DEYFE

DEYFE☆ BÖLÜM4

Hani bir an vardır.

Hayatınızda o kadar çok şey yaşamışsınızdır ki artık hayatımıza olan olaylar sizi şaşırtmayacak kadar alışmışsınızdır.

Hayatımıza giren insanlar, olan olaylar, yeni gerçekler, yeni hayatlar, bambaşka insanlar, aileniz, dostlarınız, hayatınız tamamen her yeni bir gün yeni bir serüven gibi gelir.. bambaşka bir güne bambaşka bir şekilde başlayacağınızı bilirsiniz artık.

Buna alışmak denir.

Artık alışmışsınızdır başınıza gelen şeylere.

İşte o andan bahsediyorum.

Hatırladınız mı? Ha işte tam o anı ben hayatımda hiçbir zaman yaşamadım.

En azından bugüne kadar.

Normal bir insan gibi bir hayatım vardı işte. Monoton da diyebiliriz.

Her gün tekrarlanan bir hayat..

Hayatımda hiç öyle aman aman nasıl da şaşırdım diyebileceğim, çok korktum, çok üzüldüm, çok kırıldım, çok mutlu oldum, çok strese girdim, çok heyecanlandım, diyebileceğim anlar olmamıştı. Hep böyle normal bir hayat yaşadım.

Yani anne babası olmadan büyümüş bir insanın normal hayatı kadar normal bir hayat.

Her insan hayatta bir ilki başarmak ister. Hiç kimsenin bugüne kadar yapamadığıni, ve ne hikmettir ki o ilki başaran insanlar mutlaka yüzyıllar sonra da hatırlanan insanlardır. İşte bu yüzden bu kadar çok tanınıyor o insanlar, çünkü herkes bir öncekinin hayatı gibi bir hayat yaşar hepimiz yaşadığımız bu hayatları önceden başkalarının da aynı duygularla yaşadığını bilmeliyiz.

Fark yaratan insanlar vardır ve her birimiz o fark yaratan insanlar gibi olmak isteriz bunu istemeyen bir insan bile yoktur bana göre ve tam olarak o fırsat elinize düştüğünde vahşi bir pençe darbesiyle onu elinizde tutarsınız, yaptığım tamamen buydu, elime bir fırsat düştü ve ben de hayatımda yakalayabileceğim en olağanüstü olan bu fırsatı kıvrak bir pençe derbisi ile elime düşürdüm.

Ve her ne olursa olsun yakaladığım bu fırsatı en doğru şekilde değerlendireceğim.

Deyfe şu anda hayatı boyunca dört duvar arasında, birlikte büyüdüğü yüzlerce çocukla hayatı ona öğreten kişi olan yurt müdürü ile, ona her zaman sanki bir hapishanedeymiş gibi hissettiren yurdunun o parmaklıklarla çevrili duvarlarıyla, dış dünya ile bağlantısını koparmış ve en yakın dostları olduğu ama onun için dosttan ziyade ailesi olduğu iki gençle yeni bir hayata başlamak istedi.

Sonra bunu yapmayı isteyenin sadece ben olmadığını fark ettim hep birlikte yeni bir dünyayı keşfetmek istedik.

Ve sonra biz hayatı boyunca hayatta güçlü kalması öğretilmiş çocuklar bir grup yetişkine inanarak bizi kandırmalarına izin vermiştik.

Ve sonra ne mi oldu?

Bu acımasız savaştan kurtulmadık istedim durmalarını istedim ve bunu isterken sadece kendim için değil hayatlarında hep bir beklentiye girmiş fakat gene de kandırılmış olan biz çocuklar için istedim.

Bir adım atmam gerekti tek bir adım atıp bütün bu savaşı bitirmek istedim.

Şu an ise tereddütteydim bunu yaparak bir savaş mı bitirdim yoksa yeni bir savaş mı açtım?

Bunu düşünmemi sağlayan etrafımızı sarmış olan yaratıklardı hayatımda hiç rastlamadığın yırtıcı hayvanlar şu anda etrafımızda bir çember oluşturmuş durumdaydı sadece tek bir ırktan değillerdi.