tı kapının merdiveninden kaktım ve sesler zıt yönde yürümeye başladım.

Buna yürümak demezdi koşuyordum adeta.

Arkamdan adım sesleri gelince korku içinde arkama baktım. Olamaz arkamda tam bana doğru gelen sarhoş bir adam vardı.

Korku inde hızımı daha da artırdım. Yaklaşık beş dakikadır koşuyordum ve çok yorulmuştum.

Adam benim aksime yürüyerek ve sakin bir şekilde geliyordu ama asla aramızdaki mesafe artıyordu aksine azalıyordu. Ne yapacaktım ben.

Daha hızlı koşmaya başlamıştım ki karşımdaki duvarla durdum. Aman alaşım burası çıkmaz sokak şimdi boku yemiştim işte.

Olduğum yerde durup adamın gelmesini bekledim. Yalvarırsam belki bırakırdı.

Bu ölümü beklemek gibiydi bu birazdan yaşıyacağım acıyı beklemek gibiydi.

Adam karşıma gelince "o beni bıraktı diye bağırdı.

"Abi bırak beni gidiyim lütfen dokunma bana" dedim yalbvarırcasına.

"sus" dedi aniden şimdi yanmıştım adam kesinlikle iyi kalpli değildi. Dediğini yapıp sustum.

"O beni bıraktı biliyormusun o beni terk eti" Ne dediğini kesinlikle anlamıyordum belkide yaşım küçük olduğu içindir tek anladığım şey biri ona birşey yaptığıydı ve cezasını ben çekiyordum.

Aniden pantolonunun kemerinden bir şey çıkardı korku içinde gerilediğimde elindeki şeyin ne olduğunu biliyordum. Babamda hep kulanıyor bu bir insanı tek seferde öldürebilecek güçteydi. Ya bana sıkarsa diye korku içinde ona baktım. Hayır kesinlikle yaşamak istemiyordum hata hemen ölüp kurtulmak istiyordum bu hayatan. Ama kardeşim kardeşim beni durduruyordu. Şimdi ben varım diye babam kardeşimi dövmüyordu. Ben gidersem döverdi. Bu yüzden kalacaktım ölmicektim.

Adam silahı kafasına götürdüğünde ona şok içinde baktım "ben yaşamayı hak etmiyorum" dedi ve büyük bir ses geldi. Hayır bu ses adamın elindeki silahtan geliyordu. Silahı tam kafasında patlamıştı.

Heryere kan sıçarken benim üzerime de sıçramıştı. Adamın yüzü kandan görünmüyor ve çok korkunçtu.

Bir anda gözüm karardı başım döndü ve adamın üzerine düştüm bir karartı beni içine çekiyordu.

Günümüz

Aklıma gelenlerle irkildim. Ölü bir bedenin üzerinde saatlerce tek başıma o çıkmaz sokakta baygın bir şekilde kalmıştım. Uyandığımda ise onu görüp tekrar korku içinde bayılmıştım. Sabah olunca ise herşeyi bilincindeyim ve bayılmamak için kendimi zorlanmıştım. Çünkü Kardeşimin yanına gitmem gerekiyordu.

Hayat neden bu kadar acımadızdı.

O gün orda olan küçücük çocuğun ne suçu vardı. Tek suçu betbet bir babası olması mıydı? Hayır bunun suçlusu o çoçuk değildi bunun suçlusu bunların hepsini ona yaşatan babasıydı. Babam hayatımın kararmasın başröl oynamıştı.