Expensive Millionaire [Ongoing]

Part-1 (Zawgyi)

"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို တစ္သက္လုံးျပန္မႀကိဳက္ဘူး!။"

ယတိျပတ္ ျငင္းလႊတ္လိုက္သည့္ အသံ။ထိုအသံေၾကာင့္ အတန္းအတြင္းရွိ ဆူဆူညံညံျဖစ္ေနသည့္စကားေျပာသံမ်ားက ႐ုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားၾကကာ တစ္ေနရာတည္းသို႔ အၾကည့္ေတြက စုၿပဳံလ်က္ေရာက္ကုန္ၾက၏။တခ်ိဳ႕သူမ်ားမွာ ခပ္တိုးတိုးရယ္ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕သည္လည္း တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္။

အတန္းတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ တစ္စုံတစ္ရာက ထပ္ျဖစ္ျပန္သည္။

"ေသခ်ာရဲ႕လား...။"

ေမးလိုက္သူမွာ ခပ္ေထ့ေထ့ မ်က္ႏွာအမူအယာႏွင့္ျဖစ္ၿပီး
အေမးခံလိုက္ရသူမွာလည္း ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အရိပ္အေယာင္ေတြရွိေနကာ မ်က္ခုံးမ်ားကိုပါတြန႔္ခ်ိဳးထား၏။

တစ္တန္းလုံး၏အာ႐ုံမ်ားက ထိုေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ထံတြင္သာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား က်ေရာက္ေနဆဲျဖစ္သည္။

အၾကည့္ခ်င္းဆုံရင္း မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိန္ေခၚထားသလိုပင္။ထိုႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတာျဖစ္၏။စိုက္ၾကည့္ေနၾကတာျခင္း တူေသာ္လည္း
ခံစားခ်က္မ်ားမွာေတာ့ မတူညီၾက။

"မင္းကို လူလိုေျပာၿပီးၿပီ။လူဆိုရင္ လူလိုနားလည္ၿပီး ငါ့အေရွ႕က အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြား!။"

သည္းခံနိုင္မႈအတိုင္းအတာ ကုန္ဆုံးသြားပုံရသည့္ ေက်ာင္းသားက သူ႕ကိုငုံ႕ၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားအား ေနာက္ဆုံးစကား ‌ဆိုလိုက္ေလသည္။သို႔တိုင္ မ်က္ႏွာအမူအယာ တစ္ခ်က္ကေလးပင္ပ်က္မသြားသည့္ ေက်ာင္းသားသည္ ပို၍ရဲတင္းစြာျဖင့္ ခါးကိုပို၍ကိုင္းၫႊတ္ပစ္၏။ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူကလည္း လက္သီးကိုက်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ပစ္လိုက္ၿပီး အံႀကိတ္လိုက္ကာ

"သတၱိရွိရင္ ထပ္တိုးလာၾကည့္စမ္း!။"

ထိုအေျပာအား ငုံ႕ၾကည့္ေနသူက တစ္ခ်က္ၿပဳံးပစ္သည္။

တစ္တန္းလုံး၏စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားကလည္း အရွိန္ျမင့္လာ၏။

သတၱိရွိလြန္း၍လား တမင္လုပ္ျပျခင္းမ်ိဳးလား မေျပာတတ္ေသာ္လည္း ငုံ႕ၾကည့္ေနသူက ပို၍နီးကပ္သြားေစရန္ ကိုယ္ကိုကိုင္းၫႊတ္လိုက္ေသး၏။ထိုအခါတြင္ေတာ့ ထိုင္ေနသူကလည္း ဝုန္းခနဲ မတ္တပ္ထရပ္ပစ္လိုက္ကာ တစ္စုံတစ္ရာျပဳရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေလသည္။သို႔ေသာ္...