Miles Away | Niki Centric | Ongoing

Part 20

ඔයා ගොඩක් ලස්සනයි..
මම හිතුවා..

ඒත් මං එ්ක කියන්න ගියෙ නෑ..

"වරදක් නෑ..හොඳයි.."ඒ වෙනුවට මං එයාට එහෙම කිව්වා..

අයාකා මගෙ අතේ තිබ්බ කඩදාසි කවරය අතට අරගෙන මං ගාවින් හිටගත්තෙ ගෑවි නොගෑවි..
එ් එක්කම ආයෙත් බෙර සද්දෙ පටන් ගත්තෙ පෙරහැර ආරම්භ වුණා කියන්න සංඥාවක් විදිහට..

"අන්න පෙරහැර..."අයාකා මගෙ අතින් අල්ලගෙන ඒ පැත්තට ගිහින් නැවතුණේ පෙරහැර බලන්න පාර දෙපැත්තෙ හිටගෙන හිටිය සෙනඟ අස්සෙ..

සාම්ප්‍රදායික බෙර වාදනය කරන්නන්..ලන්තෑරුම් අතින් ගත් චූටි ළමයි..නෙළුම් මල් අතේ තියාගෙන හිටි කාන්තාවෝ..එකී මෙකී නොකී තවත් බොහෝ ලස්සන දේවල් වලින් පිරුණු පෙරහැර බොහොම අලංකාර විදිහට තිබුණා..
අයාකා හිටියෙ බෙර තාලෙට අත්පුඩි ගගහා..තාලෙකට දෙපැත්තට වැනෙන අතරෙ..
මම එයා දිහා බැලුවා..
ඇයි ඔයා කලින් මේ විදිහට හිටියෙ නැත්තෙ අයාකා..?
ඇයි බොරු වෙස්මූණක් දාගෙන හිටියෙ..?
මං හිතුවෙ එයා දිහා බලාගෙන..

සෙනඟ තෙරපිලා අයාකා නැවතුණෙ මගෙ පපුවට හේත්තු වෙලා..

"ඒක නම් කළේ මම නෙමෙයි.."කට කොනකින් හිනාවෙලා අයාකා කිව්වා මිසක් එයා පොඩ්ඩක්වත් එතනින් හෙලවුණේ නෑ..
අයාකා මගෙ අත අරගෙන එයාගෙ උරහිස වටේ දාගත්තා..

"නිකී..අද ඔයා මගෙ ආරක්ෂකයා..මගෙ අම්මලට ඉන්න එකම දරුවා මම ඒ නිසා ඔයා මාව අද හොඳට පරිස්සම් කරන්න..ඉස්සර පොඩි කාලෙ කළා වගේම.."අයාකා කිව්වෙ පෙරහැරෙන් ඇස් දෙක මගේ පැත්තට හරවන්නෙවත් නැතුව..

පුංචි කාලෙ අයාකාට පන්තියෙ ළමයි කරදර කරද්දි ඒ හැම මොහොතෙම එයාව ඒවගෙන් ගලවගත්තෙ මම බව මට මතක් වුණා..

පෙරහැර ඉවර වෙනකම්ම අපි හිටියෙ ඒ ඉරියව්වෙන්මයි..

එහෙම ඉ⁣න්න මමත් ගොඩක් කැමති වුණා කිව්වොත් බොරු නෙමෙයි..

"මේ මගේ ජීවිතේ ලස්සනම මෙහොතක්.."ඒ අතරෙදි එයා කිව්වා..

_______________

To Be Continued