Opia

"Ufak çaplı bir kaza"

Saat gece 00.25 suları.

"Benim güzel sevgilim."

"..."

"Mira , yarın sahile gidelim mi? Sana yüzmeyi öğretirim "

Sesin nereden geldiğini anlayamıyordum.

"Kimsin sen?"

"Hadi güzelim kırma beni."

"Beni duyuyor musun!"

Etrafım dört duvarla kapalıydı. Parmak uçlarıma soğuk bir şey temas etti. Bu daracık yer karanlık sularla kaplanmaya başlamıştı.

"YALVARIRIM YARDIM ET! BENİ DUYAN VAR MI?!"

"Evet işte böyle güzelim şimdi kollarını boynuma dola."

Su boyumu aşmak üzereydi, ellerimden destek alarak olduğunca yükseğe çıkmaya çalışıyordum duvarlar git gide daralıyordu.

"NERDESİN?! "

Su karnıma kadar çıkmıştı , hızlı hızlı nefes alıyordum. Aldığım nefes bana yetmiyordu.

"Tamam tamam kabul ediyorum sevgilin aptallık etti affet beni hm? Kıyamam sana ben."

"Ben , BEN BURDAYIM!"

Su boynuma dayanmıştı. Ellerimle duvarların köşelerinden destek almaya çalıştım. Duvara dayanmaya çalıştıkça kollarım kayıyordu.

"Güzelim neredesin? Şaka çok uzadı hadi ama."

"DUY SESİMİ YALVARIRIM!"

Su artık heryeri kaplarken son kez derin bir nefes aldım. Üşüyorum...
Yalvarırım bul beni. Nefes alamıyorum.

__

"Mira ! Mira! Kendine gel annen yanında."

Annemin sarsması ile uyandım. Elimi boynuma götürüp nefes almaya çalıştım. Soğuk terler süzülüyordu sırtımdan. Annem bir eliyle yanağımı tutuyor bir eliyle saçlarımı okşuyordu.

"Geçti, annen yanında. Hepsi geçti."

"Anne , ben- o ben onu duydum ama o beni... Beni duymadı anne."

"Kimi?"

Kimi mi ? Kim di o? Etrafıma bakındım. Gözlerimi birini arıyordu ama kim olduğunu bende bilmiyordum.
Annem iç çekti.

"Kendini zorlama benim minik bebeğim. Sadece kötü bir rüyaydı."

Kafamı onaylar bir şekilde salladım. Göğsümdeki boşluk hissi ile kendimi yavaş yavaş uykunun kollarına bıraktım...

-bilinmeyen numara +1 mesaj
* iyi uykular sevgilim (: *

•
•
•
•

Saat sabah 09.10 suları.

Gözlerime vuran sabah güneşi uyanmaya meyilli gözlerimin açılmasına bahane olmuştu. Elimle telefonumu yokladım.
Üstteki bildirime baktım.
Bana kim mesaj atmış olabilir ki?

-iyi uykular sevgilim (:

Gece geç saatlerde atılmış bu mesaj.Profilide yok numarada kayıtlı değil.

-kimsiniz?

-Az kaldı  , biraz sabret sevgilim.

Mideme kramp girdiğini hissettim. Hızlıca numarayı engelledim.
Sakin ol Mira korkacak hiçbir şey yok...

Derin bir nefes alıp hızlıca hazırlandım. Kütüphaneye gitmem gerek. Eğer geç kalırsam boş yer kalmayacak.

"Anne ben çıkıyorum!"

" Geç kalma olurmu bana ara sıra canlı konum at ve atamayı ihmal etme telefonunu sessizde bırakma."

"Tamam tamam."

Botlarımın fermuarlarını çektim.
Annem endişeli gözlerle bana bakıyordu.

"Anne, askere gitmiyorum sadece kütüphaneye gideceğim."

"Sen dediklerimi yap yeter bana."

Annemi öpüp evden çıktım. Camdan beni izliyordu , onun görüş alanından çıktıktan sonra çantamdan kulaklıklarımı çıkardım.

Skapova -yalnızlığı bırak yaşayamam.

Ben Mira 19 yaşımdayım. Lise son sınıfımı okuyamamıştım. O son yıla dair hatırladığım tek şey beyaz hastane duvarları. Şimdi ise açıktan okuyorum. Babamın yüzünü hatırlamıyorum. Annem ben küçükken babamın bizi maddi sorunlar yüzünden terk ettiğini söylerdi. Ben hastanede uyurken ziyarete gelmiş ama ben onu göremedim. Gözlerimi babamdan almışım yani öyle diyor annem...
Markete girip birkaç atıştırmalık aldım , kasada parayı ödeyip çıktım.

" Ah , pardon."

Yanlışlıkla birine çarpmıştım. Cevap vermeden hızlı adımlarla arkasına dönüp gidiyordu. Cebinden telefonu düştü.

"Affedersiniz telefonunuz!"

Telefonu yerden alıp peşinden gittim. Kendimi yola atmıştımki otobüsün kornası kulaklarımı tırmalar oldu...