The curse of magic

~3~

Het is ochtend. Ik word wakker van het gesnurk van mijn broer die op de kamer naast me ligt. Langzaam doe ik mijn ogen open en kijk ik op de wekker hoe laat het is. Ik schrik van de tijd. Toch blijf ik in bed liggen. Ik denk aan de tekst die gisteren op de spiegel stond. "Dit is nog maar het begin van je avontuur als tovenaar. Je weet nog lang niet alles." Wat zal dit betekenen? Wat voor alles? Iets over Flynn? Mijn kamer is nog zo zwart als de nacht, maar ik heb geen zin om de gordijnen open te doen. Ik richt mijn hand op de gordijnen. In gedachte doe ik de gordijnen open en zie ik de zon buiten schijnen. Mijn hand wordt niet paars en de gordijnen gaan niet open. Tot mijn verbazing probeer ik het nog een keer, alleen laat ik het zonnetje dat buiten schijnt weg. Alweer lukt het niet. Hoe kan dit? Ik doe precies hetzelfde zoals ik het gisteren heb aangeleerd. Beneden hoor ik mijn moeder schreeuwen dat het ontbijt klaar is. Nu moet ik mijn bed wel uit. Ik dacht nog dat het leven als tovenaar veel makkelijker zou zijn. Ik sta op en doe als eerste de gordijnen open. Dat is dan in ieder geval gedaan. Het regent en het is somber weer buiten. Ik loop naar mijn kledingkast en doe de deur open. Ik pak een lange broek en een rood t-shirt en doe het aan. Mijn haar doe ik in een staart zodat ik daar geen last van heb. Als ik klaar ben, ga ik naar beneden. Iedereen zit al aan tafel, behalve mijn broer. 'Goedemorgen. Waar is Benjamin?' vraag ik. Moeder pakt haar kopje koffie en neemt er een slok uit. Pas als ze de slok koffie heeft doorgeslikt begint ze te praten 'Die is nog boven. Maar eten jij en je vader maar alvast!' 'Oké.' Ik pak een boterham en de jam. 'Joanne? Ben jij gister toevallig vergeten het raam in jouw kamer vergeten dicht te doen?' Vol verbazing kijk ik mijn vader aan. Ik denk even na. Ik was klaar met douchen en ben naar mijn kamer gelopen. Toen heb ik mijn gordijnen dicht gedaan en... Ik weet het zeker mijn raam was dicht. 'Eh, ja, die ben ik vast vergeten dicht te doen. Ik was tenslotte zo moe.' Snel pak ik mijn beker met melk en neem een slok. 'Dat kan nou eenmaal gebeuren. Toch?' zegt Elizabeth. Mijn vader reageert niet en eet zijn cornflakes verder op.

Als we klaar zijn ik en mijn vader klaar zijn met eten en ons spullen hebben afgeruimd ga ik naar boven. Ik doe de deur van mijn kamer open. Gelukkig alles is nog zo als het vanmorgen was. Ik loop naar mijn raam, als ik naar buiten kijk zie ik de tuinman die de vissen alweer eten geeft. Arme Pierre hij is altijd bezig in de tuin. Wacht eens even! Ik ren naar beneden. Mijn broer zit aan tafel te eten maar ik doe net alsof ik hem niet zie. Ik doe de tuindeur open. 'Joanne!' Pierre heeft mij duidelijk al gezien. Vol enthousiasme zwaait hij naar mij. Ik loop naar hem toe. 'Bonjour! Bonjour!' Pierre komt naar mij toe lopen. 'Kan ik u helpen?' 'Eigenlijk wel ja.' 'Bien sûr! Anders zou je hier niet komen. Waar kan ik jouw mee helpen?' 'Heeft u gisteravond misschien iets vreemds gezien of gehoord?' 'Nee hoor.' Pierre geeft mij een knipoog. 'Ik meen het Pierre het is erg belangrijk. 'Luister ik heb niets gezien hoor als je dat wilt.' Ondertussen schoffelt hij verder. 'Dus je hebt wel wat gezien?' 'Chère, geheime liefdes zijn het mooiste wat er is.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Het was geen...' 'Ssst' Pierre legt zijn vinger op mijn mond. 'Je ouders hoeven niet alles te weten. Maar als het je vriendje niet was, wie was het dan wel?' Pierre kijkt mij nieuwsgierig aan. Wat zou ik anders moeten zeggen. 'Oké, ik geef het toe.' 'Bien sûr! Pierre est l'expert de l'ajour.' Ik merk dat hij een verhaal over zijn liefdesleven in Frankrijk wil gaan vertellen, maar daar heb ik geen behoefte aan. 'Ik moet gaan.' Zeg ik snel. Snel loop ik weer terug naar huis. Ik moet nu echt naar Flynn gaan!