And After We Fall

Kabanata 18

Kabanata 18

In every ending of fairy tales, it ends with the word happy. They lived ever after, they lived happily, there is a ‘happily ever after.’ It starts with once upon a time and ends with they lived happily ever after.

In every stories, it ends with a happy ending. They were away for almost three years, fives years, and will meet again after. They were separated by the fate but they will still be the endgame. Tila nawawalan na ng kislap ang kanilang mga mata pero sila parin ang itinadhana.

I hope that would happen in real life too. May forever. May happy ending. May endgame. Everything will end but with happiness. Not full of sorrow and pain.

Sa isang kwento, napakahalaga ang panghuling kabanata nito. It represents it's ending. Doon malalaman kung maganda ba ang katapusan. And every characters wants to have a happy ending. Sino ba naman kasi ang gustong magkaroon ng hindi magandang pagtatapos?

Kahit ako ay gugustuhin ang katapusang puno ng kasiyahan. Na kahit puno ng sakit ang nakaraan, may ngayon naman na papawi sa lungkot ng kahapon, upang makapagpatuloy pa sa bukas.

Pero nakakatawang isipin na gusto ko mang maranasang maging masaya ay binigyan pa ako ng mga problema. Binibigyang gulo ang aking isip at pilit na dumidikdik sa aking puso.

I let out a heavy sigh before shaking my head. Inayos ko na lang din ang aking sarili bago bumaba. Tumungo ako sa kusina kung saan ay nandoon na naman si Nanay Selya.

“Hindi po ba kayo nag-d-day off, Nanay Selya?” kuryusong tanong ko. Sa tuwing nakikita ko na lamang siya kasi ay nasa kusina ito.

“Wala akong day off, Andrei. At isa pa, mas gusto ko ang may ginagawa kaysa sa wala. Sasakit lang ang katawan ko kapag maghapong hindi ako nakakagawa ng mga bagay-bagay.”

I pouted. Mukha ngang sanay na siya sa ganoong ginagawa.

“Nasanay na siguro kayo, Nanay, 'no?” usal ko na tinanguan naman niya.

“Wala rin namang mag-aasikaso sa kusina kapag nagday off ako. Ako lamang ang tagapamahala sa kusina. Ang iba ay sa ibang mga gawaing bahay na.” ngumiti siya sa akin.

“Gusto ko rin sanang matuto pa sa mga gawaing kusina, Nanay Selya. Kaunting mga pagkain lang naman ang kaya kong lutuin.” ngumuso ako nang tumawa siya.

“Lugi naman na yata ang Kuya mo sa iyo?” tumatawang aniya na halos ikasira ng mukha ko.

“Kaya ko naman pong maghugas, Nanay..” hindi parin ako nagpatalo.

Mas lumakas ang tawa niya. I could already feel the heat on my face. Ako ang nahihiya sa sarili ko. Ngayon na lang muling pumasok sa isip ko ang mga gawaing bahay, lalo na sa kusina.

Ginulo niya ang buhok ko nang tumahan na siya sa pagtawa. I'm still pouting my lips. Ang haba na ng pagkakanguso ko.

“Unti-unti mong natututunan ang mga bagay, Andrei. Hindi dapat minamadali ang mga bagay na gusto mong matutunan kundi pinag-aaralan.”

I nodded at her statement. It's true. And will always be true. Walang salitang hindi totoo kapag si Nanay Selya na ang nagsalita. Everything is perfect.

Tinulungan ko si Nanay Selya sa pagluluto. When we finished cooking the food for our breakfast, I smiled in triumphant. It's me who cooked the other dish. At nasasabik na akong ipatikim iyon kay Grayson.

“O, siya, tawagin mo na ang Kuya mo para makapag-almusal na tayo.” ani Nanay na mabilis kong tinanguan.

I made my way towards his room. Kumatok pa ako ng tatlong beses. Nang wala akong marinig na sagot galing sa kaniya ay kusa ko nang binuksan ang pinto.