Yatakta uzanıyordu Feza. Uyanmamıştı, tüm bu saçmalıklar onu çok yormuştu. Yaman belki üç saattir başucunda oturuyor, neyi beklediğini bile bilmiyordu.
Onu kaybetme korkusunu hiç bu kadar derinden hissettiği olmamıştı, tam her şey düzelecek gibi olmuşken onu kaybedebileceği gerçeği, bir saniye bile durmadan sırtına vurulan bir kırbaç kadar can yakıcıydı. Gerçi hiçbir şey düzelmemişti, düzelecek gibi bile olmamıştı. Haksız bir alınganlık ve öfkeyle ona nasıl çıkıştığı gözünün önünden gitmiyordu.
Az sonra doktor içeriye girdi. Uyuyan kadına bir bakış atıp sağlığından emin olduktan sonra gözlerini Yaman'a çevirdi. Konuşmadan anlaştılar, Yaman doktorun peşinden odadan çıktı. Kapıyı aralık bıraktı ve doktora döndü.
"Siz hastanın nesi oluyordunuz?" dedi doktor babacan bir tavırla. Hiç bekletmedi Yaman, tereddüt etmedi.
"Kocasıyım" dedi. Doktor usulca başını salladı.
"Hastamızın sağlık raporlarını inceledim" dedi doktor.
"İki yıldan uzun bir süre önce kalp krizi geçirmiş sanırım, bilginiz var mı, doğru mudur?"
"Evet" dedi Yaman hemen.
Doktor başını salladı.
"Peki bu kalp krizini tetikleyen şeyin ne olduğunu biliyor musunuz? Çünkü test sonuçlarına göre kalp hastalığı yokmuş"
Yutkundu Yaman. Konuşmadan önce kısa bir an düşünmesi gerekti.
"Feza depresif biri" dedi tereddütle.
"Ben de psikiyatrım, meslektaşız yani. O yüzden belirtileri görebiliyordum. Çarpıntısı çok oluyordu ilk zamanlar, kalbin var mı dedim ama önemli değil çarpıntı hep olur bende demişti. Son senelerde hiç kolay şeyler yaşamamıştı zaten. Bir de üstüne, ilk defa aile mezarlığına gitmiş. Ne olduysa orada oldu"
Anladım der gibi başını salladı doktor.
"Tespitleriniz doğrudur hocam" dedi daha samimi bir tavırla.
"Kolay şeyler yaşamamış"
Sesi kasvetli bir hal aldı.
"Kalp krizinden sonra, aynı sene içinde sanırım tam iki sene öncesine tekabül ediyor"
Hafifçe gözlüğünü düzeltti. Belki de üzüldüğünü çok da yansıtmak istemedi.
"Bir bebeğe düşük yaptığı da geçmiş sağlık sistemine. Sağlık olarak belirli bir sebebi bulunamamış, bunun sebebinin de psikolojik olduğuna inanıyorum."
Düşük..Düşük...Düşük....
Yaman buz kesmişti. Duyduğunun doğru olup olmadığını bile bilmiyordu. Doktor onun bu haline dikkat etmedi. Konuşmaya devam etti.
"Şimdilik, baygınlık sebebi aşırı çarpıntı. Hayati risk taşımıyor, müdahalesini yaptık ama daha fazla üzülmemesi gerekiyor. Beni anlıyor musunuz? Daha az üzülsün demiyorum, hiç üzülmemesi gerek"
Mekanik bir tavırla başını salladı Yaman, her şeyi idrak etmişti. Gözlerinin içleri kırmızıya dönmüştü, yanıyordu. Ve ağlamak istiyordu. Ne düşüneceğini bile bilmiyordu.
"Asla üzülmemesi gerek" diye devam etti doktor.
"Yoksa bu yeni bir kalp krizini tetikleyebilir, risk büyük. Ve söylemek zorundayım, bünyesi bir krizi daha kaldıracak durumda değil"
Doktor onun tepki vermesini bekledi, Yaman dalgınca başını sallamakla yetindi. Doktor oradan uzaklaştı. Yaman koridorda yalnız kaldı. Az evvel başından aşağı dökülen kaynar suların yerini buz gibi bir soğuk almıştı sanki. Dudaklarının ve hatta tüm vücudunun titrediğini farketti, kendini tutmaya çalıştı. Kapıyı açtı ve içeriye cansız bir adım attıktan sonra kapattı. Islak gözlerini yatağa çevirdi, oturmuş ve gözlerini ona dikmiş kadınla karşılaştı. Gözünden düşmek için can atan damla başka izin beklemedi ve yanağına aktı. O an bir şey farketti Yaman, Feza da ağlamak üzereydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kendine İyi Bak
General Fiction-Anılar anlatıldığında gitmez mi? -Anılar anlatıldığında acır.
