Ateşin İzleri

Bölüm 64

İyi okumalar

  Titreyen bacaklarımla şirkete girmiştim Baha geldiği gibi gitmiş bense yine buraya tıkılıp kalmıştım ama gitmeden önce yaptığı imâ aklımı karıştırmıştı neden ona öyle demişti ki yoksa zamanında ona da mı böyle bir söz vermişti?

"Asya?"

Belli bir noktaya kenetlenen gözlerimi kırpıştırıp bana seslenen Tuğkan'a baktım Emreyle kapıda konuşuyordu ve ben onları dinlemek yerine olanları düşünüyordum konuşmaları bitmiş olmalıydı ki bana seslenmişti.

"Gidelim."

Beni önüne doğru nazikçe geçirip asansöre doğru yürümeye başladı ortalıkta görünmediği için içim az da olsa rahattı asansöre bindiğimizde bana bakmadığını fark etmiştim.

"Ablama ulaşamıyorum Tuğkan."

Başını dahi çevirmeden konuştu bir tuhaflık vardı üzerinde ama bunun sebebini Bahaya bağlamıştım asansörde 15 ve 21. Kata bastı demekki kendisi benden önce inecekti.

"Seni neden getirdi?"

Elini uzatıp kendi katının tuşuna bastı ve asansörün o katta durmasını engelledi demekki benle konuşacaktı.

"Anlatayım."

Asansör durmuştu ve günler sonra tekrar bu yere geri gelmiştim içeriye girip etrafa bakmaya başladım her şey bıraktığım gibi duruyordu.

"Onlar kim bilmiyorum ama kaza yapmamıza sebep olanlar onlardı Atalay'a bir hafta süre verenler."

Peşime girip beni takip etti hemen oturduğum koltukta karşıma oturmuştu.

"Onların derdi Atalayla benide Atalay'ı çekebilmek için kaçırmışlar ama Atalay onlara telefonda ağızlarının payını verdi onlarda beni serbest bıraktılar."

Sanki ne demek istediğimi anlar gibi gözlerini gözlerimden kaçırmıştı bu insanlar nedense Atalay'a ulaşmak için hep birilerine ihtiyaç duyuyordular.

"Hatırlıyor musun Atahan'ı vurduğun günde Atahan aynısını demişti Atalay'ı çekmek için seni kaçırdık diye."

Bana bakmadan başını sallamıştı bense bir saniye olsun gözlerimi üzerinden ayırmadan onu izliyordum.

"Evet. Herkes Atalay'ın seni sevdiğini düşünmüş onunla göründüğün için."

Şaşkınca ona bakmaya devam ediyordum bu ne saçma bir sebepti.

"Sencede bu dediğin saçma değil mi? Bu insanın yanında kimse olmuyor mu?"

Kafasını kaldırıp yüzüme baktı.

"Yanında gördükleri son kişi Melisti ve o Melis için her şeyi yapardı yaptı da Atalay hiç bir kadını arabasına almadı tabi Melisten başka bu yüzden herkes senin hakkında öyle düşündü."

Dediklerini algılamakta zorlanıyordum söyledikleri bana doğru gelmiyordu bu adam kendini ne sanıyordu ki?

"Herneyse Atalay telefonda ona ne yaparsanız yapın dedi ve ben yine buradayım."

Ayağa kalkmıştı bense ellerime bakıyordum.

"Buraya geldiğime sinirlenecek."

Arkasına döndü ve gitmeye hazırlandı ama benim daha diyeceklerim bitmemişti.

"Biraz dayan buradaki günlerin uzun sürmeyecek."

Asansöre doğru yürümeye başlamıştı resmen lafı ortaya atmıştı ve gidiyordu.