TELEKİNEZİ

7. Bölüm

'' Nefes. '' dedi.

'' Ben seni istemiyorum mu zannediyorsun? ''

Gözlerim gözlerine kenetlenmişti. İkimiz de birbirimizin bir sonraki hamlesini çözmeye çalışıyorduk. Ya çok büyük bir hata yapacaktık ya da her şey olması gerektiği gibi olmaya devam ediyor olacaktı.

Bir adım daha yaklaştı ve eliyle çenemi kaldırdı.

'' Seni ilk gördüğüm andan beri deli gibi istiyorum. Gece gündüz aklımdasın 7/24 aklımdasın. Seni istemiyorum mu zannediyorsun? Manyak gibi hayalini kuruyorum. Sabah uyanıyorum seni görene dek zaman geçsin diye yapmadığım şey kalmıyor ve her seferinde geç uyanıyorsun. Akşam seni son kez görmeden uyumak istemiyorum. Hep aklımdasın Nefes. ''

Söyledikleri karşısında dilim düğümlenmişti. Bunları ondan duyacağımı asla düşünemezdim. İlk günden beri aklından geçtiğimi duymak beni sarsmıştı. Bunca zamandır birbirimize ilgi duyup saklıyorduk. Ben ona hislerimi belli ettiğim halde benden uzakta durmuş olmalıydı. Neden ve daha da zor olanı sormalıyım. Nasıl?

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. İkimize kıyasla genelde doğru olanı yapmak bana değil ona düşerdi. Ben daha çok hatalar yapardım hem de çok büyük hatalar. Hata yapmadıkça doğrusunu bilemezdim öğrenemezdim. Her hata beni olması gerekene daha çok yaklaştıracaktı. Şimdiyse o güzel gözlerini bana dikmiş bu yakın mesafeden söylediği sözlerle bana daha da büyük bir hata yapma isteği uyandırıyordu. Ondan adım gelmedikçe ona gitmeme kararı almıştım ama beklediğim adım buydu. Bana içini dökmesini istiyordum sadece bu kadar küçük bir hamleyi yapmak bile onun için zorken bunu ilerletebilmesi benim içinse dünyalara bedeldi. Ne olursa olsun o hatayı yapacaktım çünkü ben annemin kızıydım üstelik onu hiç bilmesem de.

'' Artık aklında değil yanında olmak istiyorum. '' dedim ve çenemde duran ellerini alıp boynuma yerleştirdim. Yüzüne doğru yaklaştığımda gözlerinde yine aynı şüphe ve belirsizlik bana bakıyordu. Kafasını geri çeker gibi oldu ama izin veremezdim. Ateşi temsil etmenin en güzel örneğiydi cesaret. Sağ elimle saçlarından tutarak kendime bastırdım ve dudaklarıyla dudaklarımın buluşmasına o kaçmadan izin verdim. Belli bir süre duraklasa da sonrasında benim devam etmemle o da bu buluşmayı sürdürdü. Gözlerim kapalıyken sonunda diye düşündüm. Uzun zamandır hayalini kurduğum adam şimdi burada yanımda ve nefesim mesafesinde.

Dudaklarını ayırdı ve alnını alnıma yasladı. Elleri artık boynumda değil belimdeydi.

'' Sonun başlangıcını yazdın Nefes. '' dedi.

Gülümsedim ve dudağıma değen burnuna bir öpücük kondurdum. '' İkimizin başlangıcını yazdım , sonumuzu değil. ''

Gözlerini gözlerime dikmişti yüzünde ciddi ve pişman bir ifade seziyordum. '' Nefes bunu sürdüremeyiz. Her sabah aklımda olman sürekli seni düşünüyor olmam bunu yapabileceğiz demek olmuyor. ''

Bana temas eden herbir noktasını kendimden uzaklaştırıp sinirle '' Anlayamadım. '' dedim. Bu muydu yani kullanıp atan o adamlardan mı olacaktı?

'' Bak Nefes. Bunu bizden başka bir kişi bile öğrense ölebiliriz bile anlamıyor musun? Hele sen o kadar risk altındasın. Annenin hikayesini unutmuş olamazsın. ''

'' Annemle babam evlenmiş bile konuyla ne alakası var evlenmek istiyorsan bilemeyeceğim. '' dedim alaya alarak.

Fakat Demir şuan da şaka kaldırabilecek bir durumda olmadığını açıkça belli etti. '' Onlar evlendikten sonra kimse savaş çıkıp çıkmayacağına emin olamazdı zaten orada haklısın ama çıktı Nefes ve sen aileni kaybettin. Belki de annen hamile olmasaydı bir sorun olmayacaktı bile bunu dahi bilmiyoruz ama benim senin koruyucun olarak sevgilin olamayacağım bariz. ''