KADER AĞLARI//CünZey

"AF"

Oy vermeyi unutmayınız

Yazım yanlışları olabilir kusura bakmayın anlamadığınız yerde sormanız yeterli olacaktır.

En sondaki yazıyı okumanızı öneririm.

Dün ki bölümde bir yerde tek kelimenin önüne ve arkadasına aynı anda ve koymuşum beni birazcık rahatsız etti.Orayı yokmuş gibi sayalım lütfen.

Şimdiden teşekkürler ve iyi okumalar

Cüneyd'den

Hızla vardım kütüphaneye,kalbim hızlanmıştı.

Birşeyler kopuyor gibiydi,kalbimden bir parça alınıyor gibi..

Belli ki bir fâninin maruzatı olması bile beni endişelendiriyordu.Bu sadece o hanıma mahsus olamazdı.

Hızlı yürümekten kesilen nefesimi düzene sokarak kapıyı açtım.

Bahadır'ı kapıda bırakarak içeride elleriyle oynayan hanımın yanına ilerledim.Beni farkettiğinde ilk olarak ayağı kalktı ve selam verdi.Selamına karşılık verdiğimde başı eğik bir şekilde durmaya başladı.

Zeynep:Selamün aleyküm

Cüneyd:Ve Aleykümüsselâm

Söyleyeceğe şeye dile varmıyor bu yüzden suskunlaşmıştı,kanımca.

Cüneyd:otur otur çekinme

O oturunca bende ayaklarımı toplayarak oturdum.Onun yüzüne bakmama ve konuşmasını beklememe rağmen hâlâ daha elleriyle uğraştığında bir sorunu olduğunu anladım ve onu ürkütmeyecek şekilde sualimi yönelttim.

Cüneyd:bir maruzatınız mı vardır.?

Kafasını kaldırdı,bir anlık gözüme baktı.
Sonrasında gözlerini tekrardan kaçırarak konuşmaya başladı.

Zeynep:Estağfurullah

Cüneyd:o hâlde nedir burda beklemene sebep.?

Derin bir nefes alarak konuşmayı başlattı.

Zeynep:içim içimi yer kaç gündür,senden yani sizden izinsiz sizin belkide mahreminize girdim diye,affet beni efendi,girmemeliydim buraya,lakin meraktandır girmeme sebep,hiçbirşey almadan baktım sadece başka kusurum yoktur.Günahı benim boynumadır fakat içimde rahat etmez sizden af dilemedikçe..

İster istemez başım hafifçe öne eğilmişti,ona baktım aşağıdan (evet aklınıza gelen o bakış) yüzüme hafif bir gülümseme oturdu,kaşlarım az buçuk çatıldı.

Söylediği şeylerden sonra benim konuşmamı bekliyor,arada sırada başını kaldırıyordu yerden,ben ne diyeceğimi bilemezken tekrardan konuşmaya başladı.

Zeynep:bilirim öfkelendiniz bana,
anlamamıştım ilk.Sonra bana bağırınca af dilemek yerleşti kafama,zaten yerdi ilkinden beri içim içimi..

Cüneyd:burası benim için hususidir,lakin sana bir öfke beslemem içimde,af dileyenin affı kabul edilir.Hem ne demiş Hz.Muhammed(s.a.v.)
"Kim (din) kardeşine bir özür beyan eder de kardeşi bunu kabul etmezse, onun üzerinde meks sahibinin günahı kadar vebal olur."kim günaha girmek ister bile bile.?

Sessizce çıkan sesinin arasında konuştu.

Zeynep:hiç kimse

Cüneyd:şimdi gönül rahatlığıyla hanene gitte merak etmesinler seni

Zeynep:Allah razı olsun

Cüneyd:hepimizden

Zeynep Hanım kapıyı açtığında içeri girmeyi bekleyen Bahadır'a onunla gitmesini söyledim.
Zeynep Hanım bunu kabul görmüştü,hava oldukça kararmıştı.