Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gece neredeyse altıya doğru uyumama rağmen sabah dokuzda gayet dinç bir şekilde gözlerimi açmıştım. Hatta Roskol beni uyandırmaya geldiğinde yatağımı toplamış telefonuma bakıyordum.
Gece çok yorucu geçmişti. Özellikle de polislerle mücadele kısmı. Başta Roskol'u çağırdığımıza inanmayıp bizi bir gece nezarethanede tutacaklardı neredeyse. Her ne olursa olsun darp raporu alabileceği şekilde yaralamıştık adamı. Artık penisinde sarkmalar olacaktı ve belkide kısır bile kalmıştı dün gece.
Ancak Roskol geldiğinde onun askeri olduğumuza inanmışlardı çünkü üzerimizde askeri kimliğimiz yoktu.
Şimdiyse sabah evine gelen bir kadının hazırladığı kahvaltıya oturmuştuk. Masa bildiğin zengin sofrasıydı. Adam aldığı maaşın hakkını veriyordu. Ya da vücudunun heybetinin de hakkını veriyor diyebilirdim.
"Size bir posta geldi.." Ağzıma attığım lokmadan sonra bakışlarım yanımızda dikilen kadına kaydı. Roskol'a hitaben konuşuyordu.
"Tamam." Dedi Roskol anlamayarak. "Getir?" Gözlerini kısmıştı ve benim gibi neden direkt getirmediğini öğrenmeye çalışıyordu.
"Ama.. " Kadın ellerini arkasında tutarak başını eğdi. "Hoşunuza gitmeyecek.." Kaşlarım çatıldığında kahve bardağını masaya bıraktım.
Roskol derin bir nefes aldı. "Ver." Diye emretti. Kadının neden bu kadar drama yarattığını gerçekten merak ediyordum.
Ellerini öne çıkarıp büyük kalın zarfı masaya bıraktı. Anında gözlerim zarfa indiğinde gönderen kısmındaki parlak kırmızı imza dikkatimi çekti.
TatiaNazarova..
Roskol'un bakışları zarfın üzerinde gezindi. Kaşları önce çatıldı ve sonra parmakları zarfın açma yerini buldu. İçimdeki merak büyürken utanmasam elinden alıp yırtacaktım.
Zarfı yırtıp içine baktığında gözleri kapandı birkaç saniye. Ardından gülümseyerek kafasını kaldırdı. "Tamamdır Olga, mutfağa dönebilirsin." İsmimin Olga olduğunu öğrendiğim yardımcı kadın anında selam verip kaçarcasına uzaklaştı yanımdan.
Zarfı diğer tarafına koyup çatalını eline aldığında bakışlarım öylece yüzünde kaldı. Kim olduğunu söylemeyecek miydi?
Gerçi KVR ile ilgili olsa bu kadar rahat bir şekilde açmazdı zarfı değil mi?
"Kimdenmiş?" Diye sordum yinede kahvemi yudumlarken. Adamın evini işgal ettiğim yetmiyormuş gibi birde gevşek gevşek kimmiş diye soruyordum. Bence bana bu kadar taviz verilmemeliydi.
"Eski bir tanıdık." Bana bakmadan yemeğine döndüğünde gözlerim kısıldı.
"Neden gözlerini kaçırıyorsun?" Masaya kollarımı yaslayıp öne eğildim. Merak etmiştim bir kere, öğrenecektim.
