ඩැන්ඩිලයන් 💮 (Dandelion)

19.

Shenal POV:

දරගන්න බැරි ඔලුව රදේ නිසා නින්දෙන් ඇහැරුනත් නැගිටින්න තරම් ඇගට පණක් තිබුනේ නෑ. එහාට මෙහාට හැරිලා මං හැදුවේ තව ටිකක් නිදා ගන්න. ඒත් කොච්චර ට්‍රයි කරත් ඔලුව පුපුරන්න වගේ දැනෙන්න ගත්තම මං අමාරුවෙන් ඇස් අරිලා  වට පිට බැලුවත් වෙනදා උදේට ඇස් ඇරියම පේන වටපිටව වෙනස් වෙලා තිබුනා. ඊයෙ කවදාවත් නැතුව ටිකක් වැඩි වුණා වගේ මතකයි ඊට පස්සේ මොකද්ද වුණේ?

මං තව ටිකක් උවමනාවෙන් බලනකොටයි මීටර් උනේ ඉන්නේ කොහෙද කියන්න. ඒත් ඇයි මං සිහිනගේ ගෙදර ? කෝ එතකොට මාත් එක්ක නාගසලං වෙන්න ගහපු අනිකා ශික් මොකුත් මතක් වෙන්නෑනේ මං වෙරි මර ගාතේ සිහින හොයන් ඇවිත්ද? සිහින මං ගැන  මොනාවා හිතුවද දන්නෑ

' ආයේ නම් බොන්නෑමයි '

මං ඉක්මනට බැලුවේ මගේ ෆෝන් එක කොහෙද කියලා. ඇදේ කොට්ටයක් අස්සේ තිබිලා හොයා ගත්ත ෆෝන් එක අරන් මං ඩයල් කරේ සහිරුවට.

" මොකද්ද පගෝ උදේ පාංදර වද දෙන්නේ ඊයේ දුන්න වදේ මදිද "

මූත් තාම නිදිද කොහෙද මං ෆෝන් එක එහාට කරලා කෝකටත් වෙලාව බැලුවේ කියනවත් වගේ තාම උදේ පාංදරද බලන්න. කාමරේ ජනෙල් වහලා අඩ අඳුරේ තිබ්බ නිසා වෙලාවක් හොයන්න බෑ.

වෙලාව එකොලහයි කාලයි. මං ඉක්මනට සහිරුවාගේ කෝල් එක කට් කරල ඇවිල්ල තියන නොටිෆිකේශන් ටික බැලුවා හිතුවත් වගේ උදේ අටට විතර අම්මාගෙන්  මිස් කෝල් දෙකයි ඊලගට ඇවිත් තිබ්බ කෝල් එක ආන්ස කරලා තිබුනා සිහින වෙන්නැති. එයා ඒ කියන්නේ ඉන්නවා ඇතිද? මං ඔලුවත් කස කස වහල තිබුන දොර දිහා බැලුවා. ඊයේ මං මොනා කරාද දැන්නෑ දැන් කොහොමද එයාට මූණ දෙන්නේ.

ඊයේ මං හිටියේ හිත හොදින් නෙවෙයි  උදේ ලොකූ එක්ක ඇති වෙච්චි බහින්බස් වීම මාව හොදටම අවුල් කරා. ඒ තරහා කවදාවත් නැතුව සිහින පිටිනුත් ගියේ අර දික් දණ්ඩෙක් වගේ එකෙක් එයාගෙ කරේ එලිලිලා ඉන්නවා දැකලා.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

" ඒ ඔහොම හිටහන් "

උදේ අම්මාව ඉස්කෝලේන් දාල ඇවිත් මම සුපුරුදු විදියට මගේ කාමරේට යන්න හැදුවේ හවස පාර්ටි එකට යන්න ඇදුම් ලෑස්ති කරන්න හිතාගෙන. ඒත් ඊට කලින් සාලෙට වෙලා මං එනකම්ම වගේ හිටපු ලොකූ මාව නතර කලා.