De gemaskerde organisatie

Hoofdstuk 24

Ik sta tegenover een jongen en een meisje. Ik moest eventjes kijken, maar toen was het me al heel snel duidelijk wie het waren. Het was de jongen en een van de meisjes die me bewusteloos hadden geslagen!

"LAAT ME MET RUST!" roep ik. Wat willen ze van mij? Wat heb ik ze misdaan?

"Rustig, we doen je geen pijn," zegt het meisje.

"Dat doen jullie wel! De vorige keer sloegen jullie me bewusteloos!"

"We hebben je nog nooit pijn gedaan," zegt de jongen.

"Oow jawel. Dankzij jullie kwam ik in het ziekenhuis terecht!"

"Nee, we zouden je nooit pijn doen! We komen je helpen, je bent ontvoerd!"

"Dat is niet waar! Jullie sloegen me bewusteloos en daardoor lijd ik nu aan geheugenverlies! Een man is me nu aan het helpen mijn geheugen terug te krijgen."

"Dat is n... wacht een man helpt je met je geheugenverlies?"

"Ja, hij is erg aardig. Hij laat me oefeningen doen, waardoor ik mijn geheugen deels terug kan krijgen."

"Luister... de man die je helpt is alles behalve aardig. Hij heeft je ontvoerd, en nu zegt hij je dat wij slecht zijn."

"Dat is niet waar! Hij redde me nadat jullie me bewusteloos sloegen!"

"Hij praat je dingen aan, geloof me!"

"Nee... nee dat is niet waar... hij helpt me juist. En waarom zou ik jullie geloven?!"

"Wij zijn je vrienden."

Ik word duizelig... wie zijn deze mensen en waarom zoeken ze mij? Ik pak het pareltje van de armband vast.

"Wat doe je? Wat is dat?"

"Als ik het pareltje van de armband trek, zal de gemaskerde persoon komen helpen."

"Michelle doe het niet!!" roept het meisje.

Is mijn naam Michelle? Hoe weten ze dat?

"Hoe weet je mijn naam?"

"Je bent onze vriendin, Michelle. Die persoon heeft je ontvoerd en nu gehersenspoeld. Please, probeer het je te herinneren," zegt de jongen.

"W... wie zijn jullie? Weten jullie meer over mij?"

"Ik ben Niels en dat meisje is Debbie. We zijn heel goed bevriend, we delen echt heel veel met elkaar. Wij werden toen ook ontvoerd, maar ze hebben ons laten gaan. Toen we thuis waren, was jij al ontvoerd."

"Je naam is Michelle, je bent 15 jaar, je houdt van dieren en tekent graag en je houdt van je familie en van je vrienden ," zegt het meisje.

"Michelle, ik wil dat je naar deze foto's kijkt. Hier zie je ons drieën,  je hond en je ouders."

Ik kijk naar de foto's. Ik moet ze wel geloven, hoe moeilijk dit ook is.

"Ik snap dat dit verwarrend is," zegt Niels.

"Ik weet niet wat ik moet geloven."

"Dat begrijpen we, maar wil je alsjeblieft die armband loslaten?"

Ik laat het pareltje los.

"Fieuw... als die persoon ons zou zien, zouden we een groot probleem hebben."

"Ik kan de armband afdoen."

"Dat lijkt me het slimste."

Ik klik de armband los en gooi hem weg.

"Maar... hoe heeft hij het voor elkaar gekregen?"

"Ik denk dat hij je geheugen heeft gewist en je nu dingen aan praat. Kun je je nog iets herinneren van de afgelopen dagen?"

"Ja, ik heb vaag gedroomd. Jullie waren er ook."

Ik vertel over de droom die ik had een paar dagen eerder.

"Sluit je aan?" vraagt Debbie.

"Ja, dat zei hij een paar keer."

"Luister, ik weet dat je in de war bent over dit alles, maar kom alsjeblieft met ons mee."

"Ik denk dat ik dat het beste kan doen."

Ik draai me om en ga lopen...

"Waar gaan we naartoe?"

Voor me staat de persoon in het gewaad.

"N... nergens."

"Luister, ik weet niet wat ze je verteld hebben, maar ze willen je pijn doen."

"Dat zeggen hun van niet, en ik geloof ze."

"Waarom sloegen ze je dan bewusteloos?"

"Dat hebben ze niet gedaan! Jij hebt mijn geheugen gewist en nu praat je me aan dat ze dat hebben gedaan!"

"Geloof me, die 2 zijn slecht."

"Ik geloof je niet! Laat me erdoor!"

"Jammer voor jou ga jij helemaal nergens heen."

Achter Niels en Debbie verschijnen nog 2 gemaskerde mensen.

"DEBBIE, NIELS PAS OP!!"

Ze worden vastgepakt. Ze proberen hun handen te bevrijden, maar het lukt niet.

Ik voel een steek in mijn arm.

"Jij gaat weer met mij mee," hoor ik de man nog zeggen. Ik zak weg. Het laatste wat ik hoor, is Debbie en Niels die mijn naam roepen.

:tru�o��֤�