Kuru öksürükleri durmadı bir süre. Boğazının acısını ben hissetmiş gibi yüzümü buruşturdum. Hastalığı benden kaptığı için kendimi iki kat kötü hissediyordum. Üstelik kurulu vardı onun.
"Ateşin düştü mü bir bakalım," diyerek ateş ölçeri elime aldığı...
Wattpad kapandığından beri bölüm atıp atmamak konusunda çok kararsızdım ama açılacağına dair umutlarım tükeniyor artık. Umarım bizi şaşırtan bir gelişme yaşanır da eski rahatlığımıza kavuşuruz.
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben sana öylesi taptım inan Böylesi aşka yasak tanımam
BÖLÜM OTUZ YEDİ
Üniversitenin ilk senesi yanlış arkadaşlıklar edinip kısa sürede hatamı fark etmiştim. Bu fark ediş pek kolay olmamıştı aksine hayatımın en büyük hatasına kadar ayakta uyuyordum.
Erdem sınıfta samimiyet kurduğum ilk kişiydi. Çoğu bölüme oranla fazla yoğun geçen derslerimizle boğuşurken en ufak kafamızı dağıtacak organizasyona balıklama atlıyorduk. Eğlenceyi en az onun kadar seviyordum ama tekinsiz arkadaş çevresi beni geriyordu. İlk senesinde sınıfta kaldığı için benim gibi şehirde yeni değildi. Sosyaldi, çevresi genişti. Az çok hepsiyle beni de tanıştırmıştı. Bazılarını hala çok sevsem bile çoğundan daha ilk an haz etmemiştim. Dur durak noktaları yoktu çünkü, para ellerinde oyuncaktı. Benim sadece hayalini kurabileceğim hayatı yaşarken şikayet edecek sebep bulabilecek kadar da şımarık..
Aslında bu onların suçu değildi, sadece biz birbirimize ayak uydurabilecek insanlar değildik. O zamanlar şimdi gördüğüm kadar net göremiyorum bu gerçeği.
Bir şekilde ayak uydurmak zorunda hissediyordum. Çalışıp kazandığım ve ailemden aldığım tüm paraya acımadan onlarla takılmaya çalışıyordum. Dışarıdan bakan birisi mümkün değil bu çabamı göremezdi. Yeterince doğru açıdan bakılmadığı zaman çoğu şey gibi insanlar arasındaki farklar da anlaşılmazdı.
Erdem'in beni o yarış pistine götürmesi ise sonun başlangıcıydı. Başlarda arka koltukta bile nefesimi tutarak katıldığım yarışlarda bir süre sonra yan koltuğu kimseye bırakmaz hale gelmiştim. Araba kullanmayı bir an önce öğrenmek istemiştim ve o yaz için babamdan beni ehliyet kursuna yazdırmasının sözünü almıştım. Daha sonradan bu sözü onlara unutturmak için kırk takla atakacak kadar araba sürmekten korkacağımı bilmiyordum tabi.
Aklıma kaza anı geldiği için farkında olmadan yüzümü buruşturmuş olacağım ki Yaman'ın dikkatinden kaçmadı. "Bak bana bir sen" dedi çenemi kavrayıp başımı kendisine çevirirken. "Borcu kapatmayacağım dedim ya işte, ne bu suratının hali senin?"
Ha birde bu konu vardı tabi. Borcu kapatırsan beni kaybedersin dediğim için dünden beri trip atıyordu bana. Ne kadar sırnaşsam da soğuk yapıyordu ama yemezler geri adım attığım an gider o borcu kapatırdı. Bu yüzden sözümden dönmeden onun gönlünü almanın yolunu arıyordum.
