PETROV | Rus Mafyası

4.bölüm

Karan'ı duymazlıktan gelerek bakışlarımı odaya çevirdim. Tek kişilik bir yatak ve bir boy aynası vardı. Bir kapı daha vardı oranın lavabo olduğunu düşünüyordum. Bir duvarda aksesuar olarak siyah boks eldivenleri vardı. Eldivenlere altın rengiyle "Kara" işlenmişti. Buranın Karan'ın bu izbe yerdeki odası olduğunu anladım.

Bakışlarımı Karan'a çevirdim. Bana kızgın bir şekilde bakıyordu. Bakışları umrumda bile değildi. İyi ki o mesaja inanıp gelmiştim. Karan bana hayatının daha farklı olduğunu söylemişti, ona güvenmemi istemişti ama ben onun yasadışı işlerle ilgilendiğini tahmin etmemiştim. Bunu nasıl düşünebilirdim ki? Sonuçta bir dizide değildik.

"Burda olmaman gerekiyordu Akşin. Lanet olsun burayı nerden öğrendin?"dedi. Çok sinirliydi. Yerinde duramıyordu. Odada bir ileri bir geri gidiyordu.

"Nereden öğrendiğim mi önemli Karan? Sence de bir açıklamayı hak etmiyor muyum? Sen kimsin bana bunu açıkla?"diye bağırdım. Bağırdığım zaman yanıma yaklaşarak "O sesini kıs Akşin!"dedi. Delirecektim. "Beni de mi döversin Karan?"dedim. Sözlerimle sarsılmıştı.

Gözlerini sıkıca yumarak sakinleşmeye çalıştı. Yatağa oturarak dirseklerini dizlerine yasladı. Üstü hala çıplaktı. Kaslı ve pürüzsüz vücuduna bakmamaya çalıştım. "Bunu nasıl düşünürsün Akşin? Ben sana kıyabilir miyim? Ölürüm daha iyi!"dedi. Biraz abartmıştım. Ne olursa olsun bana vurmayacağına emindim ama geri adım atmadım.

"Neyi düşüneceğimi bilmiyorum Karan. Sen burada ne yapıyorsun? Bu hayatta her şeye sahipsin. İyi bir okul derecesi, iyi bir aile, lüks bir hayat, mükemmel bir spor hayatı... Daha saymaya devam edebilirim."dedim. İyi bir aile dediğim an suratına alaylı bir gülümseme kapladı. Bu duruma kaşlarım çatıldı. Ailesiyle alakalı hiçbir sorunu olduğunu bana söylememişti. Ailesi dışarıdan çok ilgili gözüküyordu. Babası her kavgasında, her sorununda okula gelip sorunu hallediyordu.

"İyi bir aile mi?"dedi alayla gülerek. "Hiçbir şey dışarıdan göründüğü gibi değildir."dedi dalgınca. Ne demek istiyordu? Onu böyle iğrenç bir yere atacak kadar ne yaşatmışlardı benim sevgilime? Onu sarıp sarmalamak istiyordum ama şu an değildi. Önce sorularıma cevap vermeliydi. Bir sorunu olduğunu anlamıştım.

"Ne demek istiyorsun Karan?"dedim yanına otururken. Bir elimle destek vermek için elini tuttum. Kıyamıyordum ona. Şu an masum bir çocuk gibiydi.

Bana dönerek sıkıca sarıldı. Derin derin nefes alıp veriyordu. "Bana biraz zaman verir misin?"dedi. "Bunları anlatmak çok zor geliyor bana."dedi. Onu sıkmak istemiyordum. Sözlerinin samimiyetini hissediyordum. Kafamı sallayarak onu onayladım.

"Biraz bekle beni. Duş alıp geleceğim, seni eve bırakayım."dedi. "Tamam,bekliyorum."dedim.

Eski haline dönmesi beni rahatlatmıştı. Ama o bakışları beni korkutmuştu. Normal bir durum olmadığını anlamıştım. Şu an üstelemiyordum ama bu konuyu ona tekrar açacaktım. Şu an biraz sakinleşmesi gerekiyordu. Onun burayı hayattaki sinirini ve kızgınlığını atmak için kullandığını anlamıştım. Bu çok yanlıştı. Onu buradan kurtarmak istiyordum. Umarım beni geri itmezdi. Onu kaybedemezdim.

Aradan 15 dakika kadar geçmişti. Lavabonun kapısı aralandı. Karan belinden düşecekmiş gibi duran siyah havlusuyla çıktı. Gözlerim kocaman açılmıştı. Gözlerimi hemen kaçırdım. Ben eşyalarını alıp banyoya geçeceğini sanarken havlusunu çıkarmak için yeltendi. Çığlık atarak arkamı döndüm."Karan ne yapıyorsun ya?"diye bağırdım. Gür bir kahkaha attı ve yanıma yaklaşan adım seslerini duydum. Arkadan belime kaslı kollarını sararak boynuma başını gömdü.