ඩැන්ඩිලයන් 💮 (Dandelion)

11

" චූටි පුතා මේ දොර අරින්නකෝ "

ඊයෙ වෙච්චි දේවල් නිසා නින්ද අහලකටවත් නොඑද්දී තවත් ඇදට වෙලා ඔහේ සිවිලිම දිහා බලම් හිටි මට අම්මගෙ කට හඬ අහුනා.

" ඉන්න අම්මා "

ෆෝන් එක හොයාගෙන වෙලාව බලපු මම ඉක්මනට නැගිටලා ගිහින් දොර ඇරියා. වෙලාව පහ හමාරයි. අම්මා සාමාන්‍යයෙන් මෙච්චර උදෙන් මට කතා කරන්න එන්නේ නෑ මොකද මං හය වෙනකොට කොහොමත් නැගිටිනවා.

"Good Morning පුතා මොකද මේ ඇස් දෙකත් ඉදිමිලා. නිදා ගත්තේ නැද්ද ? රෑ වෙනකල් එක එක ඒව බලන්න ඇහැරන් ඉන්න එපා කියලා මං කියලා තියන්වනේ "

අම්මා එහෙම කීවේ මගේ කොන්ඩෙ අතරින් ඇගිලි ගෙනියන ගමන් , ඒ දැනුන සනීපෙට මගේ ඇසුත් පිය වුනා.

" අම්මා ඇයි උදේම ? "

"අනේ චූටි පුතා බලන්නකෝ සිහින පුතාට හොදටම උණ . මං එයාට තේ හදන් බලන් හිටියා වෙනදට මේ දරුවා මටත් කලින් නැගිටලා උයන්න එනවනේ ඊයේ ඔලුව රිදෙනවා කියලා කීප වතාවක්ම කීව නිසා මං ගිහින් බැලුවෙ. බැලින්නම් සහලවලම උණ මං කතා කරට නැගිට්ටෙත් නෑ එන්නකො බලන්න."

ඇත්තම කීවෙත් මං හිටියෙ සිහින එක්ක තරහින්. මං මෙච්චර වෙලා කල්පනා කරෙත් එයා කොහොමද ඒ තරම් මෝඩ උනේ කියලා. මෙතනදී ලොකූ වැරදී ඒත් සිහින කියන්නෙ පොඩි ළමයෙක් නෙවෙයි, ඒ තරහ නිසාමයි මං ඊයෙ එයාව හොයං යන්නෙ නැතුව පාඩුවේ හිටියේ. අනික මගෙම අයියා අතින් මේ වගේ දෙයක් වුනාම මං කොහොමද එයාට මුහුන දෙන්නේ?

ඒත් අම්ම කීව දේත් එක්ක මං කලබල වුනා. මට තුබුනා එයා ගැන බලන්න. උණ ගන්න තරම් මුලු රෑම අඩ අඩ හිටියද සිහින ?

අම්මා එක්කම එයාගේ කාමරේට ගිහින් බලනකොට සිහින සීට් එකත් බෙල්ල ලගටම පොරවන් ඇදේ ගුලි වෙලා හිටියා.

ළං වෙලා බලනකොටයි මං දැක්කේ එයාගේ මුලු මූනෙම සුදු මැලි වෙලා මදිවට ඇඟ හොදටම ගැහෙනවා. මං ඔලුවට අත තියලා බැලුවා. අත පිච්චෙන තරම රස්නයක් දැනුන නිසා මං ඉක්මනට අත අහකට ගත්තා.

"සිහින... නැගිටින්න අපි බෙහෙත් ගන්න යමු ඔයාට හොදටම උණ, "

" සී...තලයී.."