De gemaskerde organisatie

Hoofdstuk 7

Debbie en Niels zitten nog steeds met de gemaskerde persoon te praten, die nog steeds wacht op een antwoord.

"Als jullie denken dat ik bluf... ik hoef deze knop maar in te drukken of..." "NEEE STOP!!" roept Debbie, die het niet meer uithoud. "Okee, begin maar met praten dan." "Normaal gesproken is ze best op zichzelf, maar ze praat veel. Daar hebben wij niet zoveel moeite mee, het is wel gezellig. Wij praten zelf ook veel." "Nou, was dat zo moeilijk?" zei de gemaskerde persoon. "We zien die videobeelden misschien, maar nu weten we nog niet waar ze is," zegt Niels in koele bloede. "Op een plek waar niemand zomaar bij kan," zegt de gemaskerde persoon. "Iemand anders handelt dit even af, ik ga even bij haar kijken." De gemaskerde persoon schakelt het scherm uit, staat op en loopt weg. Een andere gemaskerde persoon komt binnen.

"Wat ga je met ons doen?" vraagt Niels. Hij krijgt geen antwoord, deze persoon is erg stil. Hij besluit het nog eens te vragen, maar weer krijgt hij geen antwoord. Er komt nog een tweede persoon bij. Ze blijven een tijdje stil staan en staren naar Niels en Debbie. Niels is niet van plan om te blijven zitten, terwijl ze misschien iets vreselijks van plan zijn met Michelle! Ook Debbie is niet van plan te blijven zitten. Debbie en Niels friemelen weer wat aan het touw om hun handen, gelukkig is dat gewoon touw gebleven waar alleen een knoop in zit. De gemaskerde personen merken dat er iets niet goed is, dus lopen ze op Debbie en Niels af. Niels heeft zich net los en springt op. Een van de personen duikt op Niels af, maar Niels ontwijkt en schopt de persoon in zijn buik. Van pijn valt de persoon neer. Ondertussen is de tweede persoon naar Debbie toegelopen, maar ook Debbie weet zijn aanvallen te ontwijken en schopt de persoon tegen het been aan. Beide personen liggen nu op de grond. "Ik wil wel eens weten wie ze nou eigenlijk zijn," zegt Niels. "Ja, ik ook" zegt Debbie. Niels haalt het masker van het hoofd van de gemaskerde persoon.

Eerst moeten Debbie en Niels goed kijken, maar dan...

"NOOOO F*CKING WAYYY!!!" roept Niels. "HET IS GEWOON FUCKING HARD PIETER!!!" "WTFFFF!!!" roept Debbie. "Wat doet die hier?" "Geen idee," zegt Niels. Debbie haalt het masker van de tweede persoon af. "WTFFF DIT IS NIEK!!" roept ze. "Kom we gaan eerst Michelle zoeken, daarna maken we ons wel druk om hen," zegt Niels. Debbie en Niels rennen de kamer uit en blokkeren de deur.

Na een tijdje gerend te hebben komen Niels en Debbie in een gang met allemaal deuren. "Welke deur eerst?" vraagt Debbie. "Ieder een kant van de gang!" roept Niels. Zo beginnen Debbie en Niels iedere deur af te gaan om te kijken of ik daar lag. Opeens horen ze geluiden vanachter een deur. Ze sluipen naar de deur om beter te kunnen luisteren. "Zitten die andere 2 al opgesloten?" "Ik zal even gaan kijken." "Kom snel, we moeten verder," zegt Niels. Zo vervolgen Niels en Debbie hun zoektocht.

ondertussen, bij mij...

Waarom is het hier zo donker vraag ik me af. Hé ik hoor stemmen!! Wie zou dat zijn? "Nog tien minuten en dan wordt ze wakker." Huh slaap ik? Waarom kan ik dan niet wakker worden? "Jammer dat het zo moest..." Wat moest? Waar heeft deze persoon het over? Ik trek dit niet meer, ik moet weten wat de hel hier aan de hand is... *klik* Waar komt die klik vandaan? Ik hoor ook geen stemmen meer! Ineens wordt het beeld lichter.

Wat een nare droom was dat! Ik wrijf een keer in mijn ogen, totdat ik vaag wat licht zie. Het is niet heel licht, hoe laat zou het zijn? Ik wil opstaan, maar iets houdt me tegen. Droom ik nog? Nee dat kan niet, want mijn ogen zijn duidelijk open. Dan zie ik het. Een riem om mijn borstkas houdt me tegen. Ik volg waar de riem heengaat, het loopt naar de muur. Ik zie vaag een of ander ding uitsteken waar de riem aan vast zit. Waar ben ik in godsnaam? Alsof iemand ermee speelt weet ik alles weer. De donkere kamer, Niels en Debbie, de gemaskerde mensen, het ontsnappen, die gekke stoel, de injectie... FUCK NEE!! DIE GEMASKERDE PERSOON ZEI DAT IK WEL EEN TIJDJE ZOU SLAPEN!! Ik begin zachtjes te huilen. Zouden ze Debbie en Niels pijn gedaan hebben? IK MOET ZE VINDEN!! Ik probeer nog eens te voelen aan die riem. Als ik mijn adem zo diep mogelijk zou kunnen inhouden, zou de riem iets losser gaan zitten. Dan kan ik er misschien zo uit. Ik houd mijn adem zo diep mogelijk in. Ik voel de riem iets zakken. Ik doe het nog eens, maar nu nog meer dieper adem inhouden. De riem zakt weer wat. Na een paar keer diep mijn adem ingehouden te hebben, zit de riem om mijn buik. Ik duw met mijn handen de riem omlaag. Gelukkig werkt de riem mee en al gauw is de riem uit. Ik spring van het bed af en begin voorzichtig te lopen. Ik vind de lichtknop ergens en druk erop. Het licht flitst aan en ik moet mijn ogen even sluiten om niet verblind te worden.