Belki Ben Bir Ailem Olsun İstiyorumdur | aslaz

0.2

Asi, yüzü sahile dönük Alaz'a bakarken ceketinin fermuarını biraz daha yukarı çekti. Kendisi soğuğa alışkın olsa da varlığını sabah öğrendiği karnındaki bebek için endişe etti.

Bar tuvaletinde eczaneden aldığı testi yapmış, çift çizgiyi gördüğündeyse şüphelerinde haklı olduğunu anlamıştı. İlk başta son zamanlarda yaşadıklarının etkisi sanmıştı, şimdi hamilelikten olduğunu anladığı belirtilerini. Onu test yapmasına iten asıl sebep reglisinin iki hafta geciktiğini fark etmesiydi, sokaktaki o düzensiz hayatında bile düzenli olan tek şey mensturasyon döngüsüydü belki de, 1-2 gün dışında pek şaştığı olmamıştı şimdiye kadar. Gergindi, sinirleri bozuktu, kendini her an ağlayacak gibi hissediyordu. Üstüne Soysalan ailesi ve Rüya'da durumu herkes için daha da karışık hale getiriyordu.

Teşhis için gittiklerinde hepsi Serhan'ın Ece ile birlikte kaçtığını, baba kız beraber olduğu için de içerideki kişinin Ece olmayacağı konusunda eminlerdi. Elif ve amiri posedür gereği aileden birinin kimlik doğrulaması yapması gerektiğini söylediğindeyse tanımadıkları ve intihar etmiş bir kız çocuğunun cesedini görmeye kimse hazır değildi.

Aslında hepsinin içinden olabilir mi diye düşündüğünü, bu yüzden de içeri girmeye korktuklarının farkındaydı Asi. Serhan ne kadar berbat bir insan olsa da çocuklarını seven bir babaydı çünkü, kabul ediyordu. Çağla'nın intihara teşebbüs ettiğini sandığında yakalanmak pahasına bile olsa hastaneye gelmişti. Şimdi ailenin göz bebeği, yıllarca hastalıklarla savaşmış, yaşasın diye başka bir çocuğun canına kıydığı küçük kızını yolun ortasında tek başına ölüme terk etmiş olamazdı.

Çağla'da aynı şekilde düşünüyor olacak ki dayanamamış, ailesini ama en çokta kendini ikna etmeye çalışmıştı. "Saçmalamayın, o kadarını da yapmış olamaz!" demişti, "Babamız o bizim, Ece'yi öyle bir durumda bırakıp kaçmış olamaz! Hastaneye getirir, ne bileyim ambulansı falan arar en azından!" birden teşhis için içeri dalmış, herkesi şaşkın bir şekilde arkasında bırakmıştı.

O kadarını da yapmıştı ama Serhan. Çağla'nın babasının sevgisine dair son umut kırıntılarını da çöpe atmıştı. Ondandır morgdan çıktığından beri Çağla'nın sesini kimse duymamıştı. Donuk bakışlarıyla kapının yanındaki duvarın önüne çöktüğünde içerideki genç kızın gerçekten de Ece olduğunu anlaşılmıştı. Alaz'ın kapısının aksine kendi kapısı kilitli olmamasına rağmen odasından çıkmıyordu kırk gündür. Doğru düzgün hiçbir şey yemiyor, kendine getirilen yiyeceklerin neredeyse hepsini makyaj masasının önündeki pufun içinde saklıyordu. Artık çürümeye başlayan yiyeceklerden gelen kokunun bile farkında değildi.

Neslihan ise Çağla yere çöktükten sonra "Hayır!" diyerek içeri girmiş, Serhan'ın artık bir sınırı olmadığını kendi gözleriyle görmüştü. Tüm yaptıklarına rağmen Serhan'ın kendi çocuklarına zarar vermeyeceğini düşünmüştü. Yanıldığının canlı kanıtı gibiydi Ece, cansız kanıtı ya da. Alaz ve Çağla için de tehlike çanları çalıyordu artık. Neslihan'ın ise Serhan yüzünden kaybedeceği bir çocuğu daha yoktu. Defin işlemleri ve hukuki süreç için aile avukatlarıyla görüşmüş, herkesi alıp Soysalan malikanesine getirmişti. İlk şoku atlatınca babasının peşine düşeceğine emin olduğu Alaz'ı odasına kilitlemiş, kapısının önü dahil olmak üzere evin hatta sitenin her yerine koruma dikmişti. Çağla'yı zormalamasına gerek kalmadan o kendini odasına kapatmıştı zaten. Evin içinde ortak alanlara, kapı girişlerini ve merdivenleri görecek şekilde kameralar yerleştirilmişti. Hızlıca gerekli işlemler tamamlanmış, cenaze defnedilmişti. Ece ölmemiş gibi davranıyordu Neslihan, tek derdi Serhan'ın artık bir an önce yakalanmasıydı. Acısını sonra da yaşayabilirdi. Gittikçe babasına dönüşsede, Alaz ve Çağla'nın kardeşlerinin cenazesine gelmesine izin bile vermese de, onları korumaya çalışırken daha fazla yaraladığını fark etmese de öncelik çocuklarıydı ve çocuklar sadece gözünün önünde evde oldukları sürece güvendelerdi. Serhan'ın aslında burunlarının dibinde olduğunu, saklandığı yerin evin bodrumunda, kullanılmayan eşyaları sakladıkları depo olduğunu bilemezdi.