Bölüm şarkımız
Kahraman Deniz~ Garezi var
Yine şu lanet okula gidiyordum. Ve yine lanet olsun ki motorum okuldaydı. Neden her şey benim başıma geliyordu ki?! Sabah sabah sinirim alt üst olmuştu. Dün Erim'in hiç bir aramalarına cevap vermemiştim. Başımın etini yiyeceğini bildiğim için okula giderken arayacaktım.
Evden çıkıp kapıyı kilitledim ve merdivenlere yöneldim. Asansörün kapısı açılınca içerde üst katlardan inen benim yaşlarımda bir çocuğu gördüm. Ve sanırım onu başka bir yerde daha görmüştüm ama hatırlamıyordum. Üstündeki formadan bizim okuldan olduğunu anlamıştım. Demek ki bizim okuldan olduğu için tanıdık gelmişti siması. Kumral saçları ve bal rengi gözleri vardı.
Çocuk, beni görünce kısa bir duraksama yaşadı sonra da asansörden inip merdivenlere yöneldi benim arkamdan.
Lan oğlum madem aşağı inicen niye asansörden yarı yolda inip merdivenden devam ediyon?!
Nerde mantık?
Merdivenlerden aşağı doğru inerken telefonum çaldı. Hırkamın cebinden telefonu çıkardığımda arayanın Erim olduğunu anladım. Oflayarak telefonu açtım. Dönüp göz ucuyla çocuğa baktım sonra da telefonu kulağıma koydum.
"Efendim?"
"Arya, nerdesin sen?! Dünden beri sana ulaşmaya çalışıyorum ama açmıyorsun şu siktiğimin telefonunu! Onunla mıydın tüm gece?" İlk defa bana bağırıyordu. Ve bu aşırı kötü hissettirmişti.
Ayrıca ne dedi bana o?!
"Pardon da sen ne dediğinin farkında mısın? Erim, kendine gel! İyi misin diye sormak yerine gelmiş bana bağırıyorsun! Ha yetmiyor beni nelerle suçluyorsun! Sen benim tanıdığım Erim değilsin. Kapa şu telefonu benim asabımı da bozma!" Deyip telefonu yüzüne ben kapattım. Merdivenler bittiğinde hızla binanın kapısından çıkış yaptım. Hayır ağlamayacaktım. Sakindim. Telefonu açıp Erim'i engelledim.
Arkamdan gelen kişi asansördenden inip benimle merdivenden inen çocuktu. O da okula gidiyor olmalıydı. Ben yürümeyi tercih etmiştim. O ne yapardı bilmiyorum ama arkamdaki adım seslerini duyuyordum.
Siyah JBL kulaklığımı çıkartıp kulağıma taktım ve son ses bir müzik açtım.
Kahraman Deniz~ Garezi var
Yalanlar olmasın beklemem fazla kifayet
Ben durursam şeytan durmaz,
Olmaz hiç adalet.
Dünyayı değiştireceğimize hiç inancın yok mu?
İnsan dediğin bir çuval etten mi ibaret?
Bu dönemde insanların gerçekten de bir çuval etten bir farkı yoktu. Duygular yok oluyordu. Acılar, kaybedilenler unutuluyordu. Ben de unutuyordum. Acılarımı, kaybettiklerimi, öfkemi.
Direndim, yenildim ama kaybettim diyemem.
Eksiklik hayatta değil,
Zihinlerimizin içinde.
Üzüldüm ama nefrete sebep değil bu küsemem.
Evet, üzülmüştüm ama sarı civcivden de nefret edemiyordum. Çünkü onun da kini vardı. Korunmak amaçlı bana böyle davranıyordu. Ama Ares'le öyle konuşmasına sinirlenmiştim. Çünkü o bu konuşmayı hak etmemişti.
Küllerimize bile garezi var zalimin.
Yaka yaka bitiremedi adını alemin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KUTUP YILDIZI'M (GERÇEK AİLEM)
FanfictionYıllar önce karıştırılmış iki bebek. İki farklı aile, iki farklı çocuk ve iki farklı hayat. Ailelerin birbirine zıt olduğu gibi çocukların da zıtlığı ortada. Çektiği acıların son bulması o evden ayrılmasıyla olmuştu. Belki de o ev hayata olan bakış...
