Ka-Istorya

THE TWINS

+.

“Hey, wake up Gly! Wake up! It’s already 9 o’clock in the morning.” someone whispering in my ear.

“Hmm antok pa ako. Later.” saad ko at mas lalong isinubsob ko ang mukha sa unan.

“WAKE UP!” sigaw nito na siyang nagpabalikwas sa akin sa kama.

“Ano ba? Antok pa yung tao e sumisigaw ka d’yan!” habang kinukusot ang aking mga mata.

Wala akong narinig na tugon kaya inilibot ko ang aking paningin sa loob ng aking kuwarto.

“BOO! HAHAHA.”

“AHHHH W-WHO...ARE YOU!?” I asked shouted.

“I’m you.” she said then widely smiled at me.

“HOW? Ever since walang nabanggit sina Mom and Dad na may kambal ako!”

“Ah ah! I’m your twin, Glydel.”

“Wait...nananaginip pa yata ako!” at pinagtatapik-tapik ko pa ang aking mukha.

“HAHA Gly, Gly, Gly... Hindi ka nananaginip. For how many years, finally nakikita’t naririnig mo na rin ako.”

“You mean...nakikipag-usap ako sa multong kamukha ko?! Sabi ko kasi sa’yo Gly, tigil-tigilan mo na ang kakanood ng horror movies!”

“Enough na, I’m happy kasi makaka-usap na rin kita.”

“Ano bang sadya mo? Gly... Glydel?”

“You, of course.”

“Me? Wait nga, true na ghost ka na?”

“Yes, is it funny right? Na yung isang tulad mo nakikipag-usap sa multong katulad ko at ang mas nakakatuwa ay kamukha mo pa.”

“No, not funny! It’s creepy you know and I hope it’s just a dream! P’wede ba‚ umalis ka na sa kuwarto ko? I can’t believe na may kambal akong multo na!”

“No! Hindi ako aalis kasi it’s my chance to tell you about us! Gly, listen to me...ang tagal kong nagpasunod-sunod sayo at nagbabaka-sakaling maririnig mo ako...at ito na nga iyon!”

“Okay, makikinig ako. Sabihin mo na lang okay?”

“Year 2004, I díéd. Someone killēd me.”

“Who?”

“Someone...that closed to your heart.”

“Can you please enlighten up your words? I don’t know kung sino yung tinutukoy mo, marami akong closed.”

“GLY? OPEN THE DOOR, SINO KAUSAP MO?” It’s my Mom. I mean it’s our mom.

Every morning, binibisita niya ako sa aking kuwarto. Daily routine na niya at lagi siyang nagtatanong kung maayos daw ba akong nakakatulog at kung walang umiistorbo.

“Don’t open the door!” Glydel warned me.

“But why?” I frowned.

“Bago mo buksan, itutuloy ko muna yung sasabihin ko sa’yo. Ang pümatây sa’kin—”

“GLY! I SAID OPEN THE DOOR, I KNOW MAY KAUSAP KA D’YAN!!”

“Hey Hon! What happened?” Dad asked.

“Your daughter, ayaw buksan ang pinto kanina pa ako kumakatok!”

“Tulog pa siguro.”

“No! May kausap siya! Gly, I warned you...open the door!” Naririnig ko sa labas ng kuwarto ko.

Nalilito ako kung ano ang uunahin kong gawin. Nadadala naman ako sa kuryosidad, gusto kong malaman ang sasabihin ni Glydel pero gusto ko ring buksan na ang pinto ng kuwarto ko kasi baka mapagalitan ako.

“C’mon! J-just tell me... right now!” I choosed to listen to my ghost twin.

“Mom and Dad.” she suddenly said.

“Huh? But what does it mean?” nagtataka pa rin ako sa mga sinasabi niya.

“They kįllęd me, Gly. Hindi nila ako gusto noon pa man, and they see me kaya gano’n na lang nila kagustong buksan mo ang pinto.” she started to cry.

“They ignored me, kampante sila kasi alam nilang walang magagawa ang multong kagaya ko. Na imposible rin para sa kanila na makausap kita, but they wrong—ang imposible sa kanila ay posible na ngayon.”

I keep listening to her, hindi ko na inintindi ang paglakas ng kalabog sa pinto ng kuwarto ko.

“Gly, you’re lucky. They choose you over me, pinalabas nila sa publiko na nagkasakit ako but the truth is not. Gly, kapag nalaman nilang nakinig ka sa akin, påpátayïn ka nila trust me.” she added.

“Hindi nila magagawa ‘yon!”

“Nagkakamali ka, sa oras na mabuksan nila ang pinto maghihirap ka sa susunod na araw dahil natatakot silang i-exposed mo sila sa hayupang ginawa nila sa akin! Kaya sumama ka na lang sa’kin, doon sa pupuntahan natin mapayapa at ligtas walang sinoman ang mananakit sa ating dalawa.” Glydel last words.

“THERE YOU GO!” Mom said as the door successfully opened.

“GLY!” Dad shouted.

“I know the truth Mom and Dad.” Umiiyak akong humarap sa kanila.

“Gly...kung ano man ang nalaman mo hindi totoo yun please bumaba ka diyan at pag-usapan natin ang lahat kung ano man ang problema mo.” Pakiusap sa akin ni Mom.

“No, huli na. Nakapagdesisyon na ako. Pagod na rin ako, bawat galaw ko ay kontrolado n’yo. And this is the right time para piliin ko naman ang sariling kapakanan ko.”

“NOOO, GLY!” sigaw nilang pareho kasabay ng pagtalon ko mula sa kuwarto ng bintana ng two-storey house namin.

Many years ago, since that accident happened. Masaya ako ngayong kasama ko ang kambal ko sa paraisong tinutukoy niya noong nakausap niya ako. Malaya kaming nakakagala at nakakapitas ng mababangong bulaklak.

END.