De gemaskerde organisatie

Hoofdstuk 18

Ik ben teruggebracht naar het huis... ik ben in de kamer met het bed.

Ik word weer wakker op dat bed. De buizen zitten er niet op. Ik spring uit bed en open de gordijnen. Helaas hebben ze daar tralies voor geplaatst. Ik baal ontzettend. F*ck!

De gemaskerde man staat weer in de deuropening. "Wauw, je blijft proberen hè?" vraagt hij verwonderd. Ik knik. "Ik vind dat het tijd is." "Tijd voor wat?" vraag ik. De man komt voor me staan. "Een speciaal middel." Ik weet niet wat een speciaal middel inhoudt, maar niet iets waar ik blij van word. "Dit keer laat ik je zelf naar de andere kamer lopen, maar om ervoor te zorgen dat je er niet tussenuit gaat, heb ik iets. Geef me je hand alsjeblieft." Ik trek mijn handen terug en loop naar achteren. "Het doet geen pijn, geloof me." Stom dat ik dit ga geloven, maar ik wil niet weer bewusteloos op een andere plek belanden. Ik steek voorzichtig mijn hand uit. De man haalt een armband tevoorschijn met een kettinkje eraan. Waar het kettinkje heengaat kan ik niet zien. Hij doet de armband om mijn hand en stapt naar achteren. "Zo, nu kun je niet zomaar weg." Dan zie ik het. Het kettinkje loopt naar de arm van de man, die ook een armband om heeft. Ik zit letterlijk aan hem vast. "Loop je mee?"

Hij begint te lopen, waardoor ik ook mee moet lopen. Ik loop heel langzaam, omdat ik het niet vertrouw. We lopen door een gang. Ik loop achter de man aan. We staan voor een deur aan het einde van de gang. Hij doet de deur open en stapt naar binnen. Ik ga ook naar binnen. Als ik binnen ben sluit de man de deur. Dan pas zie ik waar ik ben. Dé kamer! Ik word bang bij de gedachte van de stoel. "Hé kalmeer," zegt de man met een rustige stem. "Deze keer hoef je niet vastgezet te worden, als dat niet nodig is." Ergens komt dat bericht binnen. Wat bedoelt hij met 'als dat niet nodig is'? Ik kijk de man verbaasd aan. "Alleen als het écht nodig is, zetten we je vast." Hij loopt richting de stoel, totdat hij ernaast staat. Het kettinkje wat ons verbind staat gespannen, omdat ik ben blijven staan. "Het is goed, kom maar." Langzaam loop ik naar hem toe, uiteindelijk sta ik naast de stoel. Ik word bang. Ik vertrouw dit dus absoluut niet. "Kalmeer, adem in adem uit." Ik luister niet, daar ben ik te verward en bang voor. "Je trekt wit weg. Drink wat water." Hij heeft een glas water in zijn hand, maar dat hoef ik niet. "Er zit niets in, geloof me. Puur water." Uhuh, natuurlijk is dat gewoon water. Alsof ik dat geloof. Nee dus.

Het wordt licht in mijn hoofd. Ik zak door mijn knieën. De man vangt me op en zet me voorzichtig in de stoel. Wat gebeurt er? Langzaam voel ik de duizeligheid wegzakken. Het wazige beeld verdwijnt. "Gaat het weer?" vraagt de man. Ik knik voorzichtig met mijn hoofd. "Deze kan wel af." Hij haalt de armband van mijn arm af. Wat is hier aan de hand? De man draait zich even om. Als hij zich weer naar mij keert, heeft hij een mondkapje in zijn hand.

Ik verstrak weer. "Rustig aan. Dit is alleen om ervoor te zorgen dat je rustig blijft." Hmm... Ik wil opstaan, maar dat had die man allang gezien. Hij komt voor de stoel staan, waardoor ik niet op kan staan. "Als je niet zelf blijft zitten, zal ik je wel moeten vastzetten." Ik aarzel. Hij komt met het mondkapje dichterbij mijn gezicht. Mooi niet dat ik opgeef! Ik sla met mijn hand richting het mondkapje, dat uit de handen van de man valt. Hij zet een stap naar achteren, waardoor ik kan opstaan. Ik sta op, maar val bijna voorover. Iets houdt me tegen. Dan kijk ik naar mijn voeten, waar beugels omheen zitten. Hoe kan dat? Dat zou ik toch wel merken? "Sorry, maar als je niet mee werkt zal ik je toch moeten vastzetten." Hij loopt op me af en duwt me voorzichtig terug in de stoel. Hij pakt mijn arm en leg die op de leuning van de stoel. Vervolgens doet hij de beugel erover en zet die vast. Hij pakt mijn arm en draait die om, daardoor ligt de bovenkant van mijn arm op de leuning. Doordat de beugel over mijn arm zit, moet ik mijn arm zo houden. Waarom zo? "Dat is beter." Hij zet het mondkapje op mijn mond en neus. "Ik ga je niet verdoven ofso, ik wil alleen niet dat je in paniek raakt." Langzaam voel ik mezelf steeds rustiger worden, totdat ik nog net m'n ogen open kan houden. De man pakt iets achter zich en draait dan terug naar mij. Hij heeft een spuit in z'n handen! Vanbinnen voel ik mezelf onrustig worden. Veel kan ik er niet tegen doen, ik kan mijn lichaam amper bewegen. "Je zal niets voelen, omdat je lichaam zodanig verdoofd is dat het gevoel weg is." Ik voel inderdaad niets, maar ik zak wel weg. Wat voor vloeistof was dat?

Ja mensen, weer een hoofdstuk! ^x^ Ik hoop dat het verhaal (de droom) een beetje in de smaak valt, want ik vind alle berichtjes en votes wel heel leuk!

xx AngelsNFire