SIFIRDAN

|1.3|

İYİ OKUMALARR

...

   Karakola gidip şikayetçi olduk. Şu ana kadar bir aksilik yoktu. Babamın, karakoldayken gözlerime nefretle baktığı anda;  onu öyle gördüğüm için üzülmemiştim ya da sevinmemiştim. Hissizdim ona karşı.

   Bunun böyle olacağını tahmin etmemiştim aslında. Sevineceğimi falan düşünürdüm ama içimde  hiçbir duygu kırıntısına dahi rastlayamadım.

   Oysa babalar, kızlarının en sevdiği değil midir ya da kızlar, babalarının en değerlisi değil midir? Bu bizim için hiçbir zaman geçerli olmadı. Baba kavramı, benim için abi demekti. 

   Bize iyi bir baba olmayı geçtim, bir baba olamaz mıydı? Baba demek bir kelimeden ya da erkekliğini kanıtlamak için yapılan bir eylemden ibaret olmamalı. 

   Babalık, annelik yapamayacaksan korunacaksın. Baba, anne olmak için iyice düşünüp bir insanı dünyaya getirmelisin bence. Yoksa sevgiden yoksun, küçük yaşlardan itibaren tek başına hayat mücadelesi vermeye çalışan sorunlu bireyler meydana geliyor.

   Daha sonrasında bu bireyler hayatlarını başkalarıyla birleştirdikleri zaman ailesine aktarır ve nesilden nesile bu böyle devam eder. Eğitim ailede başlar, okulda devam eder. Aile eğitimini doğru şekilde almayan bireyler ya kadın düşmanı olur ya da hepten insan düşmanı...

   Ben onlardan olmayacağım. Babam bize babalık yapmamış olabilir ama annem elinden geldiğince bir şeylerden yoksun kalmayalım diye uğraştı. Keza abim de öyle. Babamız hayattayken bize baba yoksunluğunu yaşatırken abim onun yerini aldı.

   Küçük yaşta bize hem abilik hem babalık yaptı. 

   Aklımdan geçen düşünceler iç çekmeme sebep olurken acıyan gözlerle babam olacak adama bakıyordum. Biz onu değil o bizi kaybetti. Elden ayaktan düştüğü zaman yanında kimse kalmayınca kafasını duvarlara vururken bizim çektiğimiz şeylerin cezasını çekecek. Tek temennim bu.

   "Emine teyzenin yanına gidelim hadi. O daha burada olacak gibi duruyor." Belimden tutup kapıya yönlendirdi.

   ...

   Hastaneye gelince direkt olarak annemin odasına çıktık. Barkının ailesi bizi odada karşıladı. Onları burada görmeyi beklemiyordum.

   Annem meraklı gözlerle bana bakarken ne duymak istediğini anlayıp cevap verdim. 

   "Şikayetçi oldum. Şimdilik buraya gelemez merak etme annem." Yatağına otururken kollarımı boynuna sardım. Annem de kollarını belime sardı. "Korkma annecim o gelemeyecek."

   "Nasıl bu kadar eminsin?"

   Yataktan kalktım ve Barkın'ın yanına gittim. Herkesin odağı haline gelmiştim.  

   Barkın'ın gözlerine baktım ve elini tuttum. "Biz evleniyoruz!"

   Barkın dahil olmak üzere herkesin şaşkınlıktan nutku tutulmuştu. İnsanları dumura uğratmayı seven bir yanım olduğunu inkar edemezdim.

   "Nasıl?" Annemin merak dolu sorusunu hemen cevaplandırdım.

   "Nikah memuruyla anneciğim."

    Meryem abla ve Berkay'dan bir-iki kıkırtı duyduğumda rahatlamıştım. "Dalga geçme kızım."

   Barkın, henüz şaşkınlıktan konuşma fırsatı bulamamışken sırıtmaya başlamıştı. Kolumla uyarı amaçlı dürttüm. Sanki yumruk atmışım gibi abartı bir tepki vermesiyle "Barkın!" dedim. Anında düzelmişti. Hanımcı oldu bile bu çocuk. Daha evlenmedik destur.

   Barkın şaşkınlığından kurtulup konuşmaya dahil olduğunda planını anlattı. Barkın'ın ailesi dünden razıydı zaten ama annemden yana çekincem vardı biraz. Sonra konuşmak üzere rafa kaldırdı konuyu.

  Barkın önce ailesini bıraktı sonra gelip bizi hastaneden çıkarttı. Ne kadar taksiyle gideriz desem de itirazımı bile dinlemedi resmen.

   Eve gelince hızlıca ortalığı topladım. Annemin bir şeye ihtiyacı var mı diye sormak için odasına girdiğimde "Ben de seni çağıracaktım tam." dedi.

   "Bir şey mi istemiştin?" 

   "Yok kızım biraz konuşalım şu hastahanede söylediğiniz mevzuyu."

   Stres basmıştı bütün vücudumu. Bismillahirrahmanirrahim başlıyoruz.

...

HAİİİİİİİ

UZUN BİR ARADAN SONRA GERİ DÖNDÜMMM

KISA DA OLSA İDARE EDİNNNNN