ELF

Lidya

Gözümü açmaya çalıştıkça ince bir sızı saplanıyordu sanki. Açamıyordum. Konuşmalarına şahit oluyor ama buradan çıkamıyordum sanki. Bars'ın kırgın ve üzgün sesi kalbimi paramparça ederken ben öylece yatıyordum.

"Clamentayn bana bir kez daha yardım edemez misin?"

Umutsuzca çağırdığım kraliçenin geleceğinden bile emin değildim.  Arkadaşlarımın hepsinin böyle üzgün olması benim hatamdı. O iblise acımak benim hatamdı. O kadar çok yaklaşmak benim hatamdı. Hatamın bedeli soyumun tamamen yok olması olamazdı. Tabi sadece benim hatam olmadığı da aşikardı; bu belayı bizim başımıza saran her kimse onun çözmesi gerekiyordu.

"Clamentayn. Yardımın gerek!"

İçimde ki son güçle ona seslenmiştim. İşe yarayacağından çok emin olamıyordum ama denemek zorundaydım.

"Sevgili kızım. Sana ne oldu böyle?"

Bir süre sonra o karanlıkta Clamentayn belirdiğinde hemen yanımdaydı. Yumuşacık sesiyle bana sesleniyordu. Formu değişmişti. Artık bir elf olmadığı barizdi ama ne olmuştu böyle?

"Sen artık bir Elf değilsin!"

Zar zor konuşmuştum. Sanki uyuduğum süre boyunca konuşmayı unutmuştum. Bir gülümseme sundu bana. Gülümsemesi her zaman ki gibi güven veren bir gülümsemeydi.

"Artık Elf değilim. Ruhumun iyiliği sayesinde bir meleğim."

Şaşkınlığım onu eğlendirmişti. Gülümsemesi dudaklarında yayıldı.

"Biz doğa üstü varlıklarız çocuğum. Neden bu kadar şaşırdın ki?"

Gerçekten benimle eğlenmişti. Omuz silkerken umursamaz görünmeyi amaçlamış olsam da küsmüş bir çocuğa benzediğimi biliyordum. Şaşırmamak anormal olurdu.

"Ben hiç beklemiyordum. Seni çağırdım çünkü..."

    Devam edemedim. O bana destek verdi.

"Beni çağırdın çünkü yardımıma ihtiyacın var. Söyle hadi sana nasıl yardım edebilirim?"

Ağlamaya başlarken hıçkırıklarım da yükseldi.

"Lucifer! O ölürken benim bebeğim olmaması için büyülü bir hançerle rahmimi hançerledi. Kehanet bu muydu Clamentayn? Saf olanı alacak demiştin. Saf olanı benim bebeğimi olma hakkımı aldı elimden."

Dehşete düşme sırası ondaydı. Diz çöktüğümde kasıklarımda ki sızı tekrar ettiğinde elim oraya gitti. Hızla yanıma gelip koluma destek oldu.

"Bu nasıl oldu? Savaş bitti mi?"

Başımı olumluca salladım.

"Savaşı kazandık ama Ben, ben kaybettim büyük anne! Ben krallığımın devam ettirme hakkımı kaybettim. Eva'ya benzediğimi Lucifer'ın anılarında görünce onu kandırıp yanıma çektim. Öldürdüğümü sandığım anda bana ufacık bir hançerle saldırdı. ufacık biliyor musun?"

Ellerim dağınık saçlarıma gitti. derin nefes alıp veriyordum.

"Benim geleceğimi; Eva'nın soyunu yok edeceğini söyledi. Bunu Eva'yla konuşmam lazım. Kendi başıma o kadar güçlü değilim ama eğer sen de bana yardım edersen daha güçlü oluruz diye düşündüm. Zaten bütün gücümü savaş için harcamışken kendimi o kadar güçlü hissedemiyorum ne yazık ki!"

Clamentayn kelimelerim bitene kadar anlayışla bana gülümsedi. Sözlerim bittiğinde ise düşünceli bir ifade belirdi yüzünde.

"Çok iyi düşünmüşsün. O zaman beraber başlayalım mı?"