Genç bir bordo bereli olan Armin, mesleğe ilk girdiğinde tanıştığı timini anlamsız bir şekilde kaybetmesiyle gözlerini aralar. Zihninde dönen yardım çığlıkları, ihanetlerin hançer darbeleri ve daha nicesine cevap ararken gelen emir ile Hakkâri'ye gi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22.BÖLÜM SAHAYA MEN
Bazı gerçekler çok can yakarmış... Evet bir kez daha hatırlatmak gerekirse, Armin Tan kahrolmaya mahkumdu.
Birkaç gün geçmişti galiba, artık günleri pek ayırt edemiyordum. Kalender o gün yanımdan ayrıldıktan sonra Atalay hastaneye gelmiş ve muayenemi uzun uzun yapmıştı.
Ben en çok anne olmak nasıl bir his onu merak etmiştim. Acaba anne olursam annem gibi kendi öz çocuğumdan bu denli nefret edebilir miyim bilmiyordum. İşte bu bilinmezliği bir sonuca ulaştırmak benim için önemliydi. Ama her zamanki gibi hayat bana iğrenç kahkahalar atıyordu. Aldığı darbelerden dolayı morarmış kasıklarımın üzerinde gezinen ultrason başlığı ve neredeyse bir saate yakın geçmek bilmeyen zaman bana işkencelerden daha çok acı vermişti.
Atalay dudaklarını zar zor araladığında, "Kistlerin boyutları oldukça genişlemiş, aldığın darbeler de üzerine eklenince tablo pek iç açıcı gözükmüyor. Üzülerek söylüyorum ki ameliyat ile kistleri almamız lazım." Diyerek mırıldanmıştı.
Cümlesi biter bitmez içimde yeşermek için bekleyen cılız tohuma tutunmaya çalışarak, "Tamam o zaman ameliyat olayım." Demiştim titrek bir sesle.
Atalay bana hiç olmadığı kadar hüzünle bakmıştı. "Kistler ilk zamanki hali gibi kalsaydı hiçbir sorunumuz olmazdı ama hem kist tek bir tane değil hem de ameliyat bu denli büyük kistler için riskli." Ağzından çıkaramadığı bakla ile sinirle yüzüne bakmam canını daha da sıkmış gibiydi.
"Ameliyat olursan, ki olmak zorundasın... ameliyat olursan rahminde büyük bir zarar meydana gelebilir Armin."
Günlerdir zihnimde dönen cümle beni oldukça sarsmıştı. Birkaç günde yanıma nerdeyse herkes uğramıştı. Emek ve Komando timi, Yiğitler Timi, Hüseyinler, Samet, Erdem ve birçok er, Kurtuluş timinden geriye kalanlar, Füsun, Mine... Liste uzuyordu ama ben gelenlerle konuşmayı pek tercih etmiyordum. Baştan sona her şeyi anlatsam onların acı dolu bakışları canımı daha çok sıkacaktı. Bilen bildiğiyle kalsa daha iyi olurdu bence...
