"İyiyim diyorum ama değilim Ceylin. Babamı, annemi şehit ettiler onlar. İkisi de gözlerimin önünde şehit oldular."
"Ellerine esir düştüğüm o teröristler gözümün önünde babamı şehit ettiler!"
"Daha babamın ölümünü, orada yaşadığım her bir an'ı atlat...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KAYIP İNCİ BÖLÜM 6
Kendi içimde yaşadığım, hayatıma tamamen yük olan ancak beni ben yapan şeylerden şu aralar kaçtığımı fark etmiştim. Ters giden bir şeylerin olduğunun farkındaydım ancak çözemiyordum.
Ruhum ağrıyordu.
Eskiden bu kadar yorulmazdım ya da etkisinde kalmazdım yaşadıklarımın. Daha doğrusu bu denli hayatımı etkilemezdi.
Benden götürdüklerinin yanı sıra, hiç bu kadar dipte hissetmemiştim. Her anlamda.
Sanırım zamanla bünyem her şeye alıştığı gibi buna da alıştığını sanırken aslında daha da kötüye gidiyordum? Bilmiyorum belki de ben öyle zannetmiş olabilirim. Belki de hiç iyi olmadım.
Ben artık kendi hakkımda bir şeyler bildiğimden hiç emin değildim. İçimde yaşadığım bu derin ve aşırı duygulardan kaçıyor olmanın ben de bıraktığı iz gün geçtikçe büyüyordu.
Çok sevdiğim bir insandan bile uzaklaşmaya itiyordu. İtiraf etmeliyim ki korkuyordum. Neyden ya da nelerden korktuğum ise tam bir muammaydı. Karar veremiyordum.
Sanki ruhum, binlerce cam kırklıklarının olduğu bir yere kapatılmıştı.
Şöyle düşünün, her hangi bir yerinizde derin bir kesik olduğunu. Kanın oluk oluk akmasından ziyade oranın nasıl ağrıdığını aklınıza getirin, ya da canlandırın. Derinden gelen bir ağrı ve zonklama. Katlanılmaz bir ağrı değil, katlanılır.
Bu kesik hiç geçmiyor, kapanmıyor olduğunu düşünebilirsiniz.
Terk fark, kan akmıyor.
O ağrının sürekli devam ettiği koskoca bir ömür ne kadar dayanılır? Üstelik o ağrıya sebep olan kesiğin tek bir tane olmadığını varsayarsak?
Ancak şöyle bir gerçek var ki, bir insan her türden acıya alışıyordu. Sanki o insanın çektiği acıyı, bedeninin bir parçasıymış gibi kabulleniyordu bünye. İşte bir süre sonra bunaltıyordu ve ben öyle bir bunalım içindeyim ki, mümkün olsa kendi bedenimi, ruhumu bile terk etmek isterdim.
