Ceren, hayatındaki karmaşalarla boğuşan bir terapistti. Londra'daki ofisine yeni başvuran bir danışan ise hiç beklemediği biriydi.
Yani gençliğinde hayran olduğu f1 yarışçısı Lewis Hamilton...
Lewis; hızlı hayatı, bitmek bilmeyen yarışları ve üzerin...
Ben geldiim♥️ bölüm sonunda "sonundaa🫠" dediğinizi duyar gibiyim🥹 Yazarken çok keyif aldım çünkü gerçekten cerenle birlikte ben de oradaymışım gibi hissettim umarım siz de öyle hissedersiniz🥰 Lütfen oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin keyifli okumalar💞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🏎️
Geçtiğimiz gün yani cumartesi günü oldukça hızlı geçmişti. Sabah doğrudan piste gitmiştik ve son antrenmandan sonra sıralama yarışını izlemiştim. Lewis'in performansı mükemmel olmasa da bence kötü de değildi. Son antrenman seansını dördüncü bitirmişti ve sıralama yarışında üçüncü olmuştu. Öğrendiğime göre bu onun için bu senenin en iyi sıralama yarışı performansıydı.
Sıralama sonrasında Lewis daha enerjikti. Dünkü isteksizliği az da olsa silinmiş gibi duruyordu. Asıl yarış bugün olduğu için de akşamında Mercedes ekibiyle uzun bir süre kalması gerekmişti. O yüzden akşam otele döndüğümde onu çok görememiştim. Fakat bu sabah piste yine birlikte gelmiştik.
İşte o gün bugündü. Monako'da onun iyi bir başarı sergileyeceğine inanıyordum. Her zamanki koltukta yerimi aldığımda Lewis'i görmemle heyecanla ayaklanmam bir oldu. Onu en son saatler önce sabah piste geldiğimzde görmüştüm. Yarışa kadar ekibiyle birlikteydi. Üzerindeki siyah yarış tulumu her zamanki gibi ona çok yakışmıştı. Lewis gözlerindeki parıltıları saklamaya gerek duymayarak yanıma geldi ve tam karşımda durduğunda mırıldandı. "Yarış öncesi seni görmek istedim. Şans getirmesi için."
"Sana şans getirdiğimi mi düşünüyorsun?" Gözlerimi kırpıştırarak ona baktığımda yüzümün yanmaya başladığını hissediyordum. Şu an üzerimdeki kırmızı şort tulumumla çok uyumlu olmalıydım. Harika.
Lewis sıcacık gülümseyerek bir süre sadece gözlerimin içine baktı ve elini kaldırarak işaret parmağıyla yanağımı zarifçe okşadı. "Evet."
Kalbim bu hareketiyle adeta erirken gülümseyişim daha da büyüdü. Aklımdan bir şey geçiyordu ama... Gerçekten yapmalı mıydım? Hatta bu şey aslında sanırım kalbimden geçiyordu. Bakışlarım sıcak kahverengi gözlerinde mekik dolarken kararımı vererek fısıldadım. "Aslında... Asıl şans neyle gelir bilirsin."
Lewis söylediğimi anlamlandırmaya çalışır gibi kaşlarını hafifçe çattığında ona yavaşça yaklaşıp yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Ah teni gerçekten sıcacıktı. Bunu dudaklarımda hissetmiştim. Aynı yavaşlıkla geri çekildiğimde kalbim dört nala koşsa da sakinlikle yüz ifadesini incelemeye çalıştım.
Gözlerini kırpıştıran taraf bu sefer o olurken bakışlarına yayılan şaşkınlık kıkırdamama neden oldu. Şaşkınlık yerini yavaşça... Pekala. Gözleri gerçekten parıldıyordu. Bu bakış... İnanmak benim için çok zor olsa da gerçekten hayran gibi bakıyordu.
"Hiçbir öpücük... Bunun kadar hem iyi hem de kötü gelemezdi." Lewis gergince boğazını temizledi ve ellerini... Tam olarak malum yerinin önünde birleştirdi. Gözlerim kocaman olurken elimle ağzımı kapattım. Şu an sanırım pancara dönmüştüm. "Yok artık."*
