Ateşin İzleri

Bölüm 39

Yorum ve vote yapmayı unutmayınnn

İyi okumalar :*

Kendimi geri çekip ondan uzaklaştım ne yapmaya çalışıyordu anlamıyordum.

"Merak ederler, beni geri götür."

Odadan çıktığında canım acısada yavaş adımlarla peşine gittim.

"Gitmeyeceksin."

Kıravatını yaparken önüne geçip yüzüne baktım o ise başka tarafa bakıyordu.

"Daha dün ablamı kaybettim farkında mısın?"

"Biliyorum."

Ceketini giyip önünde bir düğme ilikledi ve ardından asansöre doğru yöneldi.

"Sadece iyi olduğunu anlayana kadar burada kalacaksın."

Asansör kapanırken son kez göz göze gelmiştik bu kez bakışları başkaydı bambaşka.

Tuğkan'dan

Saat sabah yediye gelirken evden gelen bağırışlarla arabadan çıkıp eve doğru koşmaya başladım beklediğim an gelmişti.

"Dede Asya yok!"

Hızla kapıya vurmaya başladım ortalık daha da karışmadan açıklama yapmalıydım. Kapıyı açan Şule olmuştu.

"Tuğkan Asya yok gitmiş!" Ağlamakla karışık sesinden dediğini anlamakta zorlanıyordum.

"Sakin ol Atalay'ın yanında."

Yüzüme boş boş baktığı anda telefonum çalmıştı ve arayan Tolgaydı.

"Telaşlanmayın Asya güvende." dedim ve iki adımla yanından uzaklaşıp telefonu açtım.

"Nerdesin lan sen! Nerdesin nerde! Kaç gündür arıyorum günler oldu!"

Abi bir dur aradım çünkü ne yapacağımı bilemedim

"Ne diyorsun amına koyayım! Nerdesin sen nerde hiç mi düşünmedin ha?"

Hesap sormayı kes sana bir sorun var diyorum!

Bana söylediğini duyduğum anda kulaklarıma inanamamıştım dediklerinin gerçekleşmiyor olmasını istiyordum böyle bir şeyi nasıl yapmış olabilirdi delirecektim telefonu kapatıp hâlâ kapıda duran Şuleye döndüm.

"Madem götürdü neden bize haber vermiyorsunuz!"
Üzerime doğru yürüyüp göğsüme vurmaya başladığında kollarını tutup kendime çektim ve sarıldım ağlıyordu.

"Ona da bir şey oldu sandım."

Kapıda yaşlı kızıl saçlı yeşil gözlü bir adam belirince bu adamın Asya'nın dedesi olduğunu anlamıştım Şuleyi kendimden ayırıp üzerimi düzelttim.

"Dede Asya güvende."

Adama doğru yürüyüp elimi uzattım ve uzattığı eli öperek baş sağlığı diledim. Ayak üstü konuşmamızda bile acısını hissedebiliyordum bir insanın hayatındaki en büyük acı evlat acısı olmalıydı.

Gitmeye karar verdiğimde peşimden gelen Şuleyi fark ettiğimde ona döndüm ve yanıma gelmesini bekledim.

"Asyaya iyi bak ona dikkat et zarar gelmesine izin verme."

Ardından uzattığı çantayı aldım ve başımı salladım.

"Merak etme her zaman yanında olacağım."