En son ne zaman görmüştüm onu?
3 yıl? ya da 4?
''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medyada Neva ve Baran var :)
Bölüm Şarkısı: Baktın Olmuyo –Deniz Tekin & Can Ozan-
Merhaba Arkadaşlar yepyeni bir bölümle karşınızdayım :)
Beğeni ve yorum yaparsanız yazarınızı mutlu edersiniz :)
Keyifli okumalar
Karşımda dikilen Baran'a hayretler içinde bakıyordum. Ali'nin evine gizlice girmiş, bununla da yetinmekle kalmamıştı. Ofisteki kasayı ustaca açabilmeyi nasıl başarmıştı? Kesinlikle büronun alarm sisteminin gözden geçirilmesi gerektiği düşünüyordum.
Baran, kollarını göğsünde birleştirmesiyle bakışlarım istemsizce kollarına kaydı. Güçlü duruşu, kendinde emin tavrıyla adeta ben buradayım diyordu. Sertçe yutkundum. Dikkatimi bedeninden çekip gözlerine odaklanmaya çalıştım. Ne yazık ki gördüğüm mavilikler bana hiç yardımcı olmuyordu.
Yalvaran bakışlarla Baran'a bakıyor, bir umut onu ikna edebileceğimi düşünüyordum.
''Baran lütfen! Beni sev-'' kelimeleri ağzıma dizip, hızla salonun bir köşesine gitmişti.
''Seni tabi ki çok seviyorum Neva...'' Dolabın çekmecesinden çıkardığı flash belleği elinde tutarak ''Sanırım bahsettiğin görüntü bunun içinde.'' dedi ifadesiz bir sesle.
İşte oradaydı! Heyecanla Baran'a doğru koşar adım yürüdüm. İstediğime ulaşmanın bu kadar kolay olacağını hayal dahi edemezdim.
Baran'ın eline doğru uzandığım an, kolunu havaya kaldırarak bana engel oldu. Uzun boyu karşısında asla şansım yoktu.
''Lütfen ver şunu Baran!'' dedim gözlerimi devirerek. Anlaşılan kolay olacağını düşünmem büyük bir hataydı.
Yüzünde yayılan gülümsemeyle bedenimi baştan aşağı süzdü. ''Gel de al o zaman.'' dedi muzipçe. Aklından kim bilir neler geçiyordu. Eline büyük bir fırsat geçmişti ve sonuna kadar kullanmaktan asla geri durmayacaktı.
Ani bir hareketle havaya doğru atlamış ama kendimi Baran'ın burnunun dibinde buluvermiştim. Belimi kavradığı kolu sayesinde kaçacak yerim kalmamıştı. Bedenlerimiz birbirine değiyor, sıcak nefesi yüzüme vuruyordu.
Bakışları dudaklarımda takılı kamıştı. Mırıldanarak ''Neva...'' demekle yetindi. Nefes almadan Baran'ın bir sonraki hareketini ne olacağını düşündüm. Şu anda beni öpse onu durdurur muydum? Hiç sanmıyorum.
Heyecanla gözlerimi kapamış, resmen beni öpmesini bekliyordum! Kayıt falan umurumda değildi. Oysa bu eve gelirken tek amacım Baran'ın elinde olan delili alıp, bir şekilde savcıya ulaştırmaktı. Şimdi akıllıca düşünemiyordum bile. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyor, kulaklarım uğulduyordu. Bacaklarımı dahi hissetmiyordum. Sanki maraton koşmuşum da nefes nefese kalmıştım. Aklım düşünmeyi adeta reddediyordu. Bütün ağırlığımı Baran'a doğru vermiş, bedenlerimiz birbirleriyle bütünleşmişti. Eğer belimden sıkıca tutmasa çoktan yeri boylardım.
