Ceren, hayatındaki karmaşalarla boğuşan bir terapistti. Londra'daki ofisine yeni başvuran bir danışan ise hiç beklemediği biriydi.
Yani gençliğinde hayran olduğu f1 yarışçısı Lewis Hamilton...
Lewis; hızlı hayatı, bitmek bilmeyen yarışları ve üzerin...
Ben geldimm💖 gecikme için üzgünüüm, bölümlerin daha sık gelmesi için elimden geleni yapacağım💖 keyifli okumalar💖
Lewis Silverstone 2024'ü kazandı bu arada biliyorsunuz🥹💖 King is back❤️🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🏎️
"İşte geldik." Lewis arabayı durdurduğunda evimin kapısına baktım. Şu geçen bir hafta rüya gibi olmasının yanında... Gerçekten... Su gibi akıp geçmişti.
"Evet... Geldik." Derin bir iç çekip kapıyı açtım. Ayaklarım yere bastığında kendimi dışarı attım vee Londra'nın serin ama rahatlatıcı kokusunu içime çektim. Kaldığım apartmanın hemen yanında hanımeli vardı. Yaprakların dinlendirici kokusunu içime çekmek bir nebze beni gerçekten rahatlatmıştı.
Lewis bagajdan valizimi alıp yanıma geldiğinde onu izledim. Valizi yere bıraktığında doğrulup tam gözlerimin içine baktı.
Dün geceden sonra... Olanlar hakkında pek bir şey konuşmamıştık. Zaten sabah uçağa yetişmek için erken çıkmıştık. Yol boyu her zamanki gibiydik ama... İçimden bir ses bir şeylerin yolunda olmadığını söylüyordu.
"Şu bir hafta... Hayatamın en güzel haftalarından biriydi." Sözlerim Lewis'i gülümsetirken devam ettim. "Teşekkür ederim Lewis. Her şey için... Gerçekten."
Lewis gözlerini kısıp bana imalı bir bakış attı. "Veda ediyormuş gibi konuşuyorsun."
"Ah hayır... Kesinlikle hayır." Lewis yaklaşıp kollarını belime sarıp beni nazikçe kendine çekti. Bu yakınlaşması beni heyecanlandırsa da... Daha çok şaşırtmıştı. Bakışları her zamanki gibi yoğunlaşırken omuzlarına tutunan ellerimi hafifçe yukarı kaydırdım. Yüzünü ellerimin arasına aldığımda fısıldadım. "Yukarı... Gelmek ister misin? Sana çay yapabilirim."
"Kesinlikle... Gelmek isterim." Cevabı ikimizi de gülümsetirken derin bir iç çekip ellerimi bu sefer kollarına indirdim. "Hadi gidelim."
"Bugün... Ne kadar tatlı göründüğünü söylemiş miydim?" Lewis'in sırıtışı büyürken bakışlarını bir an gözlerimden ayırmaması yanaklarımın ısınmasına neden oluyordu. Kaşlarımı kaldırarak başımı omzuma yatırdım. "Gerçekten mi? Saatler süren yolculuğun ağırlığı, dağılmış saçlar ve kızarmış gözlerimle mi?"
Lewis gülerek burnunu burnuma sürterek mırıldandı. "Tam olarak bu yüzden."
Cevabıyla ona hayran hayran bakmaktan kendimi alamadım. Sözleri ve yaptıklarının... Beni ne kadar etkilediğinin farkında mıydı?
Derin bir iç çekip fısıldadım. "Hadi gidelim."
Yukarı çıkıp içeri girdiğimizde Lewis'in elinden valizimi aldım. Doğrudan odama götürmeden önce Lewis'e baktım. "Lütfen rahatına bak. İstersen mutfağa geçebilirsin."
