AŞK VE TUTKU

Bölüm 2- Hayatının Aşkı mı, Hayatının Şansı mı?

2 YIL SONRA

Violet randevu defterini karıştırarak bugünün daha ne kadar süreceğini merak etti. Sabahtan beri çalışıyordu ve insanlara laf anlatmaktan, yanlışları düzeltmekten iflahı kesilmişti.

Soğuk bir suyu yudumlarken, takvimine haftalar öncesinden karalamış olduğu sergiyi gördü. Harika, günün yorgunluğu yetmezmiş gibi Violet'in bir de katılması gereken (ve topuklu ayakkabı giymesi gereken) bir davet vardı.

Defteri masada iyice uzağa atıp sandalyesine yaslandı. Evi dağınıklıkta en üst seviyedeydi. Renk katalogları, kumaşlar koltuklara saçılmıştı. Violet, yatağının üzerinde bile kataloglar olduğunu biliyordu. Masası, küçük laptop'u ve insanların isimlerinin ve numaralarının yazılı olduğu bir kâğıt yığınının altında saklanıyordu. Mutfağında son birkaç gündür beslenme düzenini oluşturan fast food poşetleri vardı. Violet elleriyle yüzünü kapadı. Tamamen bir fiyaskoydu.

Onun bir suçu yoktu gerçi. Bu bir hafta, ona çok yüklenmişti. Müşteriler, işçiler, çıkan sorunlar derken Violet eve en geç saatte gelip en erken saatte çıkar olmuştu. Bu tempoda evini temizleyecek zamanı bulamamıştı.

Bir temizlikçi tutmayı da kısaca düşünmüş, sonra bir yabancıya evini emanet etme fikri aklına gelmiş ve bundan vazgeçmişti. Bunu halledebilirdi. Tek ihtiyacı olan boş bir gündü.

Açık duran bilgisayarına baktı. Arama sayfası açıktı ve o küçük çizgi bir belirip bir kaybolup duruyordu. Violet bir an için boşluğa düştü. Bugün boyunca yapacağı başka bir iş yoktu. Sergiye katılana kadar bilgisayarda zaman öldürebilir ve aynı zamanda dinlenebilirdi.

Violet'in aklına son iki yıl geldi. Ve o gün Gabriel'i terk etmemiş olsa, neler olacağı.

Şu an bu dağınıklıkta yaşamazdı, o kesindi. Çalışma temposu ne kadar yoğun olursa olsun Violet, sevgili oldukları süre boyunca Gabriel'in ziyarete geldiği her zaman, evinin düzenli olmasına özen göstermişti. Mutfakta biriken fast food poşetlerini düşününce gülümsedi. Gabriel onları görse kesinlikle sinirlenirdi; Violet'in de kendisi gibi 'kaliteli' yerlerden yemek yemesi gerektiği konusunda hep ısrarcı olmuştu.

Violet, bir zafer kazanmışçasına gülümsedi. O zamanlar Gabriel'e uyum sağlamak amacıyla onun seçtiği yerlerden yemek seçiyor, yalnız kaldığında ya da arkadaşlarıyla olduğunda ise dilediğini yiyordu. Bununla bir sorunu yoktu gerçi, bu konuda pek fedakârlık etmesi gerekmemişti.

Ama Gabriel'den ayrıldıktan sonra, eski seçici haline döndüğü şüphe götürmezdi. İki adamla konuşmuş ve birisinden kurduğu bir cümle yüzünden, diğerinden ise 'gözleri çok açık bir mavi' olduğundan soğumuştu. Ama bundan da öte, bu iki buluşmada da Violet, partnerlerinin ona ne giymemesi gerektiğini söylemelerine izin vermemişti. Gabriel'i kaybetme korkusuyla kabullendiği şeyler tekrar eski olgularına dönmüşe benziyorlardı. Gabriel'den önceki sevgililerinden birisi kısa bir etek giymemesini söylese, Violet giyeceği şeye kendisinin karar vereceğini söyler ve inadına kısa bir etek giyerdi.

Gabriel'e de birkaç kere bunu yapmıştı gerçi. Ama aşkın fedakârlık olduğunu ve kendisinin de en az Gabriel kadar kıskanç olduğunu (ve adamı bir o kadar kısıtladığını) anlayınca, Violet bunu bir sorun etmemişti.

Dayanamayıp, sandalyesinde dikleşti ve adamın adını arama motoruna yazdı. Çıkan sonuçların içinde göze batan resimler, Violet'in karmaşık duygulara sahip olmasına neden oldu. Son iki yılda biraz daha olgunlaşmış ve daha da yakışıklı hale gelmişti.

Violet gözünü resimlerden kaçırarak sayfanın aşağılarına indi. Görünüşe göre Gabriel, zaten büyük olan krallığını iyice genişletmiş ve servetine servet katmayı başarabilmişti. Onu öven birkaç makale Violet'in gözüne çarptı. Gabriel'in ne kadar iyi bir iş adamı olduğundan ve çapkınlığının ya da içkinin kendisini hiçbir zaman ele geçirmesine nasıl izin vermediğinden bahsediyorlardı. Violet güldü. Gabriel günlerce içecek ya da kadın peşine düşüp, işini asacak bir adam değildi. Violet işkolikliğin kelime anlamını onda öğrenmişti ve Gabriel'in biricik işinden ayrılacağını düşünemiyordu.