Dashuri e pafund

40

Të nesërmen Damiani shkoi në bodrum. E gjeti atë duke qarë dhe ishte mbledhur kruspull në dysheme. Dukej se nuk kishte fjetue gjithe naten. As nuk u mundua te ngrinte koken qe te shikonte ato, i neveritej t'ia shihje fytyren atij personi qe mese shumti e urrente. Por degjoi nje ze qe e beri ate te ngrinte koken dhe te shikonte birin e saj.

-Mamii-bertiti ai dhe donte te afrohej tek ajo por Eduardi e ndaloi.

-Kristen-tha Hestia me gjysme zeri dhe drejtoi trupin. Fshiu lotet dhe buzeqeshi. Dhe pse Kristeni po kuptonte gjithcka, nuk deshironte qe ta shihte ne ate gjendje.-Leshojee

-Shiko pak atje e dashur-e udhezoi Damiani duke i treguar nje ekran te vogel ne mure. Ne ekran u shfaq Ervieri ne vilen e tij ku kane pas qendruar, para se te ndodhte kjo. Ai po qendronte prane nje personi tjeter qe po bente dicka ne kompjuter. Lotet vazhduan ti rridhnin si ujvare ne faqe dhe me gjithe forcen e saj e goditi Damianin ne fytyre.

-Je nje kafshe, qe as kafshe nuk mund te them sepse ofendohet. Te mallkofte Zoti per kete qe po ben perbindesh-i uleriti mesa fuqi kishte. Damiani i gjuajti asaj ne fytyre dhe e kapi nga floket.

-Mos guxo ta besh me kete se ndryshe te vras ty dhe birin tend te qelbur-i uleriti fort afer fytyres

-Mami-degjoi Kristenin te bertiste ne te qare nderkohe qe po mundohej qe te shkeputej nga duart e Eduardit-Leshoje mamin tim ti budallaa.

Damiani e rrezoi Hestian ne toke me force dhe ajo drejtoi trupin. Ferkoi pjesen e kokes ku i dhimbte dhe hodhi shikimin nga Kristeni qe po qante. Sa shume donte ta perqafonte

-Gjithcka eshte mire zemra ime. Une jam mire-i tha me te bute Kristenit

-Me lesho. Dua te shkoj tek mami-bertiti djali dhe Eduardi e leshoi. Kristeni ju hodh ne qafe Hestias dhe pas disa sekondash e shkeputen perseri me force nga ajo

-E more vendimin ? Ate?-e pyeti Damiani duke treguar me gisht Ervierin-Apo kete bukuroshin?

-Te lutem, mos e bej kete. Me vrit mua, me bej cfare te duash por lere tim bir dhe Ervierin te lire-u pergjerua Hestia dhe Damiani vazhdoi duke qeshur me te madhe.

-Merreni djalin-urdheroi Damiani dhe me pas u kthye nga ajo-Nuk me intereson ti e dashur. Me intereson Ervieri. Ti me duhesh vetem qe ta vras. Tani ke do zgjedhesh? Ke dhe 10 sekonda kohe, nuk do pres me shume. Kush nga djemte tuaj deshiron qe te vdese?

-Nje-vazhdoi te numronte sekondat

-Shtate. Nxito ose do ti vras te dy

-E..e..Ervieri-tha me gjysme zeri Hestia dhe Damiani perplasi duart i kenaqur.

-Eja me mua-i tha dhe Hestia duke mos pasur asgje ne dore per te bere dhe nuk kishte mundesi te bente ndryshe, e ndoqi. U futen perseri ne zyren e tij, dhe Hestia priti ne kembe nderkohe qe ai po rremonte ne sirtare. Kur me ne fund e gjeti ate qe po kerkonte, e la mbi tavoline. Ishte telefoni i saj.

-Te ka marre malli per te dashurin tend ? -pyeti por Hestia nuk i ktheu pergjigje.-Tani do te flasesh me te dashurin tend dhe do ti thuash cdo gje qe do te te  them une

Damiani i zgjati telefonin dhe Hestia per disa caste ngurroi qe ta merrte

-Do e marresh apo te lajmeroj te tjeret per tet b....

Pa mbaruar fjaline Damiani, Hestia i ia terhoqi nga dora.

-Mund ta marresh tani dhe vendosa me ze te larte. Te degjojme se cfare do te thote

Hestia duke iu dridhur duart ,per shkak te loteve qe po i krijoheshin ne sy,  me veshtiresi mundi te gjente emrin e tij. Shikoi nga Damiani dhe ai i beri me shenje qe te vazhdonte.

Zilja pare. Zilja dyte....

Te lutem Ervier, mos e hap. Jo mos....

-Rrezedielli, me ne fund-u degjua Ervieri dhe mbyti me dore zerin qe desh i doli ne te qare. Shikoi nga Damiani dhe ai po shkruante dicka ne leter

-Alo Ervier me degjon?-u mundua qe zerin ta kishte te qete, qe ai mos te dyshonte. Ndjeu se si zemra vazhdoi ti rrihte fort dhe ti ngrihej ne ekstaze. Rrezedielli. Fjale qe nuk do e harronte kurre dhe menyren se si vetem ai e therriste.

-Po shpirt. Ku ndodhesh?-zerii i tij po ia shtonte mallin. Mall qe do e ndjente gjithe jeten. Lexoi ate qe kishte shkruar Damiani.

-Jam arratisur dhe gati jam duke arritur ne nje ndertese te shkaterruar ne veri. Mezi gjeta vale-kaq e kishte. Ishte gati te shperthente ne lot.

-Tek cila ndertesa te shkaterruar zemer?

-Nje tabele eshte e shkruar "Monument". Hajde me merr, te lutem Ervier-tha dhe mbuloi gojen.

-Do te jem aty shpirt. Mos leviz nga aty. Te dua.

Te dua!

Fjalet qe do i kubonin ne koke gjithe jeten.

-Dhe une te dua shume-i tha dhe e mbylli. Damiani ia mori telefonin nga dora dhe buzeqeshi i lumtur.

"Me fal Ervier. Te lutem, me fal"

-Je gati per detyren tjeter zemer?-donte qe ti hidhej dhe ta coptonte ne mijera pjese ate maskara por nuk mund ta bente. Nuk mund te bente asgje tjeter pervec se te bindej.

****

Me një armë në dorë, poqëndronte me kurriz nga hyrja, në atë ndërtesë të mallkuar. Po dridhej e tëra dhe gati po shembej në tokë. Me gjithë forcën e saj po uronte që ai të mos vinte. Që mos ta gjente kurrë këtë vend që do i ndante ato përgjithmonë.

Ajo duhet ta bënte. Ishte e detyruar ta bënte dhe pse nuk e kishte aq forcë. Mendoi djalin e saj që ishte në rrezik dhe kjo e mbush me pak forcë por jo dhe aq sa për ta vrarë atë me duart e saj. Ishte i gjithi faji saj. Për fajin e saj Kristeni do mbetej jetim. Për fajin e saj, prindërit e tij do humbisnin djalin, Evelina dhe Edeni të vëllanë dhe ajo dashurinë e vetme dhe të fundit. Nuk do ja falnin kurrë këtë që do të bënte, ishte e sigurtë për këtë. Ama dhe nëse ato e bënin, nuk do ia falte ajo vetes. Do jetont gjithmonë me këtë ndjenjë faji, me këtë brengë që do e vrasë për së gjalli. Do mundr vallë të jetonte kështu? Sa e pa drejtë paska qenë kjo jetë.

-Rrezedielli-Ai ishte këtu. Ishte ky moment që ajo i humbi  plotësisht shpresat. Lotët vazhduan ti rridhnin ujvarë dhe u mbush thellë me frymë para se të kthehej drejt tij me armën e drejtuar tek ai. Ai vështroi njëherë armën në dorën e saj para se të hidhte sytë drejt syve të saj. Bëri një nënqeshje ironie si për të thënë "Seriozisht?"

Për djalin tim. I përsëriti vetes për të disatën herë që ti jepte zemër dhe forcë që ta bënte

-Mos mu a-afro-i tha ajo dhe me dorën e lirë fshiu lotët që i rridhnin pa pushim.

-Nuk e besoj që e ke aq forcë sa ta shkrepësh atë armë shpirti im-i tha dhe bëri dy hapa të guximshëm drejt saj. Ajo mohoi me kokë duke shkuar pas. Ai e njihte atë, më mirë seç njihte veten e tij. Arma preku gjoksin që gati po e humbiste drejtimin.

-Jo. T-të lutem-i tha Hestia dhe Ervieri i përkëdheli kokën në mënyrë të butë

-Eja shkojmë në shtëpi. Ke nevojë që të qetësohesh-i tha dhe i ledhatoi faqen

-Nuk mundem-tha Hestia dhe nuk e shikonte në sy

-Atëherë bëje këtë rrezedielli. Më vrit, jepi. Nëse e ke aq guxim mbaroje. Unë të kam falur

-Jam e detyruar. Nuk d-dua të bëj diçka të t-tillë-tha Hestia dhe Ervieri mbështeti ballin në kokën e saj.

-E di përse po e bën-i tha.-Gjithçka do të rregullohet. Do të marrë fund, të premtoj

Kishte frikë se nëse fliste dhe pak ajo do ndryshonte mendje.

-Mjaft fole. Le të marrë fund tani-tha Hestia. Ervieri ia ngriti mjekrën dhe i dha një puthje të ëmbël në buzë. Puthje që e ndjeu deri në palcë. Një puthje që e bëri të dridhej dhe gati po harronte se çfarë duhet të bënte

-Më fal Ervier-i tha Hestia-Po e bëj për djalin tim.

Pa kaluar asnjë sekond më shumë, mbylli sytë dhe shkrepi armën....