TESÂDÜF'ÜM

BÖLÜM-7

"Yaaaa Çarpp olmuyoo"küçük kız Sarp'ın adını söylemekte zorlandığı için böyle bir yöntem bulmuş ona "Çarp" diyordu.

"Kızım anlamıyor musun?Çarp değil Sarp!Bak Sarp!"diye kızın yanlışını düzeltmeye çalışsa dahi kız ona yinede Sarp diyemiyor dili dönüyordu.

"Tamam Çarp.Ama bak olmuyo bu!"Sarp derin bir nefes alıp aralarında 4 yaş fark olan küçük kızın yanına adımladı.

"Ne olmuyormuş Nefesim?küçük kız elinde tuttuğu kalemle birşeyler çizmeye çalışıyordu.4 yaşında olan bir kıza göre eli bu işe yatkındı.Sarp küçük kızın yanına gidip ne çizdiğine baktı.

"Ne çiziyorsun bakalım?"küçük kız alık alık gülümseyerek "Bak Çarp!Kalp çiziyorum.Bu kalbin yarısı senin yarısıda benim.Bu kalp ikimizin!"Sarp kızın elindeki kağıdı alıp çizime baktı.Çok güzel çizmişti ama kenarları ve şişkin taraflarını çok yamuk çizmişti.

Sarp bu görüntüye gülümsedi."Bu kalp çok küçük değil mi ufaklık?"kız şaşkınlıkla Sarp'a baktığında Sarp daha da gülümsedi."Senin ve benim için bu kalp fazla küçük.Büyüdüğümüzde sana bir sürü kalpli balonlar alacağım.İşte o zaman yeter mi yetmez mi görelim!"

Çocuk kıza söz verdi.Çocuk gitti,söz bitti.Birdaha da o kızın kalbi hiç büyümedi...

°°

Hani boğazınız düğümlenir,konuşamazsınız ya şuan öyle bir durumdayım.Nefes almayı dahi akıl edemediğim bir haldeydim.Ne yapmam gerekiyor size yemin ederim ki bilmiyorum.

Ona sarılamam.Onun saçlarını tekrar okşayamam.Ona şarkılar,türküler söyleyemem.Ona tekrar güvenemem.

İstiyorsun!Onu istiyorsun! Tüm aklınla,zihninle onu istiyorsun!

Onu istiyordum.Bu doğru.Ama ya tekrar giderse?Yine beni yarı yolda bırakırsa.Kalbimi de söküp giderse bu defa çok zor toparlanırdım.Hatta toparlanamazdım.

Sarp.Benim küçüklüğümün en büyük yarası.Kabuk tutmuş sızısı.Yıllar önce gidip birdaha asla dönmeyen benim küçüklük kahramanım.Askerim,abim,koruyucum,arkadaşım.Benim diğer yarımım.

Şuan karşımda duruyordu.Yanında ise Eflin,onun kucağında kedim Pati vardı.Gözlerim dolu dolu üçünede baktım.Eflin'e hayal kırıklığı,Pati'ye umutla,Sap'a ise.... Bilemiyorum.Karışıktı işte.Tanımlayamıyorum.Zorlanıyorum belki.

Şuan değil.Şuan onunla konuşamam Şoku atlatmam,gerçeği hazetmem gerek.Hızlı adımlarla Efli'nin kucağındaki Pati'yi aldım.Sonra ise arkama bakmadan koşup beni beklemesini rica ettiğim taksiye bindim.

Arkamdan her ikisinde ne kadar bağırsalar dahi bir kez olsun arkama dönmedim.Dönemedim.Zordu,çok zordu.Ne yapmam veya nasıl davranacaktım bilmiyorum.Trk istediğim eve gidip sıcak suyu başımdan aşağı boca edip,kahve içmek.Kahvenin kokusu ile mayışmak, Pati'nin tüyleri ile uğraşmak.Şuan en çok bunları istiyordum.

Sarp şuan 26 yaşında olmalıydı.Çünkü aramızda 4 yaş vardı.Değişmişti.Hemde çok değişmişti.Yapılı ve yakışıklı bir çocuk olmuştu.

Taksicinin sokağa girmesi ile başımı kucağımdaki kediye çevirdim.Uyuyordu.Sarp'tan sonraki en büyük kahramanımdı benim.O gün eğer bu kedicik olmasaydı...

Daha fazla düşünmeyi kendime yasakladım.Düşünmek yok.Taksinin durması ile parayı ödeyip apartmanın önüne geldim.

Evin anahtarını çantamdan çıkartarak sessizce eve geldim.Kimse yoktu.Ela'nın nöbeti olduğunu hatırlayınca gülümsedim.İşi zordu.