Not Defteri |Texting

|41|

Seelaamm! Biz geldik, sonunda...

Yazmaya çalışıyorum ama maalesef sanki artık ilerlemiyor gibi. Yazılacak her şey yazıldı aslında, belki de ondandır. Diğer çiftler de tamamlanınca zaten final olacak, o da muhtemelen bu yaz olur 🌸

Uzatmadan bölüme geçelim efenim iyi okumalar dilerim ✨

____________________________________

(Üç Ay Sonra)

"Hoşgeldiniz, buyrun." Doktorun masasının önündeki koltuklara otururken ben de, Karan da heyecanlıydık. Bugün bebeğimizin cinsiyetini öğrenmek için gelmiştik çünkü.

Doktor ile değerlerim hakkında konuştuktan sonra ultrason odasına geçtik.

"Bakalım hemen sizi de daha fazla heyecanlandırmadan." Başımı salladım hemen. Aylin koltuğuna oturarak probu eline aldı. İlerleyen zaman da onunla oldukça samimi olmuştuk, hatta kızlarla buluştuğumuzda onda bize katılıyordu.

Heyecanla beklerken Aylin kaşlarını çatıp dikkatle ekrana baktı. Benim de kaşlarım refleksle çatılırken Karan'ın elimi sıktığını hissettim.

"Ne oldu?" dedi Karan benden önce konuşarak. Aylin'in dudakları kıvrılınca ufaktan rahatladım.

"Küçük Kamer görünüyor burada." Dudaklarım aralandı.

"Yani..." Başını salladı Aylin.

"Evet, prenses geliyor."  Heyecanlı bir gülüş çıktı ağzımdan. Karan'ın da benden bir farkı yoktu.

"Kız babası oluyorsun," dedim başımı kaldırıp Karan'a bakarak.

_____________

(Aden Uluhan)

"Kızım görüşsen ya artık çocukla, üç aydır aşındırdı artık kapıyı." Evde denediğim sanatsal makyajlardan birini yaparken omuz silktim.

"Ben mi dedim aşındırsın diye anne? İstemiyordu beyefendi, zorla evlenmeye çalışıyordum onunla." Annem, bir süre bana baktıktan sonra odadan çıktı. O çıkınca of'layarak far paletini kapattım.

Umeyr, o olaydan sonra neredeyse her gün özür dilemişti. Annesi ile bir şeyler de göndermişti hatta. En son balkonuma atılan çikolatalar vardı ama pek umursamıyordum. Tamam, belki ondan hoşlanıyor olabilirdim ama bu demek değildi ki hatalarını görmezden gelecektim.

Yaptığım Joker makyajının son detaylarını tamamladıktan sonra elimdeki fırçayı masaya bıraktım. Güzel olmuştu.

"Abla yeşil şalı-" Odaya giren Ahsen beni görünce duraksadı. "Bismillahirrahmanirrahim." Elini göğsüne yasladı. "Bu ne tiptir?"

"Joker işte."

"İşsiz insanın boş vakti de çok oluyor işte." Büyük fırçayı yüzüne fırlattım.

"Kes sesini ergenus." Kapıyı kapatıp yanıma geldi.

"Şu komşu çocuk, yine balkona bir şeyler fırlattı herhalde. Camdan gördüm." Kaşlarım çatılırken sinirle yerimden kalktım. Bu sefer başımı örtmeyi unutmayarak balkona çıktım. Yere düşen peluş oyuncağa bakarken beklemedipim bir ses doldu kulaklarıma.

"Bismillah!" Başımı kaldırınca karşı balkonda Umeyr'i gördüm. "Allah'ım sen beni koru." Göz devirip yerdeki oyuncağı aldım. Üzgün hamster oyuncağıydı.

"Bu ne?" Umeyr ben olduğumu idrak etmişti. Hâlâ korksa da daha sakindi.

"Benim şu üç ay ki halim." Omuz silkti. "Arkaya müziğini de açtım bak." Dikkatli dinleyince arkadan gelen melodiyi duymak ben güldürecek olsa da engel oldum. Malum karşımdaki adam hep gülmemi seven birisi de değildi.

"Bundan bana ne Umeyr Bey? Kimeyse bu halimiz ona gidin, çünkü ben yapışkan insanlardan hiç hoşlanmam." Yüzü düştü.

"Aden, biliyorum şerefsiz şerefsiz konuştum ama yeterince de çekmedim mi? Sadece konuşalım diyorum, birkaç dakika bile izin versen olur." Göz devirdim yine bıkkınlıkla.

"Konuş." Kaşları havalandı.

"Ne?"

"Konuşmak için dakika istedin, konuş."

"Böyle olmaz ki," dedi panikle. "Karşıda ki pastaneye gidelim. Lütfen." Bir süre düşündüm.

"Peki," dedim sonunda. "Sadece yarım saat." Başını salladı hemen.

"Sadece yarım saat."

____________________

(Yazardan)

Akif, asistan alımı için getirilen dosyaları incelerken sırada ki kişinin dosyası önündeydi. Henüz başlardayken çalan kapı ile dikkati dağıldı. Geçici olarak kendisine asitanlık yapan Kenan'dı içeri giren.

"Akif Bey sizi görmek isteyen biri var. İş görüşmesi için gelmiş."

"Sırasıyla alıyoruz zaten Kenan, bekleyebilir."

"Zaten sıradaki kişi sanırım Akif Bey." Akif'in kaşları havalandı.

"O zaman al, Kenan. Ne diye soruyorsun?" Kenan, başını sallayarak odadan çıktıktan kısa bir süre sonra odaya genç kız girdi. Akif, başını dosyadan kaldırdığında gördüğü yüz ile şaşırdı. Kadının da ondan farkı yoktu.

"Siz?" dedi kadın.

"Kediyi veterinere götürdüğünüz gün karşılaşmıştık." Kadın başını salladı şaşkınlıkla.

"Evet." Sonra onun şu an iş görüşmesinde kendisine iş verecek  kişi olduğunu hatırlayarak toparlandı. "Pardon, şaşırdım bir an da." Akif sorun olmadığını belirtti, kendisi de bu tevafuka şaşırmıştı çünkü.

"Sorun yok, buyrun Duru Hanım." Az önce dosyasını okuduğundan ismine aşinaydı. Duru, gösterilen yere oturarak açık kahve saçlarını kulağının arkasına itti. "Dosyanızı henüz okuyordum. Eğitim hayatınız oldukça başarılı görünüyor." Gözleri dosyada olsa da aklı orada değildi. İçinde bir yerlerde bu kadını tekrar gördüğüne seviniyordu. "İstenilen şartlara uygun bir dosyanız var." Duru başını sallayarak onayladı.

"Kedi nasıl oldu?" Beklenmedik soru ortam da sessizlik yarattı.

"Efendim?"

"O gün gördüğümüz kedi," dedi adam ufak bir heyecanla.

"Ha onu diyorsunuz. İyi ya, baya toparladı."

"Hmm ne güzel." Kısa bir sessizlik oluştu. Akif boğazını temizleyerek ciddileşti. "İşin aslına gelirsek Duru Hanım, bugün gelen dosyalar bizi pek tatmin etmemişti. Ama sizin dosyanız oldukça yeterli. Uzatmaya gerek de yok, pazartesi başlayabilirsiniz."

Duru, istediği işe kabul edilmenin heyecanı ile gülümsedi. Tedirginliği geçmişti. Hoş, adamı gördüğü ilk anda sakinleşmişti ya.

"Teşekkür ederim." dedi yerinden kalkarken. Akif de kalktı koltuğundan.

"Biz teşekkür ederiz. Detayları Kenan Bey anlatır size." Kadın başını sallayarak odadan çıkarken bu işin hayatının dönüm noktası olduğundan bir haberdi.

_____________________________________________________

Bittii!

Eskisi gibi yazamadığımı fark ettim bu kitaba. Sonrai bölüm böyle olmaz diye umuyorum.

Geçiş bölümüydü efenim. Karakterler ne durumdalar, hayatları nasıl ilerliyor onu gördük. Diğer karakterler de sonraki bölümde.

Çok geçmeden atmaya çalışacağım. Bu kadar ara girmeyeceğine emin olun.

Hayırlı geceler, Allah'a emanet olun 🤍