De gemaskerde organisatie

Hoofdstuk 5

Debbie en Niels zitten weer in de donkere kamer en praten over wat er gebeurd is.

"We waren bijna weg..." zegt Debbie teleurgesteld. "Ja, dat kun je wel zeggen," zegt Niels. "Waar is Michelle eigenlijk?" vervolgt Niels. "Weet ik niet, maar ik hoop dat het goed met haar gaat," zegt Debbie een beetje bezorgd.

"Michelle is nu wel al erg lang weg," zegt Debbie na een paar uur in het donker te zitten. Net als Debbie dat roept, gaat de deur open. De gemaskerde persoon komt binnen. "Daar zijn jullie dan weer," grapt hij. "Waar hebben jullie Michelle heen gebracht?!" roept Debbie. "Geen zorgen, met haar gaat het goed." "Wat hebben jullie met haar gedaan?" vraagt Debbie. "We hebben haar een flinke dosis slaapmiddel gegeven, dat is alles." "Waarom zou je haar zoveel slaapmiddel geven?" vraagt Niels. De gemaskerde persoon loopt op Debbie en Niels af. "Jullie komen even mee om een paar vragen te beantwoorden." Er komt nog een gemaskerde persoon binnen, die Debbie een blinddoek omdoet. Hetzelfde doen ze bij Niels. Ze worden naar een kamer gebracht en op stoelen vastgebonden.

"Nu wil ik jullie wat vragen stellen," zegt de gemaskerde persoon. Debbie en Niels kijken elkaar aan en seinen naar elkaar dat ze hun mond moeten houden. "Hoe is Michelle normaal gesproken?" Niels en Debbie kijken elkaar raar aan. Waarom zou hij dit moeten weten? Ze houden evengoed hun mond. "Volgens mij begrijpen jullie mijn vraag niet. Ik bedoelde of ze normaal ook zo druk is of dat ze juist heel verlegen en rustig is." Niels en Debbie houden hun kaken stevig op elkaar. Ze zijn niet van plan iets te zeggen tegen hem. "Waarom zeggen jullie niets? Is jullie tong eraf gevallen?" Nog krijgt hij geen reactie. "Ahaa ik begrijp het. Omdat ze jullie vriendin is, zeggen jullie niets." Debbie en Niels denken hetzelfde: die persoon mag vragen wat die wil, maar ik houd m'n mond. "Dan doen we het anders," zegt de persoon. Hij drukt op een knopje, en er verschijnt een beeldscherm. Een ander knopje wordt ingedrukt en er verschijnen videobeelden van mij die op een bed ligt te slapen. "Kijk, daar is ze," zegt de persoon. Debbie en Niels staren aandachtig naar het beeldscherm. Ze zijn blij dat ik oké ben, maar die persoon zal deze beelden niet voor niets laten zien. "We hebben ervoor gezorgd dat ze zo'n drie dagen slaapt. We denken dat ze van de spanning een adrenaline boost heeft gekregen. Door haar zolang te laten slapen, verminderd die boost grotendeels. Debbie houdt het niet meer. "SLAAPT ZE NU DRIE DAGEN LANG?!" schreeuwt ze. "Ja en als jullie niet heel gauw antwoord geven op mijn vraag, wordt dat alleen nog maar langer." "Hoe bedoel je?" vraagt Debbie gespannen. "Ik bedoel daarmee dat als jullie niet praten, ik deze knop indruk. Dan zal iemand een infuus bij haar inbrengen, waardoor ze alleen nog maar langer slaapt." Daar schrikken Debbie en Niels van. Ze vragen zich af wat slaap kwaad zou kunnen doen, maar iemand zoals die gemaskerde persoon zal niet veel goeds bedoelen. "Dus... hoe is ze normaal?" Debbie en Niels kijken elkaar aan. Moeten ze antwoorden? Of houden ze hun mond nu nog dicht?