ඩැන්ඩිලයන් 💮 (Dandelion)

2.

"මල්ලී, මං එන්නද?"

කාමරේ ලගින් ඇහුන කටහඬ නිසා මට නිකම්ම බැලවුනෙ ඔරලෝසුව දිහා වෙලාව හතරයි කාලයි. සිහින තේ අරන් එන්න ඇති දැන් සතියක් පුරාවට වෙන මේ දේ මට නුහුරු දෙයක් නෙවේ, සිහින ආව කියලා මොකුත් වෙනස් නොවෙයි කියලා හිතුවට කවදාවත් නොතිබුණු විදියෙ වෙනසක් අපේ ගෙදර වෙලා තිබුනා, අයියයි මමයි අම්මයි ගෙදර හිටියට අපි ගොඩක් වෙලාවට අපේ ලෝක වල තනි වෙලා හිටියේ, අම්ම එයගේ ඉස්කොලේ වැඩත් එක්ක බිසී වෙනකොට මමත් පාඩම් වැඩ, පැරැක්ටිස් නිසා බිසී උනා අයියා වුනත් ගෙදර හිටියෙ ගොඩක් අඩු වෙලාවක් ගෙදරින් පිට එයාට ඕන තරම් අමතර වැඩ තිබුනා.

සිහින ආවට පස්සේ එයා අපි හැමෝගෙම ජීවිත වල අපිට නොදැනිම කොටසක් වෙන්න පටන් අරන් තිබුනා හැමදාම උදේම නැගිටලා එයා අම්මට උයන්න උදව් වුනා, ඒ වෙලාවට කිචන් එක පැත්තෙ මට නොතේරෙන එයාලගෙම කතා වලින් පිරිලා තිබුනා කවදාවත් නැති තරම් අම්මා හිනා වෙනවා මං දැක්කේ සිහින අපේ ගෙදර ආවට පස්සේ,

ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් ගොඩක් වෙලාවට තනිකමෙන් පාලුවෙන් ගෙවුණු මගේ හවස් වරු සිහින නිසා වෙනස් වෙලා තිබුනා. මුල් දවස් දෙකේ අපි අතර ලොකු කතාවක් වුනේ නැතත් ටිකෙන් ටික සිහින මට ලං වෙලා තිබුනා , අම්මා ගොඩක් වෙලාවට ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා අමතර පංති කරනවා, අයියා නම් කොහොමත් ගෙදර එන්නේ රෑ වෙලා, ඉතින් සිහිනයි මමයි තමයි මේ වෙලවට ගෙදර ඉන්නේ.

" එන්න " සිහිනට එන්න දොර ඇරලා මං ආපහු ගිහින් පොත් මේසෙන් ඉඳ ගත්තා.

" මං තේ ගෙනාවා "

" ම්ම් තැන්ක් යූ "

" මී වදයක් වගේ "

පරිවර්තනයක් කර කර හිටපු මගේ පොතට එබිලා සිහින කීවෙ ට්‍රේ එකේ තිබුන කොප්ප දෙකෙන් එකක් මගෙ අතේ තියන ගමන්.

" නැන්දා අදත් එද්දි රෑ වෙනවා කීවද මල්ලි ?"

එයාගෙ තේ එකත් අරන් මගේ අදේ ඉදගන්න ගමන් සිහින අදත් කතාවට මුල පිරුවා. හැමදාම එයා තේ එකක් හදන් ඇවිත් ඒක ඉවර වෙනකල් මාත් එක්ක කියව කියව ඉඳලා මන් නිසා මල්ලිගේ වැඩත් පාඩුයි නේද කියලා යනවා. හැබැයි ඊලග දවසෙත් ආයෙත් තේ එකක් උස්සන් එනවා. ඒ කොහොම වුනත් එයා එක්ක ගෙවන මේ පුංචි වෙලාවල් වලට මං ගොඩක් ආස වෙන්න පටන් අරන් තිබුනා.