Genç bir bordo bereli olan Armin, mesleğe ilk girdiğinde tanıştığı timini anlamsız bir şekilde kaybetmesiyle gözlerini aralar. Zihninde dönen yardım çığlıkları, ihanetlerin hançer darbeleri ve daha nicesine cevap ararken gelen emir ile Hakkâri'ye gi...
Yüzleşmeli, ağlamalı ve boğuk bir bölüm kendisi...
Bölümlerden haberdar olmak, kitap ile ilgili editlere bakmak için ÖLÜMLE BAŞ BAŞA'NIN hesabına destek olmayı unutmayın lütfen.
Kitap hesabı: olumlebasbasaofficiall
Kendi hesabım: durukurtk
Bölüme başlamadan önce oy vermeyi ve satır arası yorumlarınızı bana sunmayı unutmayın lütfen...
Keyifli okumalar:)))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14. BÖLÜM KIRILMIŞ KALBİN PARÇALARI
"Hiç kimse bir şey bilmiyordu ama herkes her şeyi biliyordu."
Elimdeki bastonla destek alarak ayaklandığımda, cebimden çıkardığım sigara paketi ile içerisinden aldığım ince dalı dudaklarımın arasına sıkıştırdım. Ateşi ince dalın ucuna yakınlaştırdığımda alev alan dalın zehrini içime çektim.
Karşımda duran beyaz eve baktığımda içimde garip hisler uyandı.
Sol elimdeki baston ayakta durmam adına direnç verirken, sağ elimdeki sigara bedenimi zehirliyordu.
Eve baktım. Yaşanılanlara, acılara, kahkahalara baktım. Yalanlara baktım.
İçe çektiğim yanaklarım zehrimi kabul ettiğim an geri düzeldiğinde, Ankara'nın ayazına karışan dumanı izledim. Yalan yoktu, özlemiştim bu şehri. Her ne kadar bana kahkahaları ve kanlı gözyaşlarını bir arada da yaşatsa da büyüdüğün şehirden ayrılmak zordu.
Sigaramın son nefesini içime çekerek, yere fırlattığımda elimi paltomun cebine sokup yavaş bir adım attım. Postalımın altında ezilerek ufalmış sigarayı ardımda bırakırken, cebimden çıkardığım anahtar eşliğinde kapının kilidini açtım. Kapı açılır açılmaz yüzüme vuran sert ve keskin koku ile bir adım geriledim. Gözlerim hızla içeriyi taradığında boş duran ev ile ruhsuz bakışlarımı içeriye yolladım. Bastonumu ileriye atarak temkinli bir adım eşliğinde içeri girdiğimde, anahtarı alarak kapıyı ardımdan çektim. Gözlerim direkt olarak kapıdan girince salona açılan geniş bölümde gezindiğinde gördüğüm koltuk ile dudaklarımda samimiyetsiz bir gülüş belirdi.
Yavaş ve temkinli adımlarıma ek, keskin gözlerim ile etrafı tararken içerideki koku huzursuz hissetmeme neden olmuştu. Tanıyordum bu kokuyu, bundan birkaç ay önce aynı şekilde bu şehre veda ederken girdiğim odadan yayılan kokuydu bu.
Gözlerimi yumarak derin bir iç çektiğimde sırtıma giren sızı ile dişlerimi kenetledim. Kazanın üzerinden çok bir zaman geçmemişti. Bir haftayı zor aşan bu sürede ayaklanır ayaklanmaz soluğu Ankara da almıştım.
