De gemaskerde organisatie

Hoofdstuk 11

Toen ik bewusteloos was, werd ik meegenomen. Naar het bekende huis met de donkere kamer.

Ik werd wakker met het bekende zwarte beeld. Ik moet zeggen dat het toch een stuk enger is wanneer je alleen in die kamer bent. Het is beter zo, niemand wordt meer lastiggevallen door die akelige mensen. Ik weet dat Niels en Debbie het niet goed zouden vinden als ik het ze verteld had, dus eigenlijk is het wel goed dat het zo gelopen is. Ik zal hoe dan ook niet zomaar doen wat ze van me vragen, mooi niet!

De deur gaat open en er staat een schim in de deuropening. Ik wist niet wat er ging gebeuren, dus kroop ik verder naar achteren zodat ik niet in het licht bleef zitten. De schim komt op mij af gelopen en zegt dat ik moet opstaan. Ik wil weten wat ze willen van mij dus loop ik (gelukkig voor hun) zonder tegenstribbelen mee. Wel met een blinddoek voor, zodat ik niet kan zien waar ik heen wordt gebracht.

Als ik weer iets kan zien, sta ik in een kamer die ik nog niet gezien heb. Er staan allemaal tafels met computers en heel veel schermen waarop alle kamers van het huis te zien zijn. Het lijkt alsof ik alleen in deze kamer ben, en dat is ook zo. Waarom zouden ze iemand die ze ontvoerd hebben alleen laten? Hier zit iets achter...