En son ne zaman görmüştüm onu?
3 yıl? ya da 4?
''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medyada Ali ve Neva var :)
Merhaba arkadaşlar :)
Okunma sayımız yüksek olması beni çok mutlu ediyor şimdiden hepinize çokkkkk teşekkür ederim :) Takipte kalmaya devam edelim :) Beğeni ve yorumlarınızı eksik etmeyin yazarınızı mutlu edin :)
Seviliyorsunuz :)
Keyifli okumalar :)
Bölüm Şarkısı: Perdenin Ardındakiler – Her Gece-
Müge'nin yanından ayrıldığımda kuş gibi hafiflemiştim. Sanki üstümden büyük bir yük kakmış, rahat bir nefes almıştım. Artık Baran'ı düşünmeme gerek yoktu. Gerisini Müge halledecekti bundan emindim. Alanında iyi bir ceza avukatıydı Müge. Bir aksilik olmazsa ilk duruşmada bile Baran'ı tahliye edebilirdi. Peki, içimi kaplayan bu huzursuzluk hissi neyin nesiydi?
Arabama doğru ilerlerken ''Ya avukat kabul etmezse?! Hadi etti diyelim Müge'yi benim gönderdiğimi anlar mı?... Off... Bir işim de sorunsuz ilerlese ya...'' yüksek sesle kaldırımda söylenerek yürümeye başlamıştım. Yanı başımdan geçen kadın kendi kendime konuştuğumu görmüş, garip bir ifadeyle bana bakmıştı. Deli olduğumu düşünmüş olacak ki benden hızla uzaklaşmıştı.
''Bir deli damgası yemediğin kaldı Neva. Aferin kızım!...'' diye sessizce mırıldanmakla yetinip, arabama koşar adım ilerledim.
Neyse ki trafik yoğun değildi. Anlaşılan ofise varmam uzun sürmeyecekti. Sırada Ali'nin gönlünü almak vardı. En sevdiği İtalyan restoranında akşam yemeği için yer ayırtmıştım. Güzel bir gece olacaktı. Şimdiden moralimin yükseldiğini hissedebiliyorum. Umut etmek güzeldi. Başarabilirsem... Artık mutlu olmayı deneyecektim...
***
Ofise vardığımda kapının önünde öylece dikilmiş, içeriye girmeye bir türlü cesaret edemiyordum. Aksilik bu ya! Anahtarımı evde unutmuştum. Mecbur bu zil çalınacaktı, kaçışım yoktu. Yine de elimden geldiğince oyalanıyor, zaman kazanmaya çalışıyordum. Bir ara gözüm tabelaya takıldı. ''Neval Hukuk Bürosu, Av. Neva YILMAZ & Av. Ali ATASOY''. Dışarıdan bir gözle bakınca birlikmişiz gibi duruyordu. Gerçekten ortak sayılır mıydık? Destekten çok köstek olan biriydim. Bakalım Ali ne zaman pes edecekti. Bugüne kadar bana dayanması bile mucizeydi...
Derin bir nefes alıp kapıyı çaldım. İçeriden gelen sesleri dinlemeye çalışıyor, Ali'nin gelip gelmediğini kestirmeye çalışıyordum.
''Hoş buldum... Ali geldi mi?'' dedim sessizce. Geldiğimi duymasından çekiniyordum. Kapı eşiğinde öylece durmuş, içeri girip girmemekte tereddüt ediyor, Aydan'ın vereceği cevabını duymaktan korkuyordum. Bir yandan da Ali'nin gelmemiş olmasını diliyordum. Bahsettiğim kişi Ali ise mesai saatlerinde ofiste olmaması ihtimali bir hayli düşüktü . Hala kızgın mıydı acaba? Sanırım karşısına çıkmadan bunu anlamam mümkün değildi.
